Γρανίτα από τσούχτρα
Το διαρκές ζητούμενο σε τούτο το τόπο, όπως και σε πολλές άλλες γωνιές της ελληνικής επαρχίας, είναι η επιστροφή, η άνοδος. Ο ετήσιος κύκλος της ζωής μας, θυμίζει έντονα το προγραμματισμένο δρομολόγιο της Περσεφόνης, μετά την αρπαγή της από τον Πλούτωνα. Έξι μήνες στον κάτω κόσμο, κι έξι στον πάνω. Δεν είναι άδικος ο παραλληλισμός, καθώς, μεταξύ μας, ο χειμώνας εδώ κάτω δεν παλεύεται. Καμιά φορά μου μοιάζει με μικρό θάνατο, ή για να το θέσω πιο κομψά, με χειμερία νάρκη. Όλα δείχνουν να υπνωτίζονται κάτω από την επίδραση του κρύου. Βγαίνεις στο δρόμο μετά τις οχτώ το απόγευμα και δεν κυκλοφορεί ψυχή στο δρόμο. Βαθιά νύχτα, όπως βαθιά είναι και η νυχτιά του χειμώνα.
Ωστόσο, το εαρινό εξάμηνο είναι μία άλλη υπόθεση. Τότε είναι που θα λέγαμε ότι παίρνουμε το αίμα μας πίσω. Τότε είναι που θαρρείς ότι η Περσεφόνη πλανιέται με το πάλευκο φόρεμά της στον κάμπο, κρατώντας πολύχρωμα λουλούδια στα χέρια. Τότε είναι που η φύση αναγεννάται, φουντώνει, σφύζει από ζωή. Και φυσικά τότε είναι που δειλά δειλά ξεκινούν οι επισκέψεις στο παραλιακό μέτωπο, στις παραθαλάσσιες φωλιές όπου αναβιώνει το χαμόγελο, η συντροφιά, η ευχαρίστηση, ακόμη κι ο έρωτας. Μία αλμυρή και ταυτόχρονα γλυκιά αγαλλίαση, που αντηχεί ήδη από τα γεμάτα παιδικά μας χρόνια. Μπορεί οι χειμώνες μας να ήταν και να είναι βαριοί, αλλά τα καλοκαιράκια μας, μας περίμεναν πάντοτε στη στροφή του χρόνου.
Μια ανάσα είναι η θάλασσα, ή τουλάχιστον μια ανάσα ήταν… Γιατί σιγά σιγά φαίνεται ότι και αυτή η ύστατη και κρίσιμη για τον επαρχιακό μας βίο παρηγοριά, φέτος βαίνει προς άδοξο τέλος. Δεν θέλαμε πολλά, δε χρειαζόμασταν πολυτέλειες. Αυτά είναι για τα πιτσιρίκια που ονειρεύονται και καλά κάνουν. Εμείς που ανήκουμε σε μίαν άλλη εποχή, αρκούμασταν σε μια βουτιά στην κρύα θάλασσα, κι ύστερα ένα καφεδάκι για να διαβάσουμε την εφημερίδα και να ατενίσουμε το γαλάζιο άπειρο, την ομορφιά που ποτέ δεν τελειώνει. Άντε το πολύ πολύ κανένα τσιγάρο στα κλεφτά και μια γρανίτα στα παιδιά ή τα εγγόνια, μπας και εξαγοραστεί η σιωπή τους για το πταίσμα του καπνίζειν.
Τώρα όμως που η βενζίνη έχει φτάσει στο θεό, ποιος έχεις να δίνει 3 και 4 ευρώ, καθημερινά, μόνο για τα οδοιπορικά; Καλά, για το καφεδάκι δε συζητάμε καν, αυτό το κόψαμε προ πολλού και στην πόλη. Μόνο χαιρετούρες ανταλλάζουμε πλέον με τον καφετζή της γειτονιάς. Κι ύστερα λες, «να πάμε», αλλά να πάμε που ακριβώς με αυτές τις αναθεματισμένες τσούχτρες; Όλα τα είχαμε, οι τσούχτρες μας έλειπαν. Κι αυτές τσούζουν πολύ, δεν είναι σαν τις κανονικές με τις οποίες μεγαλώσαμε και σε ένα βαθμό είχαμε συμφιλιωθεί με την ύπαρξή τους.
Έτσι, μένουμε φέτος με ένα γενικότερο τσούξιμο. Τσούζουν οι τιμές, τσούζουν οι τσούχτρες, σε ένα καλοκαίρι το οποίο μόλις παρέλθει, δικαίως θα περάσει στην ιστορία ως… τσουχτερό. Χωρίς πολλές εξορμήσεις στη θάλασσα, χωρίς τα μπάνια του λαού, τα οποία κάποτε φάνταζαν με θεμελιωμένο ανθρώπινο δικαίωμα σε τούτα τα μέρη, και εννοείται χωρίς διακοπές, για ακόμη μία χρονιά. Μέχρι και τα air condition κλείσαμε φέτος, γιατί εκεί να δεις τσούξιμο! Μόνο έναν ελληνικό σκέτο, τον υπολογιστή ανοιχτό και το ανεμιστηράκι να δουλεύει υπερωρίες σε έναν άνισο αγώνα με τον καύσωνα. Λείπει ένα παγωτό ή μία γρανίτα, αλλά άσε καλύτερα γιατί φέτος υπάρχει κίνδυνος να είναι κι αυτή από τσούχτρα.
