Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου-πρώην έγκλειστη δις

Πότε θα ανοίξουν οι αγκαλιές μας, πέτρες, λουλούδια και βροχή ν’ αγκαλιαστούμε;

 Νίκος Καζαντζάκης

Η αίσθηση  ότι επιστρέφουμε σιγά- σιγά στη ζωή μας είναι πλέον διάχυτη, μυρίζει…  λευτεριά!  Με πάθος;  Με πάθος,  έστω και στη σκιά του φόβου!  Και αυτή η αλλαγή στα μέσα μας, φαίνεται στα πρόσωπα του ανθρώπων που έπαψαν να είναι σκυθρωπά, στα βλέμματα που απώλεσαν τη θλίψη κι άρχισαν να αποκτούν σιγά- σιγά μια γλύκα. Στο βάθος τους,  τρεμοπαίζει η ελπίδα για ζωή!  Γιατί ότι σου έχει λείψει το θέλεις πιο πολύ,  έχεις την ανάγκη να καλύψεις το χαμένο χρόνο, να ρίξεις γεφύρι στη σκοτεινή άβυσσο και να την διαβείς. Γιατί το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί γι αυτό!

Βέβαια η μετάβαση από το τίποτα και την απόλυτη στασιμότητα στην επανεκκίνηση και την επαναλειτουργία, είναι μια διαδικασία που απαιτεί λίγο χρόνο,  έχω την αίσθηση ότι είναι σαν να έχεις ξυπνήσει από κώμα και προσπαθείς να  ανακτήσεις τις αισθήσεις σου, να προσαρμοστείς στο περιβάλλον, στην πραγματικότητα και να  αρχίσεις να γνωρίζεις τον κόσμο από την αρχή! Ναι, κάπως έτσι, γιατί όταν είσαι έγκλειστος ένα χρόνο με μικρά διαλείμματα,  γιατί αυτοματοποιούνται εύκολα οι  καθημερινές μας συνήθειες, θα πρέπει να προγραμματίσεις εκ νέου τον εγκέφαλό σου!  Και μάλλον σε αυτήν τη φάση είμαστε, της… αποασυλοποίησης!

Και πότε θα επανέλθουμε κανονικά; Νομίζω πως όταν ξεπεράσουμε τα “κρατήματά” μας, όταν θα επιστρέψουν τα αγγίγματα και οι αγκαλιές! Μόνο τότε θα νοιώσουμε γαλήνη, μόνο τότε θα νοιώσουμε “κανονικοί¨ άνθρωποι! Ειδικά εμείς οι Έλληνες που έχουμε ένα άλλο ταπεραμέντο, μια διαφορετική ιδιοσυγκρασία ως λαός, γιατί μπορεί να έχουμε χίλια δυό κακά και ελαττώματα, αλλά ξέρουμε να εξωτερικεύουμε  αυθόρμητα με θέρμη τη χαρά μας,  την αγάπη μας, το πάθος μας,  τα πιο βαθιά μας συναισθήματα! Όχι, σε αυτό το κομμάτι δεν είμαστε φτωχοί και μίζεροι!

Μεγάλη υπόθεση λοιπόν οι αγκαλιές. Αγκαλιές από εκείνες που κουμπώνεις, εκείνες που σε γεμίζουν και που τις νιώθεις στο πετσί σου, εκείνες που έρχονται να σε γεμίσουν ασφάλεια, που σε ανατριχιάζουν και δεν τις χορταίνεις με τίποτα, αγκαλιές από εκείνες που σε κάνουν να χάνεσαι και που σε ακουμπάνε όχι μόνο σωματικά αλλά κυρίως εγκεφαλικά. Αγκαλιές από εκείνες που σε σφίγγουν αλλά δε σε κατσιάζουν, εκείνες που σε διαπερνούν χωρίς να ασφυκτιάς, που τις αισθάνεσαι χωρίς να σε πνίγουν, αγκαλιές που να χωράνε όλα μας τα ελαττώματα! Νομίζω ότι αυτή η αίσθηση μας έχει λείψει πιο πολύ απ’ όλα!

Έχουμε λοιπόν να δώσουμε μια ακόμα μάχη, να κατακτήσουμε ξανά το χαμένο μας αυθορμητισμό. Τώρα ακόμα, χαιρετάς τον άλλο και ενώ θες να τον αγγίξεις και να τον αγκαλιάσεις, στην… κρίσιμη στιγμή, κάνεις ένα βήμα πίσω! Είναι φόβος;  Είναι  επιφυλακτικότητα; Έχει κάνει καλά τη δουλειά της η πλύση εγκεφάλου; Είναι εκείνο το φωτεινό σηματάκι που αναβοσβήνει στο μέτωπο του άλλου με την ένδειξη “ υποψήφιος φορέας covid»;  Ώπα! Μήπως να κουβαλάμε στο πρόσωπο το πράσινο πιστοποιητικό “εμβολιασμένος” για  να ξεκλειδώσουμε τις αγκαλιές; Υπερβολές θα μου πείτε! Όχι, καθόλου, αν φωτογραφήσετε τις αντιδράσεις σας σε συναντήσεις σας με πρόσωπα που έχετε να δείτε καιρό και είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας, σε κάποια από αυτές τις… σκηνές του έργου θα διαπιστώσετε πόσο καλά κουμπώνετε! Πόσες φορές έχετε απολογηθεί “θα ήθελα να σε αγκαλιάσω αλλά…”!

Έχουμε λοιπόν ακόμα δρόμο…Ίσως το εμβόλιο μας “ξεκλειδώσει”  μια ώρα γρηγορότερα, γιατί θα νοιώθουμε πιο ασφαλείς για να συνυπάρξουμε χωρίς καχυποψία και κρατήματα!  Μπορεί  γι αυτό πέρα από το εφέ, ένας- ένας όσοι εμβολιάζονται, να κάνουν… δήλωση στα social media! “Εμβολιασμένος”! Τσιπαριστήκαμε για να κυκλοφορήσουμε!  Είναι κι αυτό προϊόν της νέας πραγματικότητας, τι να κάνουμε! Αν αυτό είναι το διαβατήριο για τις αγκαλιές, γιατί μάλλον είναι, ας είναι κι έτσι…