Γράφει η Διονυσία Κατελούζου, νοσηλεύτρια

Ερχόμενη από νυχτερινή βάρδια φτιάχνω καφέ και διαβάζω πάλι τούτο…

Για τη βία μεταξύ ανηλίκων, ως μητέρα 2 αγοριών ενός εφήβου και ενός νηπίου αρχίζω να προβληματίζομαι για άλλη μια φορά…..γιατί μένουμε απαθείς σε αυτό τον Αρμαγεδώνα που απειλεί τις ψυχές τους και την κοινωνία που έρχεται…γιατί είναι κοινωνικό πρόβλημα φίλοι μου και εξαπλώνεται δυστυχώς σαν την Λερναία Ύδρα….Σηκώνω λοιπόν τα “μανίκια” της ψυχής μου και με αφορμή την πρόσφατη είδηση για το περιστατικό άγριας βίας μεταξύ ανηλίκων στη Κω που ανάλογα συμβαίνουν και στην μικρή μας πόλη ,μας θυμίζει με τραγικό τρόπο την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Η βία δεν είναι απλώς μια απρόσμενη εκδήλωση, αλλά πειστικό σήμα ανησυχίας για την κοινωνία Για την ιδιότητα μου ως μητέρα- γυναίκα αλλά και του ανθρώπου νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τις απόψεις μου και να ζητήσω δράση από τους φορείς της πόλης μας.

Η Πραγματικότητα της Βίας

Πρώτον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η βία μεταξύ των ανηλίκων είναι ένα φαινόμενο που συχνά κρύβεται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών μας, με αποτέλεσμα πολλές οικογένειες να μένουν αβοήθητες και πολλές φορές ανυποψίαστες. Η βία αυτή δεν είναι απλώς μια σωματική εκδήλωση αλλά και ψυχολογική. Αφορά τρόπους έκφρασης και συμπεριφορές που επιβαρύνουν τη ζωή και την ανάπτυξη των παιδιών μας.

Η Υποκείμενη Αιτία

Αναρωτιέμαι: πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Ποιες είναι οι ρίζες της βίας μεταξύ ανηλίκων; Σίγουρα, οι αιτίες είναι πολλές και ποικιλόμορφες. Τα ΜΜΕ, τα social media, η Τραπ “μουσική”, και οι εσωτερικές δυναμικές των οικογενειών παίζουν σημαντικό ρόλο. Σε πολλές περιπτώσεις, τα παιδιά μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα όπου η βία είναι φυσιολογική αντίδραση στις εντάσεις. Τα παιχνίδια βίας, οι ταινίες και οι σειρές που παρακολουθούν χωρίς σχέδιο, συμβάλλουν στο να θεωρούν τη βία ως μέσο επίλυσης διαφορών.

Η Ευθύνη μας Ως Γονείς

Ως γονείς, παραβλέπουμε την ευθύνη μας να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στους σωστούς τρόπους αντιμετώπισης των ενοχλήσεων και των προκλήσεων. Πρέπει να τους διδάξουμε τη σημασία της επικοινωνίας, της ανεκτικότητας και της ενσυναίσθησης. Το να παρακολουθούμε το παιδί μας να συμμετάσχει σε αποφάσεις, να μοιραζόμαστε ανησυχίες και να δημιουργούμε έναν ανοικτό διάλογο είναι ζωτικής σημασίας.

Η Σημαντικότητα της Σχολικής Εκπαίδευσης

Οι σχολικές δομές έχουν επίσης κρίσιμο ρόλο στην πρόληψη τέτοιων γεγονότων. Πρέπει να υπάρξει εκπαίδευση για την καλή συμπεριφορά και τη διαχείριση των διαφορών. Προγράμματα που επικεντρώνονται στην κοινωνική και συναισθηματική μάθηση μπορούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για όλους τους μαθητές. Σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα πρέπει να ενισχύσουν συνεργασίες με ειδικούς ψυχικής υγείας και κοινωνικούς λειτουργούς.

Χρειάζεται Κοινωνική Ευαισθησία

Ένα άλλο κρίσιμο σημείο είναι η κοινωνική μας ευαισθησία. Είναι αποκαρδιωτικό ότι κατά τη διάρκεια βίαιων περιστατικών, οι παρευρισκόμενοι συχνά επιλέγουν να γίνουν θεατές και όχι να αναλάβουν δράση. Άρα συνένοχοι.Η καταδίκη της βίας δεν αρκεί. Χρειάζεται να υπάρξει δράση, να σταθούμε απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις και να αναλάβουμε την ευθύνη μας.

Πρέπει να Ακουστεί η Φωνή μας

Ζητώ από τους φορείς της πόλης μου να αναλάβουν άμεση δράση. Χρειαζόμαστε εκστρατείες ευαισθητοποίησης και δράσεις που να ενημερώνουν τους γονείς και να εκπαιδεύουν τα παιδιά. Χρειάζονται ανοιχτοί διάλογοι σε κοινότητες, γονικές ομάδες και σχολεία. Η βία μπορεί να περιοριστεί μόνο αν όλοι αναλάβουμε την ευθύνη μας.

Καλώντας σε Αλλαγή

Είμαι μητέρα, αλλά είμαι και πολίτης αυτής της κοινότητας. Είναι καθήκον μας να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά μας θα μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς τον φόβο της βίας. Ας αναλάβουμε δράση, ας ενωθούμε και να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας!

Αυτή η κοινωνική αταξία είναι δική μας ευθύνη. Αlet’s stop being passive bystanders and instead become active participants in the quest for a more peaceful community.

Η ελπίδα δεν μπορεί να είναι ένα παθητικό όραμα, αλλά μια ενεργή επιδίωξη που απαιτεί τη συμμετοχή και τη δέσμευση του καθενός από εμάς.