Η Παρασκευή του μεγάλου θυμού

Βαθιά στη λαϊκή συνείδηση, οι αδικοχαμένες Νεκρές Ψυχές ησυχάζουν μόνο όταν βρούνε δικαίωση, κυρίως μέσα από την αναζήτηση του θύτη και την Τιμωρία.

Ο σημερινός μαζικός ξεσηκωμός των πολιτών εκφράζει δυναμικά την απαίτηση από το κράτος για το δικαίωμα στη ζωή, το σεβασμό, τη δικαιοσύνη για όλους.

Τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος των Τεμπών συνδέονται στο υποσυνείδητο του αγωνιζόμενου πολίτη με το έγκλημα της φτωχοποίησης μέσω της βαριάς ακρίβειας, με τις κακές υπηρεσίες υγείας, με την άθλια λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, με τις ιδιωτικοποιήσεις Δημόσιων Οργανισμών, με τη συνεχή μείωση των κρατικών δαπανών προς όφελος ενός άπληστου κερδοσκοπικού μηχανισμού.

Ο Θάνατος που χτυπάει την πόρτα του γείτονα γίνεται και δικό σου θέμα και αφορμή και εφαλτήριο για να αντιληφθείς, έστω και για λίγο, τη «βία» που «σκοτώνει» και σένα τον ίδιο στον καθημερινό σου αγώνα.

Το μόνο που σου απομένει είναι να βγεις στους δρόμους και να φωνάξεις, ζητώντας, τουλάχιστον, Δικαιοσύνη.

Σε όλες τις αρχαίες δοξασίες και στις οργανωμένες θρησκείες που επικράτησαν μέσα στους αιώνες, ο Θάνατος σηματοδοτεί την κορύφωση του Δέους της Δημιουργίας και τιμάται όπως η πληρωμή ενός αναπόφευκτου χρέους που καταβάλλεται για το Δώρο της Ζωής.

Εκείνη η ακαριαία στιγμή του τέλους της Ύπαρξης, η ανατριχίλα της ύστερης ανάσας, η αγωνία για το άγνωστο ταξίδι που σε παίρνει ο «βαρκάρης»,είναι ικανά να πυροδοτήσουν τον πλέον απερίγραπτο πόνο στα αγαπημένα, κοντινά, φιλικά πρόσωπα, αλλά και ένα σιωπηλό Σεβασμό ακόμα και στους εχθρούς, όσοι από αυτούς κατέχουν Ανθρώπινη υπόσταση και δεν έχουν περάσει σε κατάσταση Κτηνωδίας.

Άγραφος Νόμος,από τα χρόνια του πρώιμου ανθρώπινου πολιτισμού, είναι και ο Σεβασμός απέναντι στον Πόνο του Θανάτου. Σεβασμός απέναντι στις Τιμές της Ταφής που σηματοδοτεί το Πέρασμα σε οποιαδήποτε υπαρκτή ή ανύπαρκτη Διάσταση και ο Σεβασμός απέναντι στη Μνήμη. Σε εκείνη τη Μνήμη που υπόκειται σε μια διαρκή διαδικασία Πένθους, το οποίο εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με την κουλτούρα, τα έθιμα και τις παραδόσεις, είτε ιδιωτικά είτε σε κοινές, δημόσιες εκδηλώσεις ακόμα και με γλέντια στους δρόμους, με τραπεζώματα πάνω στους τάφους κλπ, μνημονεύοντας τους νεκρούς σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, όπως τα χριστιανικά ψυχοσάββατα.

Ωστόσο, σε τελική ανάλυση, η διάρκεια και η ένταση του πένθους είναι φαινόμενα πολυπαραγοντικά. Διότι άλλο πράγμα είναι ο θάνατος από γηρατειά , άλλο πράγμα ο θάνατος από μια αρρώστια ή στον πόλεμο και εντελώς άλλο πράγμα, αβάσταχτο, αλλόκοτο για έναν γονιό, ο θάνατος του παιδιού του, όταν μάλιστα είναι ένας άδικος θάνατος, αδόκητος, που συνοδεύεται κιόλας από την Ύβρη και την Προσβολή ενός Συστήματος Εξουσίας του Λεβιάθαν, που αδιαφορεί αν το αγαπάς ή έστω του αρέσεις, αρκεί μόνο να το Υπακούς.

Οι ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη, δεν είναι μόνο αριθμοί και ονόματα σε ένα κατάστιχο κάποιας στατιστικής υπηρεσίας. Αυτές οι ψυχές είχαν φωνές που χάθηκαν μέσα στη φρίκη, φωνές που δεν ακούστηκαν ή δεν πρόλαβαν να ακουστούν και πασχίζουν πλέον να δικαιωθούν και να μην ξεχαστούν μέσα από τις κραυγές των δικών τους ανθρώπων και τη συλλογική μνήμη.

