Η «στραβή»… στη δική μας βάρδια
Η επαναλαμβανόμενη ακολουθία όλων των τραγικών δυστυχημάτων στη χώρα μας, έχει στον πυρήνα της τη δεδομένη υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Εξασφαλίζει δε τη μακροημέρευση της στην πλήρη ασυδοσία που έχει διαμορφωθεί από δύο σημαντικούς παράγοντες.
Αφενός τον μηχανισμό συγκάλυψης και ατιμωρησίας που έχει γίνει άτυπο κομμάτι του κοινωνικού συμβολαίου, και αφετέρου την επικοινωνιακή διαχείριση περί χρόνιων παθογενειών που έφεραν «τη στραβή» στη δική μας βάρδια.
Μια τακτική στην οποία από την πρώτη στιγμή βασίστηκε η κυβέρνηση για να διαχειριστεί το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη. Όπως απεδείχθη όμως αυτό το συγκεκριμένο έγκλημα διέθετε ποιοτικές παραμέτρους που αυτή τη φορά ήταν αδύνατον να μεταβολιστούν και να περάσουν στη λήθη.
Δημιουργώντας τη συλλογική αντίληψη ότι ζούμε από τύχη και ότι η συλλογική ασφάλεια ουσιαστικά διέπεται από το «πάμε και όπου βγει».
