Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Η εικόνα της στολισμένης αλλά έρημης κεντρικής πλατείας του Πύργου μόλις βραδιάσει, παραμονές μάλιστα Χριστουγέννων, είναι σοκαριστική. Στην αγορά δυστυχώς δεν κινείται φύλλο! Τα εμπορικά καταστήματα με τις γιορτινά διακοσμημένες βιτρίνες που είναι πραγματικά ελκυστικές, τελούν εν αναμονή των καταναλωτών που ακόμα δειλιάζουν να περάσουν το κατώφλι τους, ενώ καφέ και εστιατόρια βλέπουν τον πελάτη με το κιάλι με εξαίρεση τα Σαββατόβραδα που με τίποτα δεν σώζουν όμως την παρτίδα. Αν τύχει και μπουν στο μαγαζί τους δυο – τρεις παρέες, κάνουν πάρτι!

Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα τούτη τη στιγμή και όλος ο εμπορικός κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση, καθώς η τοπική αγορά αργοπεθαίνει. Ο τζίρος τους αυτήν την περίοδο κατά γενική ομολογία των τοπικών επιχειρηματιών, είναι σχεδόν ανύπαρκτος και μόνη τους ελπίδα να επιβιώσουν σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση που είναι ακόμα χειρότερη και από την εποχή των μνημονίων, το “φιλί ζωής” από την περίοδο των Χριστουγέννων.

Στις Γιορτές επενδύουν προσωρινά την δυνατότητα επιβίωσής τους και προσδοκούν αυτές οι λίγες μέρες να μπορέσουν να αιμοδοτήσουν την τοπική οικονομία. Αλλά σαφώς το γιορτινό κλίμα και οι φιλότιμες προσπάθειες του δήμου και των επιχειρηματιών να το ενισχύσουν για να ανεβάσουν την ψυχολογία του κόσμου, από μόνα τους δεν φτάνουν!

Και βεβαίως αυτή η θλιβερή εικόνα, γνωρίζουμε όλοι που οφείλεται! Στην έλλειψη ρευστότητας, στην πανδημία και στους άστοχους χειρισμούς της κυβέρνησης να διαχειριστεί αυτήν την δύσκολη κατάσταση σε όλα τα επίπεδα. Το οικονομικό και το υγειονομικό.

Γιατί όταν το κόστος της ζωής τον τελευταίο μήνα έχει αυξηθεί κατά τουλάχιστον 30% με τις ανατιμήσεις, τις αυξήσεις σε όλα τα αγαθά και όχι μόνο στα βασικά, από τα καύσιμα και την ΔΕΗ μέχρι το τελευταίο προϊόν στο καλάθι του σούπερ μάρκετ τη στιγμή που ο κατώτατος μισθός και οι βασικές συντάξεις παραμένουν σε επίπεδα πείνας, αυτός βεβαίως ο κατήφορος είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης που άφησε ανεξέλεγκτη την Οικονομία.

Και έρχεται τώρα με το αφήγημα της δήθεν στήριξης των ευάλωτων ομάδων με το «κοινωνικό μέρισμα» των φραγκοδίφραγκων, να δείξει τάχα μου το κοινωνικό της πρόσωπο σε εκείνους που σφυροκοπά καθημερινά με την ανελέητη πολιτική της. Με τις αυξήσεις, με τις εφορίες, τις τράπεζες και τα funds να κυνηγάνε το φτωχό, τον εργάτη, τον αγρότη, το συνταξιούχο και να βγάζουνε τη ζωή του στο σφυρί. Και όλα αυτά εν μέσω πανδημίας!

Μια πανδημία που δεν μπορεί να ελέγξει υιοθετώντας ημίμετρα, μεσοβέζικες λύσεις και διχαστικές τακτικές που εντείνουν την αβεβαιότητα των πολιτών και την κακή ψυχολογία τους και φυσικά όλο αυτό το κλίμα έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα μας αλλά και στην αγορά.

Γιατί η πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της εστίασης εξακολουθεί να θεωρεί ότι τα μέτρα στήριξης ήταν και είναι ανεπαρκή, ενώ ο διχασμός με τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους και το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού, έχει σίγουρα οδηγήσει στην μείωση των πελατών και κατ΄ επέκταση στην μειωμένη ρευστότητα στην αγορά.

Απ όπου λοιπόν και να πιάσεις το νήμα, το πλεκτό ξηλώνεται! Και μπορεί με αυτά τα γραφόμενα να μην γινόμαστε αρεστοί, αλλά δεν μπορούμε και να εθελοτυφλούμε γιατί η αλήθεια πάντα πονάει. Το θέμα είναι όμως ότι πονάει μόνο εμάς που βιώνουμε στο πετσί μας αυτήν την βαθιά κρίση και όχι εκείνους που την δημιουργούν.

Ένας φίλος μου επιχειρηματίας εστίασης μου έκανε χθες την εξής ερώτηση: «Αν σε είχανε απαγάγει πριν ξεκινήσει η πανδημία και σε είχανε κλείσει στην απομόνωση για δύο χρόνια και ξαφνικά ένα βράδυ λίγο μετά τις 9, σε αφήνανε στην κεντρική πλατεία του Πύργου και την έβλεπες έτσι λαμπερή αλλά έρημη τι θα σκεφτόσουνα ότι έχει συμβεί;» Πόλεμος, του απάντησα! “Ακριβώς- μου είπε- άρα για ποια Χριστούγεννα μιλάμε;