Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού
Με το δίκιο του θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το θυμήθηκα τώρα να ασχοληθώ με το σοβαρό αυτό θέμα της Λευτεριάς της Πατρίδας μας κι όχι τότε που ήταν επίκαιρο. Η απάντησή μου είναι πως η αδυσώπητη και ανυποχώρητη συμφορά που έχει βρει τον άνθρωπο λόγω της πανδημίας επισκίαζε και επισκιάζει κάθε άλλο θέμα κι ας είναι κι αυτό εξίσου σοβαρό για τη ζωή του, αφού έχει σχέση με την Ελευθερία του, που όταν αυτή λείπει, ο άνθρωπος γίνεται ένας «ζωντανός νεκρός».
Μετά τα παραπάνω αποτολμώ να εισέλθω στο θέμα της φετινής τελετής της επετείου της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας (1974 – 2021), γιατί έχει κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις προηγούμενες.
Όλοι πιστεύουμε πως στόχος της καθιέρωσης του θεσμού της γιορτής για την αποκατάσταση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας στον τόπο μας, το 1974, ήταν και είναι η ικανοποίηση του συναισθήματος του λαού μας πως έκανε το καθήκον του και απαλλάχθηκε από τα δεσμά της επταετούς τυραννίας. Και ακόμη είναι η συνειδητοποίηση του χρέους του να εδραιώνει αυτές τις αξίες κι όχι να τις αφήνει να φθείρονται και να απαξιώνονται από κάποιους υπονομευτές τους. Το πάθημα δηλ. να του γίνεται μάθημα.
Η γιορτή βέβαια αυτή, με την ιερότητα που έχει, δε γίνεται για επίδειξη των προσκεκλημένων προσωπικοτήτων και των φανταχτερών ενδυμασιών τους…. Που είναι ωστόσο μια ανθρώπινη αδυναμία, ανεκτή, θα λέγαμε.
Η φετινή όμως γιορτή έχει δύο άλλα χαρακτηριστικά, που δεν τα ξέραμε στο παρελθόν. Ένα θετικό κι ένα αρνητικό.
Το θετικό είναι πως για πρώτη φορά, ως ούσα μια γυναίκα στην Προεδρεία της Δημοκρατίας, έγινε κάτι που δεν το είχαμε δει στη γιορτή αυτή, που ήταν και είναι εκδήλωση ικανοποίησης και χαράς για όλους τους Έλληνες, επώνυμους και ανώνυμους, γιατί, ενάντια στη δουλεία του Ελληνικού λαού, που του την επέβαλε το τυραννικό καθεστώς, δεν αγωνίστηκαν μόνο επώνυμοι, εκ των οποίων κάποιοι προτίμησαν να δώσουν τη μάχη τους «εκ του ασφαλούς» από άλλες Χώρες, αγωνίστηκαν και πλήθος ανώνυμων αγωνιστών, που δεν ορρώδησαν προ των τανκς, ούτε προ οποιασδήποτε άλλης απάνθρωπης κατατρομοκράτησής τους. Ούτε ακόμη και στο ενδεχόμενο της θυσίας τους στο βωμό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Με Πρόεδρο, λοιπόν, της Δημοκρατίας την κ. Σακελλαροπούλου έγινε κάτι που η ανδροκρατία στον ιερό αυτό θεσμό δεν το είχε αποτολμήσει. Δεν είχαμε δει στη γιορτή αυτή α ν ώ ν υ μ ε ς γ υ ν α ί κ ε ς, που προσκλήθηκαν τιμητικά για την τόλμη τους να φέρουν στο φως τις αποτρόπαιες πράξεις κάποιων «επώνυμων» ανδρών και να μπει επιτέλους κάποιος φραγμός στην αυθαιρεσία των «ισχυρών» απέναντι στους «ανίσχυρους», δηλ. στις γυναίκες, που κάποιοι από εμάς τους άνδρες τις θέλουμε μόνο για τις εξυπηρετήσεις μας. Δηλ. να φθάνουμε στην τέλεια απαξίωσή τους.
Ήταν χρέος ως εκ τούτου της κ. Σακελλαροπούλου να πολεμήσει αυτή τη νοοτροπία μας προβάλλοντας προς μίμηση την πρώτη τολμηρή γυναίκα, τη Σοφία Μπεκατώρου, που αψήφησε τα αρνητικά σχόλια εκείνων που υποτιμούν τη γυναίκα. Η τόλμη της όμως, όλοι πια το παραδέχονται, έγινε παράδειγμα προς μίμηση από πολλές ομοιοπαθείς, που πήραν το θάρρος κι έφεραν στο φως τα δικά τους δεινά…. Από κάποιους που ήταν « στο απυρόβλητο…».
Έπειτα η κ. Σακελλαροπούλου είχε προσκαλέσει και τη μάνα του Φύσσα καθώς και το Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Την πρώτη για τον άδικο χαμό του αγωνιστικού γιου της από κάποιους «ακραιφνείς πατριώτες» και το Γιάννη, γιατί δόξασε την Ελλάδα σ’ όλη την ανθρωπότητα, παρότι το χρώμα του δεν είναι σαν το δικό μας.
Οι παραπάνω τιμητικές προσκλήσεις από την αξιότιμη και αξιοσέβαστη Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας δε δημιούργησαν κανένα πρόβλημα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, που δεν είχε εθισθεί να βλέπει σε παρόμοιες εκδηλώσεις και κάποιες γυναίκες χωρίς οφίτσια.
Με την πρόσκλησή της όμως, που ήταν για κάποιους εθνικιστές πατριώτες το αρνητικό χαρακτηριστικό της τελετής, να βραβευθεί δηλ. και ο Έλληνας διασώστης προσφύγων Ιάσονας Αποστολόπουλος, «ποιος είδε το Θεό και δε φοβήθηκε».
Κάποιοι εξεμάνησαν ενάντιά της, γιατί ήθελε να βραβευθεί ένας ανθρωπιστής, που έσωζε ζωές, αλλά ήταν ζωές προσφύγων, και που για το ριψοκίνδυνο έργο του είχε επαινεθεί και είχε αναγνωρισθεί από το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο και αξίωσαν από την κ. Πρόεδρο να ανακαλέσει αυτήν την πρόσκληση, για να μην «αμαυρωθεί» η τελετή κατ’ αυτούς, που, όταν πάνε στην Εκκλησία, βουλώνουν τα αυτιά τους, όταν ο Ιερέας ή οι Ιεροψάλτες αναφέρονται στην προτροπή του μεγάλου μας Δασκάλου Χριστού «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών…..»,
Οι συνετοί όμως από την άλλη, που αγαπάνε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, τους απαντούν με τα λόγια του ιδρυτή της Θρησκεία μας, όταν τον κάρφωναν στο Σταυρό «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Κι αυτό όχι γιατί το αξίζουν, αλλά γιατί οι νουνεχείς και αληθινοί, κι όχι κατά τα δοκούντα Πατριδολάτρες, δε θέλουν να μπει η Πατρίδα μας σε καινούργιες περιπέτειες, σαν εκείνες του 1967 – 1974. «Ερρέτωσαν αυτές ες κόρακας».
Στην κ. Σακελλαροπούλου εμείς ταπεινά υποβάλλουμε τα σέβη μας και την ευχή να έχει πάντα τη δύναμη να κρατά τις ισορροπίες και να διασφαλίζει την Ειρηνική Γαλήνη στη Χώρα μας. ΕΙΘΕ!!
