Τις τελευταίες εβδομάδες επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο που είχε καταγραφεί και πριν από περίπου μία δεκαετία, στην αρχή της προηγούμενης κρίσης. Τότε, η λεγόμενη μικρο-εγκληματικότητα εκδήλωνε σταδιακά τάσεις ποσοτικής ποιοτικής αναβάθμισης, καθώς δεν είχαν αυξηθεί μόνο τα περιστατικά αλλά και η βιαιότητα που τα συνόδευε. Ειδικά στην Αθήνα, όπως και σε απομακρυσμένες περιοχές της επαρχίας, πρώτα σου έσπαγαν το κεφάλι και μετά σου ζητούσαν το πορτοφόλι.

Παράλληλα καταγραφόταν μία γενικευμένη όξυνση του υβριστικού λόγου και των ακραίων συμπεριφορών, τάση η οποία μόνο τυχαία δεν ήταν, εφόσον οι δύο τάσεις τελικά αποδείχθηκε ότι συσχετίζονταν άμεσα μεταξύ τους: Ήταν δύο συμπτώματα της ίδιας ασθένειας, και η ασθένεια ήταν η σφοδρή, ταχεία και οριζόντια φτωχοποίηση.

Δυστυχώς βρισκόμαστε, ελέω κορονοϊού, ενώπιον μίας νέας κατάστασης, την οποία ούτε η παρουσία περισσότερων περιπολικών στους δρόμους και η ενίσχυση της αστυνόμευσης θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, παρότι είναι αυτονόητο ότι θα συνέβαλε στο γενικό αίσθημα ασφάλειας. Είναι όμως πρακτικά αδύνατο να προστατευθούν π.χ. οι ηλικιωμένοι οι οποίοι ζουν μοναχοί τους, διασκορπισμένοι σε έναν ολόκληρο νομό.

Τα πράγματα αγριεύουν και θα αγριέψουν ακόμη περισσότερο. Το μόνο το οποίο ίσως τελικά βοηθά πάντοτε είναι το ανθρώπινο ενδιαφέρον, για τον συγγενή, τον φίλο, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο. Και πέρα από την συναισθηματική υποχρέωση των συγγενών προς τα γερόντια, άπαντες φέρουμε ηθική υποχρέωση να μεριμνούμε για τον διπλανό μας. Μπορεί να είναι αυτός ή να είμαστε εμείς τα επόμενα θύματα ενός μοιραίου εγκλήματος που συνετελέσθη για το τίποτα. Για μια χούφτα ευρώ.