Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Με όση χαρά και αισιοδοξία μπόρεσαν να αντλήσουν από μέσα τους, όλοι οι λαοί ανά τον κόσμο, όπως κι εμείς οι Έλληνες, υποδέχτηκαν το 2022 στην σκιά της πανδημίας. Ενώ σε κάποιες χώρες είχαν απαγορευτεί εντελώς οι εορτασμοί, άλλες κατόρθωσαν έστω και με την απουσία κόσμου να μεταφέρουν το εορταστικό κλίμα στους πολίτες μέσω αναμεταδόσεων. Παρόμοιο σκηνικό με πέρυσι! Παρ’ ότι ο περισσότερος κόσμος δεν κατάφερε να γιορτάσει την αλλαγή μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης και πανηγυρισμών, οι εκδηλώσεις συνέχισαν να είναι εντυπωσιακές σε πολλά σημεία του πλανήτη αν και μοναχικές!
Στον Πύργο, ίσως τελικά μόνο τα πυροτεχνήματα που φώτισαν τον ουρανό, να ήταν εκείνα που μαρτυρούσαν ότι αυτή η νύχτα, έχει κάτι το διαφορετικό, αφού η αλματώδης αύξηση των κρουσμάτων, επέβαλλε μοναχικά… ρεβεγιόν – τρόπος του λέγειν ρεβεγιόν- με τα μισά σπίτια να έχουν μετατραπεί σε χώρους… καραντίνας! Άλλωστε όπως λένε, η καλή μέρα λέει, από το πρωί φαίνεται! Γιατί ενώ τα Χριστούγεννα το κουδούνι δεν προλάβαινε να πάρει ανάσα από τις ομάδες των παιδιών που έψαλλαν τα κάλαντα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, σχεδόν.. απόλυτη σιγή! Πάει οχτώ, πάει εννιά, πάει δέκα το πρωί, σκέφτομαι θα αργήσανε να βγούνε, παρακοιμήθηκαν!
Τελικά δυο κοριτσάκια χτύπησαν το κουδούνι μου, είπαν γρήγορα- γρήγορα από μακριά τα κάλαντα, κρατήσαμε αμοιβαίες αποστάσεις, πήραν το χαρτζιλικάκι τους – ψεκασμένο με αντισηπτικό- και αυτό ήταν όλο! Κι ένοιωσα χαρά, δεν ήθελα για δεύτερη χρονιά- αφού πέρυσι ήμασταν σε λοκ ντάουν – να μην ακουστούν κάλαντα στο σπιτικό μου, έτσι για το καλό του χρόνου, για να ξορκίσουμε τον κορονοϊό! Το χαρμόσυνο τόνο έδωσε όμως η Φιλαρμονική, που γύριζε στις γειτονιές του Πύργου, τουλάχιστον τις κεντρικές, «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά, κι αρχή κι αρχή καλός μας χρόνος…” !
Και κάπως έτσι, με μισή διάθεση και ανάμεικτα συναισθήματα, προσπαθήσαμε όλοι να μπούμε στο κλίμα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς και να “παραβλέψουμε” ότι οι περισσότεροι ήμασταν σχεδόν… μόνοι στο σπίτι, στον αστερισμό του covid! Χωρίς τους αγαπημένους μας, χωρίς τις οικογένειές μας, χωρίς παρέες και φίλους, δύσκολη γιορτή! Συμβιβαστήκαμε όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς! Το σπίτι ντύθηκε γιορτινά, το τραπέζι το ίδιο, δυο πιάτα μόνο είχε φέτος δυστυχώς, ο ένας έφαγε στον καναπέ κι ο άλλος στην… τραπεζαρία σε απόσταση ασφαλείας, αφού υπήρχαν… υποψίες, με…παντόφλα και πυτζάμα! Με μάσκες είδαμε τα πυροτεχνήματα στον ουρανό, αγκαλιές ξεχασμένες αναγκαστικά, ανταλλάξαμε ευχές από μακριά κι ευτυχώς η τεχνολογία μας έφερε για λίγα λεπτά μαζί με αγαπημένα μας πρόσωπα στο σκάιπ! Η πλήρης “προσομοίωση” Πρωτοχρονιάς!
Και σε τελική ανάλυση σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι… όλα ήταν καλά δεν πειράζει , τουλάχιστον είχα την ευκαιρία να είμαι όρθια κι εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι, να γιορτάσουμε την έλευση του νέου χρόνου έστω και ξεχωριστά και αποστειρωμένα και… μη φυσιολογικά, ας το πάρουμε αλλιώς! Οι αριθμοί είναι συμβατικοί, τι 21, τι 22, τι 23, δεν άλλαξε και κάτι σημαντικό, κάθε χρόνο τις ίδιες ευχές θα κάνουμε, με την ίδια λαχτάρα θα προσμένουμε τον νέο χρόνο επενδύοντας τα όνειρά μας στο καινούργιο που ανατέλλει στη ζωή μας.
Ωστόσο, εύχομαι την επόμενη παραμονή Πρωτοχρονιάς, να την γιορτάσουμε φυσιολογικά, όπως παλιά, λιγότερο μοναχική, όχι αποστειρωμένα με το αντισηπτικό στο χέρι, αλλά να ντυθούμε, να στολιστούμε, αντάμα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με φιλιά και αγκαλιές! Και νομίζω πως όλος ο κόσμος τα δύο αυτά χρόνια της πανδημίας, κατάλαβε πόσο ουσιαστική και πολύτιμη είναι η ευχή “Να έχουμε όλοι την υγειάς μας”! Και μακάρι το 2022 που μόλις πάτησε το πόδι του στη ζωή μας, να την φωτίσει, να μας δώσει ελπίδα και να πορευτούμε πιο ξένοιαστα! Και κυρίως να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι! Καμία αξία δεν έχει να αλλάζουνε οι χρονιές στο ημερολόγιο κι εμείς να παραμένουμε ίδιοι… Μια αυτοβελτίωση τη χρειαζόμαστε…
Καλή χρονιά να έχουμε φίλοι μου!
