ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Πάλι μνήμη, πάλι λήθη…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
«Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη” λέει το γνωστό τραγούδι των Δήμου Μούτση και Μάνου Ελευθερίου και στην περίπτωση της Ηλείας ήρθε και “κούμπωσε” ακριβώς, αφού τα δύο Πανεπιστημιακά τμήματα του νομού μετά από 20 περίπου χρόνια λειτουργίας ήρθαν και σκορπίσαν σαν τα… παιδιά του λαγού! Άλλο για Πάτρα τράβηξε κι άλλο για Αιτωλοακαρνανία μετά την “μετακόμισή” τους, που πιο οριστική δεν θα μπορούσε να είναι. Το “διαζύγιο” της Ηλείας με την Ακαδημαϊκή εκπαίδευση έχει πλέον φαρδιά- πλατιά την σφραγίδα του Υπουργείου Παιδείας και της κ. Νίκης Κεραμέως και να μην ξεχάσουμε να την συμπεριλάβουμε στα τιμώμενα πρόσωπα του νομού! Μαζί με πολλούς άλλους βεβαίως, βεβαίως που έτσι και ξανακούσω για “μέτωπα” θα αρχίσω να διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου!
Και η τραγική ειρωνεία μάλιστα ήταν ότι η Μουσειολογία φορτώθηκε στις νταλίκες την ίδια μέρα που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και όλες οι υπόλοιπες σχολές ανά την Ελλάδα πλημμύρισαν με χιλιάδες νέους φοιτητές και η Ηλεία απλώς έφαγε τη “σκόνη” τους! Αν αυτό δεν είναι επική ήττα για το νομό, τότε τι είναι; Μόκο όλοι!! Είχαν στερέψει από καιρό τα κροκοδείλια δάκρυα και για να είμαστε ακριβείς από τότε που τέθηκε σε ισχύ το σχέδιο “Αθηνά”, το τέλος για τα πανεπιστημιακά τμήματα της Ηλείας ήταν προδιαγεγραμμένο, με την “συμβολή” και του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Πιο “φτωχή” λοιπόν η Ηλεία από την περασμένη Πέμπτη, ο μοναδικός νομός στη χώρα τον οποίο καταδίκασαν σε Ακαδημαϊκή ένδεια.
Όμως το σχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης ήταν πολύ καλά μελετημένο, δεν εχω τίποτα να πω γι αυτό, γιατί και πάλι ως… εκ θαύματος η… εκ συμπτώσεως, την ίδια μέρα της “μετακόμισης”, ανακοινώθηκε η ίδρυση στην Αρχαία Ολυμπία του Ινστιτούτου Επιμόρφωσης Αθλητικών Στελεχών, για να κάμψει τις αντιδράσεις και να “γλυκάνει” την πληγή! Ένα παίρνω, ένα δίνω δηλαδή κι ας μην έχει την ίδια βαρύτητα, ήταν όμως αρκετό για να αρχίσουν οι πανηγυρισμοί των κυβερνητικών στελεχών που ξέχασαν πάλι ως.. εκ θαύματος την “απώλεια” και άρχισαν να επιχαίρουν για την νέα κατάκτηση. Την οποία βεβαίως δεν απαξιώνουμε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ιδανικός τόπος από την Αρχαία Ολυμπία άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και τον Ολυμπισμό για να φιλοξενήσει μια τέτοια δομή. Απλά τις τόσες… συμπτώσεις δεν μπορούμε να τις προσπεράσουμε για να μην νομίζουν εκεί στου Μαξίμου ότι οι Ηλείοι κοιμόμαστε με τα τσαρούχια!
Η λέξη “φοιτητής” στην Ηλεία, έχει περάσει πλέον στην ιστορία και θα είναι καταγεγραμμένη μόνο στο πτυχίο των φοιτητών που πέρασαν από δω για να διηγούνται κάποτε στα παιδιά τους ότι σπούδασαν στον Πύργο και την Αμαλιάδα. Και σε όλους εμάς, θα μοιάζει σε λίγο τόσο μακρινό και μετά από χρόνια θα αναρωτιούνται οι νεότεροι αν όντως υπήρχε κάποτε Πανεπιστήμιο στην Ηλεία. Λησμονημένο σχεδόν από τα γεννοφάσκια του, αλλά υπήρξε! Και θα το προσπεράσουμε κι αυτό, όπως και όλες τις άλλες κακοδαιμονίες και τις μεγάλες “απώλειες” του νομού. Τα αεροπλάνα στην Ανδραβίδα που δεν πέταξαν ποτέ, τα τρένα που έπαψαν να σφυρίζουν, τα σχέδια ανασυγκρότησης που επανέρχονται θεωρητικά μετά από κάθε μεγάλη φυσική καταστροφή κι άλλα πολλά στη μακρά λίστα της απώλειας. Γιατί η μνήμη και η λήθη εναλλάσσονται και στο μυαλό περίεργα παιχνίδι παίζουν… Γι αυτό και ο επίλογος είναι ποιητικός και δανεικός…
Πληκτικό.
Πάλι μνήμη πάλι λήθη.
Διαρκώς τις ίδιες λέξεις χρησιμοποιώ.
Κι ο βίος ο πολυλογάς
σ’ αυτές τις δύο λέξεις αρκείται
εντέλει, μνήμη και λήθη…
Κική Δημουλά
