Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Στην οδό του μαρτυρίου, συνεχίζουμε να βαδίζουμε για μια ακόμα εβδομάδα και ποιος ξέρει για πόσες ακόμα θα βιώνουμε το ίδιο μοτίβο στην μάχη με τον κορονοϊό και τις συνέπειες του, γιατί όπως πολύ καλά έχουμε διαπιστώσει δεν… επελαύνει μόνος! Άλλωστε όλοι οι πόλεμοι δεν αφήνουν πίσω μόνο νεκρούς, αλλά κυρίως διαλυμένες κοινωνίες, σπέρνουν πόνο, φόβο και φτώχεια! Ακόμα και οι ακήρυχτοι, πόλεμοι χωρίς σφαίρες που είναι ίσως οι πιο επικίνδυνοι, οι πιο ύπουλοι, να, σαν τούτον που έχουμε τώρα!
Η κοινωνία θαρρώ πως βρίσκεται πια σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι, γιατί δεν έχει πλέον αποθέματα, δεν έχει “λίπος” για να μπορέσει να συντηρηθεί όσο ακόμα χρειαστεί. Γι αυτό και επιβάλλεται να σταθούμε όλοι όρθιοι και να επιστρατεύσουμε όσες δυνάμεις έχουμε ακόμα καλά κρυμμένες μέσα μας, ίσως γιατί αυτά είναι και τα μόνα μας όπλα. Έτσι και λυγίσουμε τούτη τη στιγμή, χάσαμε το παιχνίδι και το έργο δυστυχώς το έχουμε ξαναδεί.
Γιατί σε αυτήν την φάση της πανδημίας που διανύουμε, όλα γύρω μας μοιάζουν… κανονικά, αλλά τίποτα στην ουσία δεν είναι κανονικό! ΄Εχουμε να κάνουμε με μια εικονική πραγματικότητα και αυτή τη φορά χωρίς άγνοια κινδύνου! Τα σχολεία άνοιξαν ξανά αλλά μετά φόβου με χιλιάδες υποψήφιους νοσούντες, η αγορά είναι εν μέρει ανοιχτή αλλά δεν κινείται φύλλο, η εστίαση είναι κι αυτή μισάνοιχτη αλλά ο κόσμος περιορίζεται σε έναν καφέ και μόνο όταν στις πρωινές λιακάδες και τα βράδια δεν κυκλοφορεί κουνούπι! Χιλιάδες εργαζόμενοι μπήκαν στον “πάγο” και η ανεργία δείχνει ξανά τα δόντια της!
Βιώνουμε λοιπόν ένα άτυπο λοκ ντάουν σε συνθήκες… κανονικότητας, που το επιβάλλει κατά πρώτον ο φόβος της διασποράς και κατά δεύτερον η άθλια οικονομική κατάσταση του κόσμου που πλέον έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και η επιβίωση των νοικοκυριών κρέμεται από μια κλωστή! Στις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας που έχει χτυπήσει αλύπητα τον εργασιακό χώρο, έρχονται να προστεθούν και οι συνεχείς ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά, στα καύσιμα, στην ενέργεια, σε ότι… πετάει και κολυμπάει γενικώς , με αποτέλεσμα ο καθένας να έχει κλειστεί στο καβούκι του και να μετράει τα… ψιλά του για να επιβιώσει!
Γι αυτήν λοιπόν την κατάσταση που είναι σκέτη τραγωδία, η κυβέρνηση επιχαίρει και επαίρεται ότι σε αυτό το νέο κύμα πανδημίας, ναι, ειχε… μερικούς νεκρούς, αλλά δεν προχώρησε σε… καθολικό λοκ ντάουν! Το οποίο εννοείται ότι δεν υιοθέτησε για οικονομικούς λόγους, μόνο που κάτω από το τεράστιο κύμα αντιδράσεων των εργαζομένων από όλους τους χώρους που μέρα με τη μέρα χάνουν τη δουλειά τους, αναγκάζεται νε επεκτείνει με το σταγονόμετρο τα μέτρα στήριξης τουλάχιστον σε ότι αφορά τις αναστολές! Να δώσει δηλαδή το πεντακοσάρικο σε όσους είχαν δουλειά και τώρα δεν έχουν αφού δεν λειτουργεί τίποτα πια, μήπως και αντέξουν κανένα μήνα!
Το στοίχημα λοιπόν, είναι όπως- όπως να αντέξουμε, γενικώς! Γιατί και από ψυχολογία όλοι είμαστε στα τάρταρα κι έχουμε ακόμα δρόμο. Γι αυτό και καλό είναι να κάνει ο καθένας από μας ‘δουλειά’ με τον εαυτό του και να εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτόν τον χαμένο χρόνο για να γίνουμε καλύτεροι. Και το να ξοδεύεις όλη σου τη μέρα στα social media και να ξεκατινιάζεσαι με γνωστούς και αγνώστους, να κριτικάρεις αβίαστα και να βγάζεις τα απωθημένα σου όπου ναναι κι όπως να’ ναι, δεν νομίζω πως είναι η καλύτερη επιλογή! Για την ακρίβεια, είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί!
Η αβίαστη κριτική στη χοάνη του φβ, οπου ο καθένας βγάζει όλη την σκατοψυχιά του και το πιο σκοτεινό κομμάτι του εαυτού του, είναι κι αυτό φαινόμενο της εποχής και από μια πλευρά θεωρώ πως συγκαταλέγεται και στις συνέπειες της πανδημίας που έχουν αλλοιώσει το χαρακτήρα πολλών ανθρώπων. Η ελευθερία της έκφρασης που προσφέρει το διαδίκτυο δεν πρέπει να συγχέεται με την βαρβαρότητα της άλογης και άκριτης κριτικής, ούτε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να αναγορεύεται ως τιμητής των πάντων, έτσι απλά για να ξοδέψει το χρόνο του!
Η σκοτεινή λοιπόν πλευρά του φεγγαριού στην εποχή της πανδημίας, αν εμεις το επιτρέψουμε, μπορεί να γίνει άβυσσος και να χαθείς. Γι αυτό και επιμένω ότι τώρα είναι το μεγάλο στοίχημα, να αντέξουμε! Σε όλα τα επίπεδα! Και μέσα από τα ζόρια να βγούμε καλύτεροι…
