Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου-πρώην έγκλειστη δις

Με…  μεγάλες δρασκελιές, τα μικρά βήματα τα αφήσαμε πλέον πίσω μας, συνεχίζουμε το δρόμο μας προς την ελευθερία, επιστρέφοντας σταδιακά στην ζωή μας και την καθημερινότητα και όχι την κανονικότητα, αφού  επιμένω ότι καθημερινότητα και κανονικότητα  είναι δύο λέξεις που διαφέρουν εντελώς μεταξύ τους όσο κι αν η κυβέρνηση επιμένει να χρησιμοποιεί την δεύτερη  για επικοινωνιακούς κυρίως λόγους, στην μεταβατική  covid εποχή.  Και η εξήγηση είναι πολύ απλή, το νήμα δεν μπορείς να το πιάσεις από κει που το άφησες πριν έξι μήνες γιατί το… πλεκτό έχει πλέον ξηλωθεί!  Η οικονομία έχει ξεχαρβαλωθεί, οι οικονομικές ζημιές για εργαζόμενους και επιχειρηματίες σε πολλές περιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες και η μαύρη τρύπα είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να καλυφθεί με τα επιδόματα συντήρησης που δόθηκαν!

Αφήστε δε, που πολλά από αυτά τα “επιδόματα” στην εργασία παγιώθηκαν ως μισθοί κανονικοί με το επιχείρημα ότι  μόνο με μισθούς πείνας  θα αντιμωπιστεί η κρίση κι ας επέβαλλε η τηλεργασία ωράρια εξαντλητικά και απλήρωτα για τις επιπλέον ώρες, χώρια τα κουσούρια που άφησε σε όλους μας το καθισιό στον υπολογιστή. Έρχεται και το νομοσχέδιο οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει εντελώς τα εργασιακά δικαιώματα και κατά τα άλλα, μιλάμε για… επιστροφή στην κανονικότητα, όρος κανονικός μύθος! Επίσης πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις όχι απλώς δεν έχουν καταφέρει να ορθοποδήσουν, κάποιες μάλιστα δεν έχουν κάνει ούτε καν επανεκκίνηση λειτουργίας.

Στον δε τομέα του Πολιτισμού και των τεχνών, τα θέατρα τώρα θα αρχίσουν να λειτουργούν όπως και οι μουσικές σκηνές με το 50% της δυναμικότητάς τους με ότι αυτό συνεπάγεται για χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτό το κομμάτι των άρτων και θεαμάτων που έχουν να δουν μεροκάματο έναν σχεδόν χρόνο!  Κι αν συνεχίσουμε να απαριθμούμε τις κατηγορίες εργαζομένων και επιχειρήσεων που έχουν πληγεί  ανεπανόρθωτα από την πανδημία, σίγουρα δεν θα υπάρχει τελειωμός. Ακόμα και η εστίαση που άνοιξε σχετικά νωρίς με τους αντίστοιχους περιορισμούς και μόνο για τους εξωτερικούς χώρους, ακόμα δεν μπορεί να ορθοποδήσει γιατί καφές, φαγητό και κυρίως ποτό στην… μούγκα,  δεν μπορεί να είναι και τόσο ελκυστική με την ιδιότυπη «βεντέτα» της μουσικής και με το επιχείρημα ότι όταν ο ιός… «χορεύει» μεταδίδεται γρηγορότερα!

Δεν ξέρω πόσα άλλα θα ακούσουμε βαδίζοντας τον δρόμο της επιστροφής στην… κανονικότητα, γιατί όλα τούτα μόνο… κανονικά δεν ακούγονται! Το μόνο θετικό είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των εμβολιασμένων όλων των ηλικιών, γιατί ο κόσμος κουράστηκε και δεν αντέχει άλλο, οπότε έχει επανοθέσει τις ελπίδες του στο εμβόλιο χωρίς ωστόσο ακόμα να γνωρίζει αν θα χρειαστεί επόμενες δόσεις και κυρίως αν θα υπάρξουν επόμενα εμβόλια! Κι ενώ όλοι αρχίζουμε πλέον να νοιώθουμε ότι κερδίζουμε ξανά με κάποιον τρόπο τη ζωή μας, φροντίζουν συνεχώς να μας υπενθυμίζουν λοιμωξιολόγοι και επικοινωνιολόγοι ότι από τον Οκτώβρη μπορεί να έχουμε νέο κύμα και να είμαστε ξανά… τούπα! Προσπαθούν δηλαδή να μας το βγάλουν… ξύδι! Κι αναρωτιέσαι μετά, με τι ψυχολογία να κάνεις επανεκκίνηση, όταν πάνω από το κεφάλι σου πλανάται το φάντασμα της επιστροφής του ιού, μεταλλαγμένου ή όχι δεν ξέρω κι εγώ τι να πω.

Είναι λοιπόν σαν να μας λένε, κάντε ένα… ευχάριστο διάλλειμα το καλοκαίρι και τα ξαναλέμε από…  Σεπτέμβρη! Απειλή, προειδοποίηση, ο φόβος που φυλά τα έρμα; Κι όταν το… έργο το έχεις ξαναδεί και την περσινή χρονιά, με την μόνη διαφορά ότι πέρυσι δεν υπήρχαν εμβολιασμοί που είναι μια σοβαρή παράμετρος, είναι πολύ λογικό να έχεις  μέσα σου το φόβο της ελευθερίας με… αναστολή! Για όλα τούτα λοιπόν και για πολλούς άλλους ακόμα λόγους, όταν ακούω τα κυβερνητικά επιτελεία να υποστηρίζουν ότι «επιστρέφουμε στην κανονικότητα»,  εξοργίζομαι! Έχουμε πλέον ξεχάσει τι σημαίνει «κανονική ζωή» και αυτή δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει, έχασε το δρόμο της. Έχουμε όμως μια νέα ζωή, σε νέες συνθήκες και σε αυτήν πρέπει να προσαρμοστούμε μας αρέσει, δεν μας αρέσει! Αλλά να ξέρουμε τι λέμε!! Όταν το σύμπαν διαλύεται, μετακομίζει σε ένα… άλλο σύμπαν, δεν προσπαθείς να ανασυνθέσεις την αστερόσκονη και να ξαναχτίσεις το παλιό…