Η είδηση είναι ασφαλώς ότι η παγκοσμίου βεληνεκούς Βρετανίδα συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ έγινε και επίσημα Ελληνίδα. Στις 17 Ιουλίου, της απονεμήθηκε τιμητικά η ελληνική υπηκοότητα από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Οι περισσότεροι συμπατριώτες της, πλέον, την γνώριζαν ήδη από το πρώτο της μυθιστόρημαμε τίτλο, «Το νησί», το οποίο έγραψε μετά την επίσκεψή της στη Σπιναλόγκα και μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη από το Mega. Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλίο έγινε μπεστσέλερ και από το 2005 που εκδόθηκεέχει μεταφραστεί σε 35 γλώσσες. Μέχρι και χολιγουντιανές εταιρίες παραγωγής ζήτησαν τα δικαιώματα αλλά η ίδια αρνήθηκε σθεναρά, παρά το δέλεαρ της διόλου ευκαταφρόνητης αποζημίωσης.

Αναψηλαφώνταςμε αφορμή την τιμητική πολιτογράφησή της,τις συνεντεύξεις της σε ελληνικά και ξένα μέσα, στις οποίες αναφερόταν εκτενώς στην σχέση με την δεύτερη πατρίδα της, έπεσα πάνω στο ακόλουθο ενδιαφέρον απόσπασμα, το οποίο αλίευσα απότην ηλεκτρονική έκδοση της ΕΦΣΥΝ:«Το ίδιο μου συνέβη και στην Ισπανία, με τη δική τους ιστορία, ειδικά την περίοδο του εμφυλίου, που γνωρίζω κάπως καλύτερα από τον ελληνικό. Ωστόσο, έφερε παρόμοια αποτελέσματα: ανοιχτά τραύματα, αιματοκύλισμα. Είσαι σε μια χώρα που αγαπάς και όταν αρχίζεις να “σκάβεις”, μαθαίνεις για τη σκληρή ιστορία της που διόλου δεν μοιάζει στην επιφανειακή ομορφιά του τόπου. Αυτό συνέβη και με μένα. Εξάλλου, όπου κι αν έχω ταξιδέψει ανά τον κόσμο –και έχω ταξιδέψει σχεδόν παντού– πάντοτε αναρωτιόμουν: Τι είναι αυτό που κρύβεται κάτω από την “τουριστική” επιφάνεια του τόπου; Ποιες οι πληγές του;».

Η παρατήρησή της είναι συγκλονιστική για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αναδεικνύει πόσο σημαντικό αλλά και πόσο δύσκολο είναι να σκάψεις την επιφάνεια προκειμένου να αρχίσεις να ανακαλύπτεις σιγά σιγά την αληθινή ταυτότητα των πραγμάτων. Δεύτερον,επειδή ακόμη κι αν ένας ξένος καταφέρει να ταυτοποιήσει τις πληγές ενός τόπου, είναι ασύγκριτα δύσκολο να μεταδώσει τις διαπιστώσεις του με σαφήνεια και επάρκεια, πόσο μάλλον με υποδειγματική αφηγηματική δεινότητα. Αλλά εκεί έγκειται και η διαφορά της Χίσλοπ από τους εκατομμύρια τουρίστες. Την γοήτευε σφόδρα η ιστορία, η ιδέα της ανακάλυψης, κάτι σαν αρχαιολογία της γνώσης. Έπρεπε να μάθει, όπως έπρεπε να αποκαταστήσει με μία έννοια την ηθική τάξη. Την ενδιέφερε τόσο πολύ που στο τέλος, θέλοντας και μη, έγινε Ελληνίδα, και μάλιστα πολύ πριν πάρει την υπηκοότητα.