Με το βραβείο «Καλύτερου Μονολόγου», βραβεύτηκε η δικιά μας Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου από τον Πύργο, για την συμμετοχή της στο νεοσύστατο 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Αγρινίου που υλοποιήθηκε από τις 28 έως τις 30 Μαίου. Μια ιδέα του σκηνοθέτη Γιώργου Λουριδά που υλοποιήθηκε διαδικτυακά με ένα τριήμερο διαδικτυακών προβολών, συζητήσεων και ανοιχτής ψηφοφορίας στο τέλος της οποίας αναδείχτηκαν και οι νικητές των κατηγοριών του καλύτερου διεθνούς μονολόγου και του καλύτερου μονολόγου Αγρινίου. Η Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου, χαρισματική, πολυδιάστατη προσωπικότητα, εκπαιδευτικός, εικαστικός ( ακολουθώντας τα χνάρια του αείμνηστου πατέρα της Μπάμπη Αλεξανδρόπουλου) και συγγραφέας, έκανε την πρώτη της απόπειρα και στην θεατρική ερμηνεία και έγραψε και ερμήνευσε η ίδια έναν μονόλογο με τιτλο «Κι εσύ μπορείς» για τον οποίο βραβεύτηκε με το Βραβείο Επιτροπής για τον Καλύτερο Μονόλογο. Πώς η οικογένεια αλλά και η κοινωνία μπορούν να σου «κόψουν τα φτερά»; Πώς τα στερεότυπα μπορούν να σε κάνουν να εγκαταλείψεις το όνειρο σου; Η Αρχοντούλα προερχόμενη όπως ξέρουμε από μία καλλιτεχνική οικογένεια δεν βίωσε ποτέ αυτή την καταπίεση, αλλά ως εκπαιδευτικός την έχει δει και την παρουσιάζει. Έχοντας στο βιογραφικό της εικονογραφήσεις, θεατρικές παραστάσεις και ένα μυθιστόρημα, κέρδισε το βραβείο επιτροπής για τον καλύτερο μονόλογο Αγρινίου και σου λέει πως… «κι εσύ μπορείς»!
Οι νικητές του Φεστιβάλ, μίλησαν για τις ταινίες τους στο beasty-press.com όπου παραχώρησε συνέντευξη και η Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου:
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ Αγρινίου και πόσο σημαντική κρίνεις την ύπαρξη νέων φεστιβάλ για την πορεία των νέων δημιουργών;
Σίγουρα ήταν μία υπέροχη εμπειρία η συμμετοχή από μόνη της, όλα τα άτομα που γνώρισα όλα όσα έζησα. Τον Γιώργο τον Λουριδά – που έκανε και την σκηνοθεσία στον μονόλογο μου και του χρωστάω πολύ τοις εκατό από το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και στην Μαρία την Ιωσηφίδη που ήταν πίσω από την κάμερα – τον γνώρισα στα μαθήματα κινηματογράφου που έκανε. Τότε, για μία ταινία που γυρίσαμε, έγραψα και τον μονόλογο που είδατε στο φεστιβάλ. Με αυτήν τη διοργάνωση γνωρίσαμε τόσα άτομα, ενώ ήρθαμε σε επαφή και με κόσμο που ήταν στο εξωτερικό, που πιθανότατα μόνοι μας να μην βρίσκαμε ποτέ. Ανοίγουν οι ορίζοντες σου, ανοίγει το μυαλό σου σε νέες ιδέες. Μία τέτοια καλλιτεχνική συνάντηση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και για τους ίδιους τους συμμετέχοντες και για τον κόσμο που το παρακολουθεί και ο κόσμος του Αγρινίου είναι εκπαιδευμένους θεατρικά και κινηματογραφικά. Είναι σαν να μαθαίνεις μία καινούρια γλώσσα μόνο που αυτή η γλώσσα είναι διεθνής και δεν χρειάζεσαι πολλά για να την καταλάβεις. Η εικόνα δεν έχει όρια.
