Του Θεόδωρου Κόλλια, Διαχειριστή του yannitsochori.blogspot.com
Αξέχαστες εμπειρίες και βιώματα από τα αλλοτινά χρόνια στο χωριό. Εδώ ξεχνώ τι φάγαμε χτες, ας αφήσουμε τα ονόματα και το έλα να δεις τι γίνεται με το άλλο πάμε να κάνουμε κι άλλο κάνουμε, αλλά ρε παιδιά από εκείνα τα χρόνια θυμάμαι και το παραμικρό. Όχι σαν αναλαμπές στο υπερπέραν της μνήμης, σαν αστραπές, αλλά ως αστέρια που χορεύουν σε φωτεινό ουρανό. Σκηνές και περιστατικά ακόμα και προ δημοτικού! Με το τσακ οι θύμισες βγαίνουν στην επιφάνεια, στον αφρό σαν το λάδι. Πάμε λοιπόν σε μια τέτοια ζωντανή ανάμνηση.
Ήταν εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, όταν η τεχνολογική επανάσταση στη χώρα έκανε τα πρώτα φτερουγίσματά της. Τα ραδιόφωνα ήταν στις δόξες τους και η παρουσία τους ήταν κυρίαρχη. Αλησμόνητα τα λαϊκά, από τη μια ο Στελάρας κι από την άλλη ο Αγγελόπουλος, με προτιμήσεις στους τοπικούς σταθμούς Αμαλιάδα και Πύργο. Τότε που νεαρά σχολιαρόπαιδα η μπάλα στην αλάνα του Σταθμού ήταν το κύριο μας παιχνίδι αν και γινόμαστε κατάμαυροι από την καρβουνόσκονη που είχε ρίξει η ΣΠΑΠ. Η πρώτη μας γνωριμία με την τηλεόραση είχε να κάνει με την μπάλα, ήταν αρχές του καλοκαιριού 1971 με τον θρυλικό τελικό στο Γουέμπλεϊ ΠΑΟ-ΑΓΙΑΞ. Κάπου μάθαμε ότι θα το δείξει η τηλεόραση και ότι πιάνει εκεί πέρα στην Αμαλιάδα. Βουρ λοιπόν όλη νεολαία αλλά και μεγαλύτεροι ποδοσφαιρόφιλοι, που ήταν η μεγαλύτερη πλειοψηφία στο χωριό με διάφορα μέσα εκδράμαμε στην Αμαλιάδα. Οι περισσότεροι πήγαν με ένα φορτηγό, την αθάνατη γουρούνα. Δεν πτοηθήκαμε ούτε από την απόσταση ούτε από τίποτα. Μας έβαλαν φύρδην μίγδην, τον έναν επάνω στον άλλον σε κάτι μαγαζιά-κατώγεια και μια τηλεόραση της κακιάς συφοράς και τα ακουμπήσαμε. Κάτι σκιές βλέπαμε που κουνιόσαντε πέρα δώθε σαν καλικαντζάρια αλλά ο ενθουσιασμός στα ύψη, τουλάχιστον μέχρι το πρώτο γκολάκι που ρουφήξαμε.
Στο χωριό, λίγο μετά, δε θυμάμαι, ακριβώς, είχε έρθει από την Αυστραλία, ο μακαρίτης ο μπάρμπας μου ο Κώστας και είχε φέρει μια τηλεόραση, τελεβίζιο, από εκείνες σαν έπιπλο με ποδαράκια. Την έβαλαν επάνω στο μπαλκόνι και από κάτω εξέδρα το μισό χωριό. Στη Μελβούρνη έπιανε μια χαρά, στο χωριό όμως κουραφέξαλα.
Στα επόμενα χρόνια, εδραιώθηκαν οι τηλεοράσεις και οι γειτονιές ερήμωσαν ακόμα και από τις γριούλες που μαζεύονταν για το λακριντί το απόβραδο. Πάνε και οι διάφορες κοινωνικές και εθιμοτυπικές μαζώξεις. Ήταν το πρώτο στάδιο που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το καλύτερο που είχαν την ανθρώπινη επαφή μεταξύ τους, την κοινωνικότητα. Κλειστήκαμε ο καθένας στο καβούκι του.
Βέβαια τώρα αυτό το φαινόμενο έχει πάρει τραγικές διαστάσεις, ειδικά στη νεολαία. Και ραντεβού, αν πάνε, κάθονται απέναντι και περιεργάζονται με μανία τα κινητά τους. Ματώνεται η ψυχή μου που τα βλέπω και καμιά φορά τους κάνω παρατηρήσεις και με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινος και γελούν χαζά. Εκείνα τα τρυφερά καμάκια, που περιχύνονταν από ερωτική ελπίδα και φαντασίωση ούτε καν τους περνά από το μυαλό!
