Κριτική της ταινίας από την Ζωή Μπέκιου, 18 ετών, φοιτήτρια Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ
Η «Ηλιαχτίδα» της Antoinette Jadaone αποτελεί μια από τις πιο θαρραλέες φιλιππινέζικες παραγωγές, τολμώντας να συνδυάσει το κοινωνικό δράμα με μια βαθιά προσωπική ιστορία ενηλικίωσης.
Σε επίπεδο περιεχομένου, η ταινία ακολουθεί μια νεαρή αθλήτρια που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια απρόσμενη εγκυμοσύνη, τη στιγμή που βρίσκεται στο κατώφλι της μεγάλης αθλητικής της διάκρισης.
Η Jadaone αποτυπώνει με ευαισθησία αλλά και ωμή ειλικρίνεια τη σύγκρουση ανάμεσα στο όνειρο, την κοινωνική πίεση και τον φόβο ενός μέλλοντος που ξαφνικά εκτροχιάζεται.
Τεχνικά, η ταινία ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική φωτογραφία της, που συχνά επιλέγει κοντινά πλάνα ώστε να τονίσει τη συναισθηματική ασφυξία της ηρωίδας, ενώ η λιτή μουσική επένδυση αφήνει χώρο στα βλέμματα και τις σιωπές να μιλήσουν από μόνες τους.
Πέρα όμως από την κινηματογραφική της αξία, η ταινία «Ηλιαχτίδα» ανοίγει μια δύσκολη αλλά αναγκαία συζήτηση που αφορά τη δυσκολία πρόσβασης στην άμβλωση και τις κοινωνικές δυνάμεις που πλαισιώνουν μια τέτοια απόφαση.
Η ταινία δείχνει πώς ένας νεαρός άνθρωπος μπορεί να νιώθει παγιδευμένος ανάμεσα στη θρησκευτική ηθική, την έλλειψη ενημέρωσης και τον φόβο κοινωνικού στιγματισμού, παράγοντες που κάνουν μια ήδη δύσκολη κατάσταση ακόμη πιο επώδυνη.
Ο στοχασμός που αναδύεται δεν είναι διδακτικός, αλλά βαθιά ανθρώπινος: η άμβλωση δεν είναι εύκολη επιλογή. Αντίθετα, είναι δύσκολη, συχνά επώδυνη, αλλά αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα κάθε γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα και τη ζωή της.
Η «Ηλιαχτίδα» καταφέρνει έτσι όχι μόνο να αφηγηθεί μια ιστορία, αλλά να υπενθυμίσει την ανάγκη για κατανόηση, υποστήριξη και σεβασμό στη γυναικεία αυτοδιάθεση.
