ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Ξεπεζέψτε από τα “καλάμια”!

Ένα πράγμα που πάντα  σιχαινόμουν κυρίως μέσα από την συνάφεια μου  λόγω δουλειάς με τους ανθρώπους της πολιτικής, της τέχνη και του καλλιτεχνικού χώρου ( γιατί αυτά τα δυό είναι διακριτά δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι, ούτε κάνουν όλοι τέχνη)  είναι τα… “καλάμια” ! Και μάλιστα οι ”καβαλημένοι” άνευ λόγου και αιτίας, οι κύριοι και οι κυρίες “τίποτα” που διακατέχονται από μια τρομακτική έπαρση και αλαζονεία αδικαιολόγητη,  ήταν πάντα για μένα προσωπικά,  αποκρουστικοί.  Και στις μέρες μας, το φαινόμενο αυτό έχει  πάρει τρομερές διαστάσεις, γιατί κάποιοι έχουν στρογγυλοκάτσει πάνω στις δάφνες και  στο “θρόνο” που έχουν φτιάξει για τους ίδιους και ζουν στο συννεφάκι του φανταστικού τους μεγαλείου, λες και ο κόσμος όλος τους ανήκει.

Σε όλες τις εποχές, η “εξουσία”, η κάθε είδους εξουσία και ειδικά αυτή που νομίζεις πως έχεις, προκαλούσε από μόνη της αλαζονεία και έπαρση, δημιουργώντας μια σειρά “καβαλημένων” που δεν μπορούν να μετρήσουν το πραγματικό τους ύψος το οποίο βεβαίως  είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που φαντάζονται.  Ειδικά στην πολιτική, το “παραλήρημα”  πολιτικού θράσους και υπεροψίας, συχνά είναι… απύθμενο και όταν δε συνδέεται με την δόξα και το χρήμα, εδώ το τρένο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και έχουμε και κατάχρηση εξουσίας.  Αυτό, όμως, που κυρίως με προβληματίζει σε αυτήν την όλη “εκτροπή”, είναι ότι οι άνθρωποι χάνουν τον εαυτό τους όταν μπουν σε αυτό το σκοτεινό τούνελ και κάποιοι που μέχρι χθες πίστευες ότι γνώριζες μπορεί και καλά, ξαφνικά γίνονται “άγνωστοι” για σένα. Και μάλιστα άγνωστοι που δεν έχεις καμία διάθεση να τους “διερευνήσεις” , απλώς τους προτρέπεις να κατέβουν  από το καλάμι, μήπως και σωθούν κι αυτοί κι εμείς.

Στον αντίποδα, βεβαίως, αυτής της ασχήμιας, βρίσκονται ευτυχώς και άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά και επειδή στην πολιτική αυτοί είναι ελάχιστοι, θα μιλήσω λίγο για ανθρώπους της  Τέχνης και της δημιουργίας, ορμώμενη από την ευτυχή συγκυρία και την ευκαιρία που είχα να γνωρίσω από κοντά το Γιάννη Αδαμάκο που νομίζω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Κορυφαίος ζωγράφος, αναγνωρισμένος διεθνώς, καταγόμενος από τον Πύργο με ρίζες από το Επιτάλιο, εγκαινίασε την έκθεση του στα πάτρια εδάφη, στο αρχοντικό Μαστροβασιλόπουλου στο Επιτάλιο, προσκεκλημένος του πολιτιστικού συλλόγου “Επί της Αλός”. Μεγάλη τιμή για την περιοχή μας, όταν ο Γιάννης Αδαμάκος, καταξιωμένος ζωγράφος διεθνώς  έχει παρουσιάσει εκθέσεις του στην Ν. Υόρκη και στην Ευρώπη, στην Μπιενάλε της  Αθήνας,  στο Μουσείο Μπενάκη και σε δεκάδες γνωστούς χώρους και γκαλερί.

Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την απλότητά του, την ευαισθησία του και την ευγένειά του, γιατί απέδειξε ότι η τέχνη θέλει να είσαι ταπεινός, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και να ασχολείσαι μαζί της με αγάπη και να μπορείς με τα έργα σου να προκαλείς συγκίνηση. Ο Beethoven έλεγε πως ”ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι λυπημένος, γνωρίζοντας πόσο δρόμο έχει για να φτάσει το στόχο του” και αυτό είναι τόσο πραγματικό !! Αυτή είναι όμως και η όλη η ομορφιά της δημιουργίας, ότι δεν έχει όρια, ότι μπορεί να σε οδηγήσει σε υπέρμετρα ύψη αλλά και να ανοίξει τα μάτια άλλων ανθρώπων στους ορίζοντες αυτούς. Η έμπνευση όμως απαιτεί ταπεινότητα ψυχής, να είσαι σεμνός.  Να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και να ασχολείσαι μαζί της με αγάπη. Και όλα αυτά, τα διέκρινα στο πρόσωπο του Γιάννη Αδαμάκου και θα ήθελα να τα καταθέσω, για να καταλάβουν κάποιοι ότι εκείνοι που θα δικαιούνταν ίσως να έχουν καβαλήσει το καλάμι της αλαζονείας, δεν το έκαναν ποτέ, γιατί πρώτα δούλεψαν με τον εαυτό τους και μετά τα έργα τους!  Και μάλιστα όταν τον ευχαρίστησα για την κουβέντα μας και του είπα “μεγάλη τιμή και χαρά για μένα που σας γνώρισα”, μου απάντησε “όχι τιμή, χαρά μόνο”!

Και ευτυχώς στην επαγγελματική μου διαδρομή, γνώρισα κι άλλους τέτοιους ανθρώπους που κάνουν τέχνη πραγματική, ξεχωριστούς, που παρέμειναν απλοί, σεμνοί και αληθινοί. Όπως τον Μίκη Θεοδωράκη που είχα ένα απίστευτο τρακ στην πρώτη μου συνέντευξη μαζί του εδώ και πολλά χρόνια κι όπως,  με έκανε να νοιώσω τόσο οικεία μαζί του όπως μόνο εκείνος ήξερε με το χιούμορ του και την οξυδέρκειά του. Η’ τον Αντώνη Σαμαράκη, που θα ήθελα να συζητώ μαζί του ώρες ατέλειωτες και από τον οποίο κράτησα ως παρακαταθήκη κάποια δικά του λόγια. “Αν πεις στον εαυτό σου, είμαι τρελός, είμαι τρελός πάνω από πέντε φορές, στο τέλος θα το πιστέψεις”!  Πώς μπορώ να πω, λοιπόν, ότι δεν ήταν μεγάλη μου τιμή που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους;

Γι αυτό  λοιπόν θα παρότρυνα τους κύριους και τις κυρίες “τίποτα” να ξεπεζέψουν από τα καλάμια τους και να επιστρέψουν στην πραγματικότητα… Η αληθινή ζωή είναι αλλού, όπως και οι αληθινοί άνθρωποι…