Ζούμε σε σκοτεινές εποχές. Τόσο σκοτεινές, που πρέπει να επιστρατεύεις κάθε ικμάδα εσωτερικής αυτοσυγκρότησης, ώστε να μην εκτονωθεί η ανακατωσούρα που ταλαιπωρεί τα σωθικά σου. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό.

Πως αλλιώς να εξηγηθεί, λογικά καταρχήν, ότι χιλιάδες αναγνωρισμένοι πρόσφυγες (ούτε «λαθραίοι», ούτε αιτούντες άσυλο), εκδιώκονται από τις δομές φιλοξενίας; Δεν εξηγείται γιατί δεν υπάρχει λογική. Μόνο το παράλογο του πολέμου και φυσικά το παράλογο ενός ολότελα φαύλου ιδεολογήματος που εκτρέφει το μίσος. Μοιραία, με την δρομολογούμενη έξωσηθα διακοπεί και η οικονομική τους ενίσχυση από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Estia II» που τους συντηρούσε, ενώ όπως τονίζει η οργάνωση ΑΡΣΙΣ σε μία απεγνωσμένη επιστολή προς το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου,εκατοντάδες παιδιά θα αποκλειστούν από τα σχολεία στα οποία φοιτούσαν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ψυχισμό τους. Θα ακολουθήσουν με βεβαιότητα τον δρόμο της παραβατικότητας. Δουλειές άλλωστε στην παρανομία πάντοτε υπάρχουν.

«Άσε μας ρε φίλε», ίσως αναφωνήσουν κάποιοι αγανακτισμένοι. Εδώ ο κόσμος καίγεται, τους «ξένους» θα κοιτάξουμε. Ας κλείσουν όλα, μπας και καταλάβουν ότι εδώ δεν υπάρχει φιλόξενο έδαφος. Στο κάτω κάτω, «ας βρούνε τρόπο να ζήσουμε», όπως επεσήμανε ο υπουργός, εξηγώντας την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει «60 δομές στην ηπειρωτική Ελλάδα μέχρι το τέλος του έτους, από τις 92 που λειτουργούν και αφορούν σε ξενοδοχεία τα οποία είναι ένας τρόπος φιλοξενίας ιδιαίτερα ακριβός σε σχέση με άλλες εναλλακτικές». Ωστόσο, πρόσφατη έκθεση διεθνούς οργανισμού καταδεικνύει ότι τα κονδύλια για το προσφυγικό«χάνονται» αλλού και με άλλους τρόπους αλλά τι σημασία έχει;

Ίσως μάλιστα, έτσι έπρεπε να γίνει και για ιστορικούς λόγους. Το άσυλο και η φιλοξενία έπρεπε να πεθάνουν εδώ ακριβώς, εδώ που γεννήθηκαν. Από την εποχή του Ομήρου και εντεύθεν, σε όποιο σπίτι και σε όποια πόλη-κράτος της Ελλάδας κι αν κατέφευγε ο ξένος, θα έβρισκε όχι απλά ένα ασφαλές καταφύγιο, αλλά φιλοξενία και μάλιστα ανεξάρτητα από την «τάξη» στην οποία ανήκε. Μέχρι και γεύμα προς τιμήν του έδινε ο νοικοκύρης. Νοικοκυραίοι υπήρχαν και τότε, άλλης όμως κοπής και ποιότητας.Είναι όλα πια ξένες αναμνήσεις, όχι απλά μακρινές όπως οι νωπές εικόνες μετανάστευσης και προσφυγιάς της μεταπολεμικής Ελλάδας. Για τα μελλοθάνατα παιδιά του πολέμου, δεν υπάρχει πλέον καμιά ελπίδα. Κανένα έλεος. Καμιά πατρίδα.