Το μήνυμα του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών και του Σωματείου Παραπληγικών Ν. Ηλείας  για την  Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

  • Εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης σε όλα τα σχολεία

 Η 3η Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για την Αναπηρία είναι ημέρα δεσμεύσεων, δεν είναι γιορτή, έχει στόχο την προώθηση της κατανόησης σε θέματα αναπηρίας, χρόνιας, σπάνιας πάθησης και την κινητοποίηση για την υποστήριξη της αξιοπρέπειας, των δικαιωμάτων και της ευημερίας των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες ή/και σπάνιες παθήσεις και των οικογενειών τους. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών επισημαίνει ότι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία , είναι ένας δυνατός κριτικός στοχασμός με ένα πολύ εύστοχο σλόγκαν: «Όχι άλλη 3 Δεκέμβρη η ισότητα δεν έχει ημερομηνία, η 3 Δεκέμβρη είναι μια υπενθύμιση πως η ζωή μας δε χωρά σε μια μέρα.»

Αυτό το μήνυμα υπερβαίνει τη συνήθη ευαισθητοποίηση μιας μόνο ημέρας και θέτει ένα κρίσιμο ζήτημα: Την ανάγκη για καθημερινή, βιωματική ισότητα και συμπερίληψη.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, και με σκοπό την ευαισθητοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας επί ζητημάτων ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην εκπαίδευση, διοργανώνονται σήμερα εκδηλώσεις σε όλα τα σχολεία και της Ηλείας, με εγκύκλιο της υπουργού Παιδείας Σοφίας Ζαχαράκη προς τις σχολικές μονάδες.

“Η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας δεν είναι γιορτή — είναι διεκδίκηση”

To Σωματείο Παραπληγικών Ν. Ηλείας έστειλε το δικό του μήνυμα για την 3η Δεκεμβρίου  μέσω της ακόλουθης ανάρτησης, για να μπούμε στη θέση ενός ανθρωπου που ζει με αναπηρία:

“Κάθε χρόνο, στις 3 Δεκεμβρίου, ακούω να λένε «Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας». Για πολλούς είναι απλώς μια ημερομηνία, μια καμπάνια, ένα ακόμη μήνυμα ευαισθητοποίησης στα κοινωνικά δίκτυα.

Για εμένα όμως —έναν άνθρωπο που ζει με αναπηρία— είναι η υπενθύμιση πως η ζωή μου δεν χρειάζεται κατανόηση μόνο μία μέρα. Χρειάζεται ισότητα, προσβασιμότητα και σεβασμό κάθε μέρα. Συχνά με αντιμετωπίζουν σαν κάτι εύθραυστο, σαν να ζω μια ζωή γεμάτη πόνο ή σαν να πρέπει να με θαυμάζουν γιατί “τα καταφέρνω” και άλλες φορές είμαι αόρατος για όλους εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους.

Η πραγματικότητα;

Χρειάζομαι ράμπες, προσβάσιμη συγκοινωνία, δουλειές που να μην με αποκλείουν, σχολεία που να αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα, ιατρική φροντίδα χωρίς εμπόδια και κοινωνίες που δεν με κοιτάζουν με οίκτο.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι το σώμα μου — είναι το περιβάλλον

Ζω καθημερινά με περιορισμούς, όχι από την αναπηρία μου, αλλά από τον τρόπο που χτίζεται ο κόσμος γύρω μου.

Το πεζοδρόμιο χωρίς ράμπα, ο δρόμος με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, η πόρτα που δεν ανοίγει, η υπηρεσία που “δεν έχει πρόσβαση για ΑμεΑ”, η δουλειά που σε κόβει πριν καν μπεις στην αίθουσα.

Αυτά με κάνουν να νιώθω ανάπηρος, όχι η ίδια μου η κατάσταση.

Θέλω να υπάρχω χωρίς να απολογούμαι.

Θέλω να πηγαίνω για έναν καφέ χωρίς να χρειάζεται να κάνω σχεδιασμό στρατηγικής. Θέλω να εργάζομαι χωρίς να πρέπει να αποδεικνύω διπλά την αξία μου. Θέλω να μπορώ να συμμετέχω σε κάθε πλευρά της κοινωνίας χωρίς να θεωρείται “ειδική πρόβλεψη”.

Η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας δεν είναι γιορτή — είναι διεκδίκηση.

Είναι μια ημέρα για να ακουστεί η φωνή μας.

Για να θυμίσουμε πως:

Η προσβασιμότητα δεν είναι χάρη· είναι δικαίωμα.

Η συμπερίληψη δεν είναι trend· είναι ανάγκη.

Η διαφορετικότητα δεν είναι πρόβλημα· είναι φυσική πραγματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Και πάνω απ’ όλα, ότι η αναπηρία δεν είναι κάτι που πρέπει να “ξεπεραστεί”, αλλά κάτι που η κοινωνία πρέπει να μάθει να αγκαλιάζει.

Αν με ρωτήσεις τι θέλω σήμερα, θα σου πω: να μη χρειάζεται αυτή η ημέρα στο μέλλον

Να φτάσουμε σε έναν κόσμο όπου κάθε παιδί με αναπηρία νιώθει ευπρόσδεκτο στο σχολείο, κάθε ενήλικας έχει ίσες ευκαιρίες, κάθε γειτονιά είναι προσβάσιμη και κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζεται με αξιοπρέπεια.

Μέχρι τότε, όμως, θα συνεχίσω να μιλάω.

Γιατί η φωνή μου —η φωνή μας— αξίζει να ακούγεται, όχι μία μέρα, αλλά όλες τις 365.”