Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Το μήνυμα από το 112 της Πολιτικής Προστασίας την Παρασκευή το απόγευμα ήρθε για μια ακόμα φορά στα κινητά μας, προειδοποίηση για επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, αν και είχαν φροντίσει τα δελτία ειδήσεων να μας ενημερώσουν προκαταβολικά με κάθε τρόπο σπέρνοντας τον πανικό! Έτσι, περιμέναμε μοιραία τη νέα κακοκαιρία και μια μικρή ταραχή την πάθαμε για το τι… θα πάθουμε τούτη τη φορά, και ειδικά όλοι όσοι ζουν σε περιοχές και πόλεις που συνέχεια πλημμυρίζουν με κάθε μεγάλη, μην πω και μικρή βροχόπτωση, γι αυτό και οι άνθρωποι είχανε ένα επιπλέον καρδιοχτύπι. .
Κάπως έτσι, ξεκίνησε και η προετοιμασία… μαζέματος από τα μπαλκόνια όλων των… περιττών αλλά και επικίνδυνων αντικειμένων που δεν θα θέλαμε να τα πάρουν οι άνεμοι και να τα πετάνε σαν καρυδότσουφλα εδώ κι εκεί. Εμείς βέβαια δεν έχουμε… κιβωτό σαν τον Νώε, να σώσουμε οτι σώνεται τουλάχιστον από τα άψυχα, έτσι η μόνη μας επιλογή ήταν να τα στριμώξουμε μέσα στο σπίτι κι ας θυμίζει λίγο αποθήκη, Χριστουγεννιάτικη μεν, αλλά αποθήκη, στολισμένη και φωτισμένη! Τσάμπα πήγε και το καθάρισμα σε τζάμια και παντζούρια, μια οργή την έχω!
Όλοι οι γείτονες λοιπόν σε… επιστράτευση νοικοκυρέματος και απογύμνωσης της βεράντας ενόψει του κατακλυσμού! Μαξιλάρια, καρέκλες, κρεμαστές γλάστρες μην πέσουνε και ανοίξουνε κανένα κεφάλι, κανένα αθλητικό παπούτσι πεταμένο εδώ κι εκεί από τα παιδιά, η μια γειτόνισσα βρυχάται και η άλλη βαρυγκωμάει γιατί κάθε τρεις και πέντε, το ίδιο σκηνικό! “Το αυτοκίνητο πάρε- μου φωνάζουν από απέναντι- βάλτο κάτω από την πυλωτή μην πέσει κανένα δέντρο πάνω και το κάνει καλοκαιρινό ή πλημμυρίσει ο δρόμος και στο πάρει μπροσταριά”, το σκυλί γρυλίζει με την αναστάτωση και παρακολουθεί γαβγίζοντας γιατί έχει καταλάβει ότι θα περιοριστεί κι αυτό… εντός!
Κι ενώ τακτοποιώ, οι πρώτες σταγόνες της βροχής αρχίζουνε να πέφτουνε, μαύρα σύννεφα έχουνε μαζευτεί απειλητικά πάνω από το κεφάλι μου στον κατασκότεινο ουρανό και οι άνεμοι δυναμώνουνε! Μέσα σε λίγα λεπτά, έρχεται η συντέλεια του κόσμου! Ξανά μέσα στη… φωλιά μας! Έλεος πια, ξεχάσαμε πως είναι η λιακάδα, σαράντα μέρες χαλάει ο κόσμος! Και έχω και την απορία πως γίνεται τούτη η νέα καταιγίδα να έρχεται… αβάπτιστη! Φαίνεται πως οι “νονοί” βαρέθηκαν με τα επαναλαμβανόμενα ακραία καιρικά φαινόμενα κι είπαν τούτη τη φορά να μην τη βαφτίσουν, έκριναν πως είναι ανώφελο!
Κι όσο σκέφτομαι ότι τώρα μπαίνει ο χειμώνας κι έχουμε μπροστά μας κανένα τρίμηνο ακόμα μέχρι να βγει πέρα, με πιάνει απελπισία! Και δεν έχω ούτε αγροτικές καλλιέργειες, ούτε ελιές για να καρδιοχτυπώ μη χάσω τη σοδειά, όμως σε κάθε κακοκαιρία έρχομαι στη θέση του αγρότη που φτάνουν λίγες ώρες μόνο για να καταστραφεί! Τη μια από το χαλάζι, την άλλη από τις πλημμύρες ή τον παγετό και μόλις καλοκαιριάζει καίγονται όλα από τον καύσωνα! Και σκέφτομαι ότι τελικά το να είσαι σήμερα αγρότης, δεν είναι ευτυχία, έχει γίνει κατάρα! Χωρίς καμία στήριξη από την πολιτεία, να πρέπει να παρακαλάς τον ΕΛΓΑ κάθε φορά να σε αποζημιώσει – ο θεός να το κάνει αποζημίωση- μετά από 2-3 χρόνια και αν η ζημιά είναι μέσα στη λίστα! Γιατί θυμάμαι ότι με τον πολύ μεγάλο καύσωνα όταν στον Κάμπο χτύπησε 40άρια, ο ΕΛΓΑ υποστήριζε ότι το θερμόμετρο έγραφε… 39,5 κι ακόμα παλεύουν οι παραγωγοί να αποζημιωθούν! Τέτοια χάλια!
Και εννοείται ότι έξω στην αγορά δεν κυκλοφορεί ψυχή παραμονές Χριστουγέννων, κάτι η αφραγκία, κάτι ο κόβιντ και κάτι ο καιρός, οι έμποροι πιάσανε πρόωρα το Χριστουγεννιάτικο… λαχείο! Φταίει ο καιρός, φταίει και ο… κακός μας ο καιρός, όλα φταίνε! Ας ελπίσουμε οι επόμενες μέρες να είναι πραγματικά πιο φωτεινές και γιορτινές και να μην την βγάλουμε αγκαλιά με την κουβέρτα στον καναπέ!