Πώς θα περιέγραφες με μία φράση σε κάποιον τον μονόλογο σου;
Πέραν από τον τίτλο που νομίζω πως είναι το καλύτερο θα έλεγα ότι «τα όνειρα δεν έχουν περιορισμούς». Το όνειρο είναι η κινητήρια δύναμη για τα πάντα. Καμιά φορά μας βάζει η ζωή όρια, το σώμα μας, παρόλα αυτά αυτό το μότο μάς κάνει να μην εγκαταλείπουμε.
Γιατί επέλεξες να αναφερθείς στα διάφορα στερεότυπα και στα εμπόδια που αυτά θέτουν στα όνειρα των ανθρώπων;
Στα όνειρα γενικότερα και στα όνειρα των γυναικών ειδικότερα. Το έζησα κυρίως με γυναίκες, συνάντησα βέβαια και κάποιους άντρες που το περιβάλλον τους δεν ήταν ιδιαίτερα θετικά διακείμενο προς την τέχνη, αλλά τα στερεότυπα σίγουρα είναι τροχοπέδη για τον άνθρωπο που τους δίνει σημασία. Σίγουρα μας ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Εμένα οι γονείς μου δεν μου έβαλαν ποτέ τέτοια όρια. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής καλλιτεχνικών και σκηνογράφος και στην εξορία ήταν μαζί με τον Ρίτσο, τον Λουντέμη… Έζησα σε ένα σπίτι που οι φίλοι μας ήταν λογοτέχνες, μουσικοί, ζωγράφοι… Ήταν κόσμος που ήταν δεκτικός απέναντι στην τέχνη και ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι υπάρχει κάποιο όριο.
Στις κλειστές κοινωνίες, όμως, γιατί ακόμη κι αν το Αγρίνιο δεν είναι μία κλειστή κοινωνία, περιβάλλεται από πολλά χωριά στα οποία έχω εργαστεί ως καθηγήτρια, πολλοί γονείς περιμένουν από τα κορίτσια τους να παντρευτούν ενώ εγώ βλέπω δυνατότητες. Πόσες κοπέλες δεν έχουν δυστυχήσει έτσι; Κάποιες είναι πολύ ευτυχισμένες βέβαια, μην δημιουργούμε στερεότυπο κι εκεί. Μπορεί να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά τα στερεότυπα υπάρχουν. Ίσως μειώνονται αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αναπαράγονται και σίγουρα εμποδίζουν, ιδιαίτερα τα κορίτσια. Θα ήταν καλύτερο να έχει το κάθε παιδί την επιλογή. Κι αν θέλει, να κάνει κάτι επειδή το επέλεξε και όχι επειδή του το επέβαλαν.
Η κοινωνία είπε πολλές φορές στην ηρωίδα σου πως δεν μπορεί να τα καταφέρει γιατί είναι κόρη, σύζυγος, μάνα… Αυτή τα κατάφερε. Τι θα έλεγες σε κάθε κόρη, σύζυγο ή μάνα που εγκαταλείπει τα όνειρα της γιατί άλλοι λένε πως δεν θα τα καταφέρει;
Καταρχήν θα έλεγα ότι κι εσύ μπορείς… Τι πάει να πει είσαι μάνα; Αν η άλλη έχει 10 παιδιά δεν ξέρω, είναι ηρωίδα, αλλά θεωρώ πως κάπου θα υπάρχει κάτι, έστω και λίγο. Όταν έγραψα το βιβλίο μου μού πήρε περισσότερα χρόνια από ότι θα έπαιρνε σε κάποιον άλλο. Εγώ έγραφα σε καφετέριες, Mε τον άντρα μου πηγαίναμε εναλλάξ. Κράταγε ο ένας τα παιδιά πήγαινε ο άλλος, αλλά έτσι βγήκαν 700 σελίδες. Έχεις ένα όνειρο. Προλαβαίνεις. Γίνεται. Και μάνα να είσαι και γιαγιά. Τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή, αλλά δεν είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου. Τα παιδιά είναι το παν αλλά δεν είναι το μόνο. Θα έδινα τα πάντα για τα παιδιά μου αλλά όλη μου η καθημερινότητα δεν είναι μόνο τα παιδιά μου. Όταν έχεις κάτι που σε τρώει και νιώθεις ότι κάτι σου λείπει πρέπει να ψάξεις να το βρεις…
