Ηλεία Σαββατοκύριακο 2: Editorial
Με το πέρασμα των αιώνων, οι Τέχνες ξεπέρασαν τις primitive απεικονίσεις της καθημερινότητας και τα τεχνουργήματα των σπηλαίων, δηλαδή την καλλιτεχνική έκφραση του Νεάντερταλ. Η βία και το σκοτάδι στις ψυχές θεών και ανθρώπων και ο διαρκής, αμείλικτος πόλεμος ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, όλα τα κτηνώδη ένστικτα του πιο θαυμαστού δημιουργήματος, αποτυπώθηκαν λογοτεχνικά στα πρώτα μεγάλα ποιητικά Έπη που διασώθηκαν: τα Ομηρικά Έπη και η ινδική Μαχαμπαράτα. Μαζί με την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Θεός Τιμωρός εποπτεύει τα εγκλήματα και τις αμαρτίες του είδους μας, άνοιξαν ένα παράθυρο στην ανατρεπτική θέαση του Κόσμου, ενός κόσμου, ο οποίος, δεν είναι και τόσο αγγελικά πλασμένος.
Η θεοκρατική καταστολή που επέβαλε η κυριαρχία του Χριστιανισμού με αιχμή την καθολική εκκλησία, αποδοκίμασε με λύσσα τα Φωτεινά, Χαρούμενα και Συμμετρικά επιτεύγματα του αρχαιοελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού.
Με την Αναγέννηση και τη μετάβαση στη νεωτερικότητα, απελευθερώθηκαν το Πνεύμα και η Δημιουργία, η αμφισβήτηση και η αντίληψη για τη λειτουργία του Κόσμου.
Τα σουρεαλιστικά οράματα και η ποιητική γλώσσα του μοντερνισμού, μέσα από πρωτότυπες, προκλητικές και αναθεωρητικές εικαστικές ερμηνείες, με αμφισημία και μια διαρκή αιώρηση ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο, το τερατώδες και το αποκρουστικό, ανέδειξαν την παραδοξότητα της έλξης που ασκεί στον άνθρωπο το παράταιρο, το τρομακτικό, η Ασχήμια, πιθανόν, διαισθητικά, επειδή είναι κάτι που κρύβεται βαθιά μέσα μας.
Στον βάνδαλο, στην Εθνική Πινακοθήκη, ας «αφιερώσουμε» δυο λόγια του Σεφέρη από το Τετράδιο Γυμνασμάτων, Β:
Ελλάς, πυρ!
Ελλήνων, πυρ!
Χριστιανών, πυρ!
Γιατί τις σκοτώσατε;
Σημ. έκδοσης
