Είναι “τέχνη” η ζωή, μια τέχνη που μπορούμε να εξασκήσουμε για να απολαύσουμε το μεγαλείο της ή μήπως είναι μια προδιαγεγραμμένη πορεία που μπορούμε μόνο να παρεμβαίνουμε αποσπασματικά;
Να έχουμε δηλαδή τη δυνατότητα να τη σχεδιάσουμε όπως εμείς επιθυμούμε ή μήπως είναι ένας χείμαρρος στον οποίο πρέπει να αφεθούμε;
Σήμερα ο κόσμος γύρω μας κατακλύζεται από φυσική αλλά και ψυχολογική βία. Επιθετικότητα, ανταγωνισμός, σύγκριση, μίμηση, αναγκαστική προσαρμογή σε ολοένα και αυξανόμενες εργασιακές, καταναλωτικές, ακόμα και ψυχαγωγικές ανάγκες (όλα αυτά είναι μέρος της βίας). Συνεχώς μας δημιουργούνται ανάγκες αμφιβόλου χρησιμότητας για μια ωραία ζωή και, το κυριότερο, ανάγκες που κλέβουν το πολυτιμότερο αγαθό που μπορούμε να διαθέσουμε για ότι μας ευχαριστεί πραγματικά: τον χρόνο μας.
Και το ερώτημα είναι : από που ξεκινάμε και κατά που πηγαίνουμε, αναζητώντας τι; Έχουμε τη διαύγεια να ανακαλύψουμε τι χρειαζόμαστε πραγματικά για μια ευχάριστη ζωή;
Κατανοούμε το βάθος και την ομορφιά της Ζωής έτσι ώστε την ώρα του μεγάλου Απολογισμού να κρατήσουμε τα ονόματα δυο τριών πραγματικών φίλων, λιγοστών ανθρώπων που γοητεύσαμε και μας γοήτευσαν, ενός πιστού σκύλου ή μιας χαδιάρας γάτας, το πρώτο σκίρτημα μπροστά στο θαυμασμό και το μεγαλείο της Φύσης. Τις αναμνήσεις από ένα ωραίο ταξίδι, τον ήχο μιας φυσαρμόνικας, τη μελωδία της κιθάρας, ένα χορό γεμάτο ηδυπάθεια, ένα τραπέζι με τους αγαπημένους, στρωμένο με ένα καρβέλι ζυμωτό ψωμί, ένα καλάθι με σταφύλια και σύκα, ελιές και κρασί, πάνω στο πεζούλι μια γλάστρα με βασιλικό και στον ορίζοντα μια βάρκα να αρμενίζει στο πέλαγος.
Η τέχνη της ζωής είναι η μεγαλύτερη τέχνη απ’ όλες. Να ζει κανείς όχι σύμφωνα με αυτά που είπε κάποιος άλλος, αλλά έχοντας βρει για τον εαυτό του την υπέρτατη αυτή τέχνη.
Ο φιλόσοφος Επίκουρος, έδωσε μια απάντηση για όλα τούτα, που μοιάζει απλή: ευχαρίστηση. Το μόνο που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ευχαρίστηση.
Επειδή, ωστόσο, η φιλοσοφία του παρερμηνεύτηκε, η τελευταία φράση του ήταν:
«ΧΑΙΡΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΘΕ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ».
«Δεν είναι δυνατό να ζει κανείς ευχάριστα, αν δεν ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, όπως και δεν μπορεί να ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, αν δεν ζει ευχάριστα».
