Το στιγμιότυπο από εκδήλωση του Ηλειακού εκαπιδευτηρίου οπου εικονιζεται ο Γεράσιμος Μπερτσάτος με τον Λάμπρο Τσίκα

Σήμερα, 40 ημέρες μετά την αποδημία του Γεράσιμου Μπερτσάτου, σκεφτήκαμε ότι ο πιο ταιριαστός αποχαιρετισμός είναι η θετική αποτίμηση του μεγάλου του έργου στον εκπαιδευτικό τομέα.

Η πρώτη μας συνάντηση έλαβε χώρα το 1963,ως μαθητές της πρώτης τάξης του γυμνασίου στον Πύργο.

Ξέραμε ήδη από τους πρωίμους μαθητικούς διάλογους ότι δυο νέοι καθηγητές , ο Γεράσιμος Μπερτσάτος κι ο Λάμπρος Τσίκας,τριαντάρηδες τότε,ξεκινούσαν μια εκπαιδευτική προσπάθεια με εφόδια την γνώση, τον ζήλο, τον άκρατο ενθουσιασμό και την αγαστή μεταξύ τους συνεργασία.

Από τις πρώτες, κιόλας,διδακτικές ώρες έγινε αντιληπτό από όλους μας,  ότι η παρεχόμενη εκπαίδευση ξεπερνούσε το συγκεκριμένο μαθησιακό αντικείμενο και εξελίχθηκε σε μια συνεχή επαφή,συχνά και εκτός εργασιακού ωραρίου, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα. Το ζητούμενο δεν ήταν μόνο η μελέτη,αλλά κυρίως η προσήλωση και η ένταση στην παρακολούθηση των μαθήματων, απόρροια μιας ιδιαίτερης εκπαιδευτικής διαδικασίας,  που συνοδευόταν από έντονο προσωπικό ενδιαφέρον και πολύ χιούμορ. Στην προσπάθειά του αυτή και καθόλη τη διάρκεια του βίου του είχε την αμέριστη συμπαράσταση της συζύγου του Γιώτας.

Μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν αποτελούσαν μόνο οιεγκύκλιεςσπουδέςαλλά και οι πραγματικάεκπαιδευτικέςεκδρομές, όπως αυτή που έλαβε χώρα στηΒιέννη το Πάσχα του 1969.  Για εμάς τους δυο που είχαμε ζήσει όλη την ζωή μας στον Πύργο το ταξίδι στην Βιέννη ήταν η πρώτη φορά που ανοίξαμε τα φτερά μας και πετάξαμε. Και αυτό χάρη στην ενθάρρυνση, παρουσία, υποστήριξη, βοήθεια και ‘’σπρώξιμο’’ από τον Γεράσιμο και Λάμπρο, που ήταν οι δάσκαλοι μας.

Η επάνδρωση με πολλούςάξιουςδιδάσκοντεςέδινεξεχωριστόενδιαφέρον σε κάθε μάθημαασχέτως των επιλογών που είχε ο καθένας για τις μετα-λυκειακές σπουδές.

Όμως το ενδιαφέρον του Γεράσιμου δεν σταμάτησε με την αποφοίτηση μας.Παρακολουθούσε στενά την εξέλιξη των μαθητών του και όλες τις προσπάθειες που κατέβαλλαν στον επαγγελματικό, κοινωνικό κι επαγγελματικό τους βίο.

Μέχρι και πρόσφατα με την ιδιαίτερη οξύτητα που χαρακτήριζε την σκέψη του ήταν κοντά μας και δεν ήταν λίγες οι φορές που προσφεύγαμε στην άποψη του.

Για μας ήταν πάντα το σχολείο και εμείς πάντα οι μαθητές του.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται και η σκέψη τους θα είναι παντοτινός οδηγός μας.

Κωνσταντίνος Νικολούτσος – Πέτρος Τσίπουρας