Εκδήλωση τιμής και μνήμης από τον δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης και την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα
Γράφει η Πουλχερία Γεωργιοπούλου
Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συμπατριώτες του Γιάννη Δημάκη(1949-2010) του ασυμβίβαστου Λεχαινίτη ζωγράφου που έφυγε πρόωρα πριν από οκτώ χρόνια σε ηλικία 60 ετών και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην τοπική κοινωνία, τίμησαν τη ζωή και το έργο του στην εξαιρετική εκδήλωση που οργανώθηκε από τον δήμο Ανδραβίδας – Κυλλήνης και την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα την Κυριακή 30/12 στο Σινέ Άστρον στα Λεχαινά.
Ομιλητές στην ζεστή και συγκινητική εκδήλωση ήταν ο κ. Διονύσης Κράγκαρης από την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα, ο δήμαρχος κ. Ναμπίλ Μοράντ, ο Βουλευτής κ. Μάκης Μπαλαούρας, η κ. Κατερίνα Κιτσιλή Ιστορικός Τέχνης, ο κ. Νίκος Βυθούλκας φίλος του καλλιτέχνη και η κ. Θεώνη Δημάκη-Σακελλαρίου αδελφή του καλλιτέχνη.
Παράλληλα έγιναν προβολές με φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του καλλιτέχνη και το εικαστικό του έργο ενώ παρουσιάστηκε το λεύκωμα που ετοιμάστηκε για αυτόν με τίτλο «ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ, Ο ποιητής της ζωγραφικής ή τι γύρευε ένας Μαγκρίτ στα Λεχαινά» και εκδόθηκε από την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα και τον Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης.
Την επιμέλεια του πολυτελούς λευκώματος έκανε ο κ. Χρήστος Ντάντος και τον συντονισμό της έκδοσης είχαν οι Γιώργος Γώτης, Διονύσης Κράγκαρης, Χρήστος Ντάντος και ο Ανδρέας Μίγκος που έκανε και την φωτογράφιση των πινάκων του Γιάννη Δημάκη.
Την εκδήλωση άνοιξε εκ μέρους της Πολιτιστικής Ομάδας Φράγμα ο Διονύσης Κράγκαρης λέγοντας πως « η ομάδα στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της θέλει να τιμήσει έναν καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο που διακρίθηκε στη ζωγραφική και έδωσε ένα πλούσιο έργο. Πολλά σπίτια στα Λεχαινά και την Ηλεία, έχουν έργα του, είχε κάνει πολλές εκθέσεις, αλλά δυστυχώς έφυγε νωρίς στα 60 του, πριν οκτώ χρόνια. Θεωρήσαμε χρέος μας να γίνει μια εκδήλωση για τον Γιάννη Δημάκη. Ο δήμαρχος και ο δήμος μας συμπαραστάθηκαν στην πρωτοβουλία μας».
Ο δήμαρχος κ. Ναμπίλ Μοράντ, είπε πως «… κάθε τόπος έχει ξεχωριστούς ανθρώπους. Ανθρώπους της τέχνης, του πολιτισμού, της επιστήμης, που έχουν προσφέρει πολλά πράγματα στην κοινωνία. Ένας από αυτούς είναι ο Γιάννης Δημάκης.
Ο Δήμος Ανδραβίδας-Κυλλήνης αποφάσισε να τιμήσει τον εκλιπόντα δημιουργό, εκδίδοντας αυτό το Λεύκωμα που δίνει μια εικόνα του έργου του και της προσφοράς του, οργανώνοντας παράλληλα εκδηλώσεις στη μνήμη του, ευχαριστώντας την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα των Λεχαινών, που ανέλαβε ανιδιοτελώς την καλλιτεχνική επιμέλεια αυτής της έκδοσης.
Δεν υπάρχει κανείς στα Λεχαινά που να μην τον γνωρίζει, σπίτι που να μην υπάρχει έργο, του δικού μας ζωγράφου, που χάσαμε πριν από οκτώ χρόνια προσθέτοντας πως ο ίδιος διαθέτει 17 δικούς του πίνακες δώρα του ίδιου του καλλιτέχνη κάθε χρόνο στη γιορτή της συζύγου του.
Τιμώντας την μνήμη του Γιάννη Δημάκη μοιράστηκε τις δικές του αναμνήσεις από τον καλλιτέχνη με τους συμπατριώτες του ο Μάκης Μπαλαούρας που τόνισε πως μιλά σαν φίλος από καρδιάς και όχι σαν πολιτευτής.
«Γιάννης Δημάκης, ο ζωγράφος, ο καλλιτέχνης, ο παντοτινός»
Ο Διονύσης Κράγκαρης επέλεξε να αναγνώσει το μεστό νοήματος κείμενο που γράφτηκε για τον τελευταίο αποχαιρετισμό του Γιάννη Δημάκη, του καλλιτέχνη και ζωγράφου, του ανθρώπου και του φίλου που άφησε έντονο το αποτύπωμά του στην πνευματική και κοινωνική ζωή του τόπου αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «Η ζωή του Γιάννη ήταν μια περιπέτεια ενός ασυμβίβαστου παιδιού της επαρχίας που ήθελε να ζήσει το δικό του όνειρο και το έζησε ως το τέλος έτσι…»
Η περίπτωση του ομιλητή Νίκου Βυθούλκα είναι εντελώς ιδιαίτερη καθώς είναι ο άνθρωπος που είδε τελευταίος τον Γιάννη Δημάκη πριν φύγει αιφνίδια από τη ζωή. Είναι ο άνθρωπος που έγινε φίλος του ζωγράφου μέσα σε τρεις ώρες ενώ ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδε «σε μια συνάντηση που μύριζε Θεό» όπως είπε.
Η κ. Θεώνη Δημάκη-Σακελλαρίου κατέθεσε λόγια καρδιάς για τον χαμένο της αδελφό που «ζωγράφιζε και σχεδίαζε πριν μάθει ακόμα να διαβάζει», τα παιδικά χρόνια, τη σχολική ζωή «ήταν το μόνο παιδί στην Ελλάδα που αρνήθηκε να κουρέψει τις μπούκλες του στην Α΄Δημοτικού».
Το απροσδόκητο τέλος του σημαντικού και ιδιαίτερου αυτού καλλιτέχνη ήταν οπωσδήποτε συμβολικό καθώς ο θάνατος τον βρήκε ανάμεσα στα πινέλα, τα χρώματα και τους πίνακές του το πρωινό της 24ης Φεβρουαρίου 2010.
