Του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, πρ. Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας
Κάποια πράγματα είναι βαρετά. Τα λες μια φορά τα ξαναλές και μετά τέλος.
Πέρα από ένα σημείο γίνονται συνήθεια και κανένα δεν ενδιαφέρουν πλέον.
Τα νέα στοιχεία δεν είναι καθόλου νέα και για τα παλιά δεν ενδιαφέρεται κανείς καθ ότι πλέον όλα έχουν πάρει προ πολλού τον δρόμο τους.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τις Παθολογικές της περιοχής μας.
Συνηθίσαμε να κλαψουρίζουμε και να ζητιανεύουμε.
Δώστε και σε μένα έναν Παθολόγο καλέ μου κύριε να συγχωρεθούν τα πεθαμένα σας.
Έστω για τον επόμενο μήνα ή ακόμη και μόνο για την επόμενη εβδομάδα και μετά βλέπουμε.
Και η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί ποτέ δεν μας άφησαν έτσι.
Πάντα έστω και την τελευταία στιγμή εύρισκαν έναν τρόπο να μη μας αφήνουν να ανεβαίνουμε τα κεραμίδια.
Και όλο και κάτι γίνονταν.
Πότε γιατί ένας γιατρός προσέφερε το να βοηθήσει με απόσπαση για κάποιο διάστημα και πότε κάποιος άλλος προσέφερε το να κάνει κάποιες παραπάνω εφημερίες για ένα διάστημα μέχρι την μόνιμη λύση που όλο και μετετίθετο στον χρόνο.
Και έτσι περνούσαν οι μέρες οι μήνες τα χρόνια και πάντα ο καλός θεούλης την τελευταία στιγμή έβαζε το χεράκι του για να δοθεί η πολυπόθητη παράταση.
Βέβαια από την στιγμή που αυτή η ιστορία «σέρνεται» μόνιμα χωρίς κάποια λύση μπορεί άνετα να γίνεται κύριο θέμα στα τοπικά ΜΜΕ κάθε φορά που δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό στην επικαιρότητα.
Αυτό γίνεται όπως είναι ευνόητο με μεγαλύτερη ένταση όταν κάποιος συμπολίτης μας αποδημήσει εις Κύριον εξ αιτίας της δεδομένης πλέον ανεπάρκειας του συστήματος σε προσωπικό και υποδομές.
Όποιος είναι συλλέκτης μάλλον δεν θα έχει που να βάλει τα πρωτοσέλιδα για τα χάλια της Υγείας στην περιοχή μας και με το «δράμα» των Νοσοκομείων που είναι στο τσακ να κλείσουν αλλά που δεν κλείνουν χωρίς όμως να είναι και ανοικτά.
Βέβαια μετά από κάθε πρωτοσέλιδο σκάνε μύτη και οι πολιτικοί ταγοί της περιοχής μας που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Αρχίζουν λοιπόν οι μεν να κατηγορούν τους δε και όλοι μαζί να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια.
Εννοείται ότι σε αυτές τις περιπτώσεις σκάνε μύτη και οι φορείς, όλοι οι φορείς της περιοχής που πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις δίνουν το αγωνιστικό τους παρόν ανεβασμένοι στα κάγκελα.
Όλα αυτά όπως είναι φυσικό ξεχνιούνται μέχρι την επόμενη φορά που το πρόβλημα θα έλθει πάλι άλυτο στην επικαιρότητα.
Αν κάποιος τρίτος μας ρωτήσει κάποια στιγμή για το όλο ιστορικό του θέματος σίγουρα θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα να του εξηγήσουμε πως έχουμε φτάσει μέχρι εδώ.
Τι να του πούμε???
Πέρα από ένα σημείο δεν θα μας καταλάβει και αν μας καταλάβει δεν θα μπορεί να πιστέψει …..
- ότι όλα αυτά έχουν γίνει σε τόσο βάθος χρόνου
- ότι εμείς εννοούμε όλα αυτά τα χρόνια να πιστεύουμε τους ίδιους και τους ίδιους που κάθε φορά μας λένε εκνευριστικά τα ίδια και τα ίδια
Αλλά είπαμε εμείς είμαστε καλών προθέσεων πάντα δείχνουμε χαρακτήρα και κάθε φορά δίνουμε και από μια ακόμη ευκαιρία.
Ο λαός μας λέει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Έχει δίκιο για την ελπίδα …..
Εν τω μεταξύ μέχρι να πεθάνει η ελπίδα πεθάναμε εμείς αλλά ποιος ασχολείται ….
