Για τον Άγγελο…

Της Βάσως Σωτηροπούλου*

Στα τόσα χρόνια που αρθρογραφώ είναι η πρώτη φορά που σβήνω και γράφω επί μια βδομάδα τις σκέψεις μου.

Είναι αδύνατο να τις συγκεντρώσω, γιατί μέσα στο κεφάλι μου παρελαύνουν όλα ασυνάρτητα.

Ο μικρός Άγγελος με το γελαστό πρόσωπο, τα φονικά εργαλεία,το ψυχρό πρόσωπο της αμετανόητης μάνας του, τα μυώδη μπράτσα του πατριού που έριχναν το ξύλο στο τρυφερό δέρμα,μετά κλάμα, κλάμα, κλάμα και θάνατος.

Παιδική κακοποίηση.

Μέχρι θανάτου.

Οι λέξεις αυτές δε θα έπρεπε ποτέ να σχηματίζουν αυτό το ονοματικό σύνολο.

Δε θα έπρεπε να μπαίνουν πλάι πλάι.

Είναι σχήμα οξύμωρο.

Τις προφέρουν τα χείλη σου κι αμέσως ο λαιμός στεγνώνει,τα μάτια θολώνουν και τα σφίγγεις τα χέρια σου με τόση οργή μέχρι να πονέσουν.

Ένα τρίχρονο παιδάκι μαρτύρησε στα χέρια των βασανιστών του.

Δεν συνήλθε ποτέ.

Το κεφαλάκι του έπαψε να κάνει όμορφες σκέψεις, η καρδούλα του έπαψε να χτυπά χαρούμενα, τα χεράκια του έπαψαν να ζωγραφίζουν λουλούδια.

Η μοναδική παρήγορη σκέψη είναι πως έγινε άγγελος στην αγκαλιά του Θεού.

Όμως, εδώ σε αυτή τη ζωή την επίγεια, μια ολόκληρη χώρα ήλπιζε να ζήσει και τώρα που η ελπίδα χάθηκε, μια ολόκληρη χώρα πονά.

Είναι απίστευτο πόσο ενωνόμαστε στη συμφορά.

Δεν ξέρω τι άλλο θέλω να πω.

Ίσως ένα παράπονο που κανείς δεν άκουσε τις κραυγές ενός παιδιού λίγο νωρίτερα.

Μια πίκρα που πεθαίνουν έτσι τραγικά αθώα πλάσματα με αγγελικά πρόσωπα κι ονόματα.

Και μια οργή που δίπλα μας αναπνέουν μάνες που επιτρέπουν να σκοτώνουν τα παιδιά τους ή τα σκοτώνουν οι ίδιες.

Ο Άγγελος πέθανε και μαζί του ένα κομμάτι της ψυχής μας.

Ας είναι ο τελευταίος άγγελος που πετάει ψηλά.

Με λευκά φτερά στην πλάτη.