Στη δημοκρατία η κυβέρνηση ως αντιπρόσωπος του λαού, οφείλει να αποκαλύπτει καθημερινά ότι είναι άξια της εμπιστοσύνης του.

Μια κυβέρνηση όμως καταχράται την εξουσία όταν αποτεφρώνει το κοινωνικό συμβόλαιο, που συνιστά το δημοκρατικό ευαγγέλιο ανάμεσα σε αυτήν και στους πολίτες.

Μια κυβέρνηση καταχράται την εξουσία όταν υποκαθιστά τη γενική βούληση των πολιτών, με τη μερική βούληση των μεγάλων συμφερόντων που κατ΄ ουσίαν κυβερνούν.

Μια κυβέρνηση καταχράται την εξουσία όταν θεσπίζει δρακόντειους νόμους υπέρ των λίγων κατά των πολλών, αφαιρώντας από το πολίτευμα το ουσιαστικό, κοινωνικό περιεχόμενό του.

Μια κυβέρνηση καταχράται την εξουσία όταν διασπά τη φυσική ενότητά της με το λαό, μεταλλασσόμενη σε ανεξέλεγκτη ή και ερίζουσα έως πολεμική δύναμη εναντίον του.

Μια κυβέρνηση καταχράται την εξουσία όταν δημιουργεί τις συνθήκες μιας γενικής, πολυεπίπεδης, παρακρουστικής κρίσης, στήνοντας παντού τα κρεματόρια της ανεργίας, της ανέχειας, της πείνας, της εξαθλίωσης.

Μια κυβέρνηση καταχράται την εξουσία όταν μεταξύ άλλων αυξάνει το χρόνο εργασίας σε 10 ώρες ημερησίως, καταργεί την πληρωμή των υπερωριών, νομιμοποιώντας την νεομεσαιωνική δουλεία του εργαζόμενου στον εργοδότη.

Στη χώρα οι καταχραστές της εξουσίας αντί να υπηρετούν το λαό, τον ακρωτηριάζουν, κραυγάζοντας αλαζονικά «δεν μπορεί να σε σώσει κανένας άλλος, εκτός από εμάς, ό,τι γίνεται για το καλό σου γίνεται», ενώ τον καταστρέφουν.

Στη χώρα οι καταχραστές της εξουσίας αντί να υπηρετούν το λαό, γίνονται επίβουλοί του και σταυρωτές του, αυτοδοξαζόμενοι ως μισθοφορικοί σταυροφόροι των λίγων προνομιούχων.

Στη χώρα οι καταχραστές της εξουσίας αντί να δίνουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον, έχουν δημιουργήσει στο παρόν μια χαοτική, άτακτη πραγματικότητα, που συνθλίβει καθημερινά τους καθημαγμένους πολίτες.

Η κατάχρηση της εξουσίας είναι αθεράπευτο νόσημα, όταν εισέρχεται ως ιδεολογία της φεουδαλικής αριστοκρατίας, στο σκληρό πυρήνα του κυβερνητικού έργου, τότε οι δημοκρατικές  λειτουργίες ταριχεύονται και μουμιοποιούνται, τιθέμενες στο μαυσωλείο του ερέβους.

Είναι όμως ιστορικός, πολιτικός νόμος, ότι μια πολιτική κυριαρχία που καταχράται την εξουσία, κηρύσσεται έκπτωτη από τη συνείδηση των πολιτών.

Στη δημοκρατία τον τελικό λόγο για κάθε καταχραστή έχει ο λαός, γιατί ο λαός είναι πολιτικά κυρίαρχος, αιώνιος, ιερός, αδιαίρετος, αναγόραστος , αναπαλλοτρίωτος.