Ο Θάνατος παύει να είναι ξένος όταν σεργιανίσει στη γειτονιά σου. Αγγίζει τη συλλογική συνείδηση και στοιχειώνει τη μνήμη. Σου υπενθυμίζει τις πόζες και την αλαζονεία της εξουσίας, σε εξοργίζει και σε κάνει να αποζητάς με αγωνία  δικαιοσύνη, όχι σαν ένα συνηθισμένο χρέος της πολιτείας απέναντι στον πολίτη αλλά σαν μια αναγκαία συνθήκη για την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, χωρίς ευφημισμούς και εκφραστικά τεχνάσματα περί «κανονικότητας», βαφτίζοντας με αυτό τον όρο την διαφθορά, την παρακμή, την υποκρισία και τα σχιζοφρενικά ψέματά τους.

Αναρωτήθηκε υπουργός, πρώην ριζοσπάστης, «τσεκουράτος» ακτιβιστής, «εάν από τα τόσα δραματικά και κοσμοϊστορικά γεωπολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν στον πλανήτη, εμείς βρήκαμε να ασχολούμαστε με τα Τέμπη», ενώ, γενικά, το κυβερνητικό αφήγημα προβάλλει μια αντιπολιτευτική προσπάθεια αποσταθεροποίησης πίσω από τις συγκεντρώσεις μνήμης και διαμαρτυρίας για την τραγωδία των Τεμπών.

Πρώτα -πρώτα, (όλη μαζί) η αντιπολίτευση, ούτε μια διαδήλωση ολίγων χιλιάδων νοματαίων για κάποιο σοβαρό πολιτικό ζήτημα Αρχής, δεν είναι ικανή να οργανώσει στην Αθήνα, και αφορμές υπήρξαν πολλές.

Δεύτερο, καλό είναι οι «αρχαιολάτρες» της κυβέρνησης να μελετήσουν την τελεολογική αλληλουχία των πραγμάτων, κατά τον Αριστοτέλη. Όλα έχουν ένα σκοπό και γίνονται για ένα σκοπό…

Τρίτο, και σημαντικότερο, το οποίο φυσικά συνδέεται με τα δυο πρώτα, η παραπονιάρικη αναφορά στην «αδιαφορία» του κόσμου για τα διεθνή τεκταινόμενα, τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις και τις θεατρικές παραστάσεις στα κοινοβούλια από μέτριους έως κακούς ηθοποιούς, έχει να κάνει κυρίως με την λυσσαλέα προσπάθεια του συστήματος για την «πνευματική καταστολή», την απολιτικοποίηση και τον εκμαυλισμό των κοινωνιών με υποσχέσεις για αιώνια ανάπτυξη, με δίκτυα παραπληροφόρησης και κορώνες για τη συμμετοχή του στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», για το «τέλος της ιστορίας», για τον παραδεισένιο «μονόδρομο», που μόνο η δικιά τους Αλήθεια μπορεί να τους οδηγήσει.

Το σύστημα όμως δεν έχει πρόσωπο. Και όταν έρχεται ο Θάνατος να θερίσει δίπλα σου, όταν συνειδητοποιείς με τρόμο ότι εχτός από τη φτώχεια σου και τα καθημερινά, ανθρώπινα προβλήματά σου για τα οποία δεν ξέρεις που να πρωτοδώσεις απολογία,στέκεσαι και έρμαιο απέναντι στη δολοφονική αλαζονεία αυτού του συστήματος, το οποίο κυνικά σου λέει πως ακόμα και η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι πάντα δίκαια, και έτσι χάνεις και το τελευταίο αποκούμπι στο οποίο ελπίζει ο κάθε αδύναμος, τότε η οργή ξεχειλίζει και ξεχύνεται σαν ορμητικός χείμαρρος. Αυτόματα, λειτουργεί,έστω και ασυνείδητα, η ανάγκη για ένα Σκοπό που δημιουργήθηκε από συσσωρευμένα, σάπια κτερίσματα από παλιά «μνημόσυνα», ακολουθώντας τη συνάφεια του αίτιου και του αιτιατού, διότι, απλά, «δεν υφίσταται αιτιατό άνευ ποιούντος αιτίου».

Και επειδή, όπως προαναφέραμε, το σύστημα δεν έχει πρόσωπο αλλά διαθέτει αντιπροσώπους, τότε αναγκαστικά η Οργή θα κατευθυνθεί σε αυτούς που το εκπροσωπούν. Σήμερα, το εκπροσωπεί αυτή η κυβέρνηση. Και αυτή είναι που θα «λουστεί» τη λαϊκή αγανάκτηση την οποία κανένας αστικός «καθώς πρέπει» (ή μη) κομματικός μηχανισμός δεν τολμά να καθοδηγήσει.

Μεταπράτες θα εμφανιστούν πολλοί την επόμενη μέρα, ως συνήθως. Κυρίως ορισμένοι που ήδη ψέλλισαν έντεχνα την «υποταγή» τους…

Η ΠΡΩΙΝΗ