Ξεθαρρεύει ο παράταιρα ντυμένος κύριος για πλοίο της γραµµής φορτωμένο φοιτητές και νησιώτες που µυρίζουν θάλασσα και αποθυμιά: «Γυρίζω στον τόπο µου έπειτα από τριάντα χρόνια» λέει και είναι σαν να είπε: «Δεν έφυγα ποτέ»… Στα µάτια του πέφτει το φως του Αιγαίου και είναι σαν να τον ανακρίνει. Ομολογεί: «Έφυγα το ’67 γιατί είχα ανάγκη. Γύρισα το ’89, έθαψα τη µάνα µου και τη µισή ψυχή µου και τώρα ξαναγυρίζω. Θα µπορούσα να παλέψω κι εδώ. ∆εν έπρεπε να γυρίσω την πλάτη… Κάθε βράδυ µε πέταγε όρθιο το ίδιο όνειρο, πως είχα µείνει εκεί. Ξυπνούσα αλλού! Φεύγουν οι νέοι ξανά, µαθαίνω. Λάθος! Εδώ να µείνουν. Πατρίδα µας είναι ό,τι µας πονάει κι αυτό που µας γλυκαίνει τον πόνο είναι ό,τι πετυχαίνουµε στον τραχύ τόπο µας. Και στην Ελλάδα υπάρχουν ευκαιρίες, φτάνει να τις αρπάξεις από τον λαιµό. Κι εδώ ζεις, αρκεί να ξέρεις να ζήσεις. Εγώ δεν έζησα. ∆ούλεψα, έβγαλα λεφτά, όµως δεν έζησα. Εβλεπα σηµαία ελληνική και λυνόµουν στο κλάµα. Ακουγα τη γλώσσα µου να τη µιλούν άλλοι και δάγκωνα τα χείλη. Τώρα γυρίζω. Κι όταν ξαναγύρισα πριν από τριάντα χρόνια Μητσοτάκης κυβερνούσε…» λέει και χαµογελάει.

«Φτιάχνουν τα πράγµατα µαθαίνω» µονολογεί και περιµένει απάντηση. Του αποκρίνεται ο Σεφέρης: «Η νοσταλγία σου έχει πλάσει µια χώρα ανύπαρκτη µε νόµους, έξω απ’ τη γη κι απ’ τους ανθρώπους»… – Εσείς, µε ρωτάει, εσείς τι κάνετε; – «Εγώ δεν έφυγα ποτέ», του απαντώ κι είναι σαν να του είπα: «Ποτέ δεν ήµουν εδώ»…