Θυμάμαι την πρώτη που ταξίδεψα στην Αθηνών – Κορίνθου, την εποχή που ήταν ένα από τα λιγοστά σύγχρονα οδικά δίκτυα στην χώρα. Τρεις και τέσσερις λωρίδες ανά κυκλοφορία, διαχωριστικό ρευμάτων, καλός φωτισμός, ασφάλεια, άλλο πράγμα! Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι γίναμε πια Ευρώπη και το βλέμμα μου πλανιόταν ανέμελα πάνω από τον γαλάζιο ορίζοντα, ένιωσα το πρώτο «ντουπ» στο πάτωμα του οχήματος. Πριν καλά καλά προλάβω να καταλάβω τι είχε συμβεί, κουνήθηκα ξανά και ξανά, ενώ ανά τμήματα το οδόστρωμα σου έδινε την εντύπωση ότι ανεβοκατεβαίνει. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι είναι άλλο πράγμα η Ελλάδα, κι άλλο η Ευρώπη, κι ας «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Γιατί κάτι τέτοιες στιγμές συναισθάνεσαι τη ματαιότητα  των πάντων. Όταν μετά από τόσα χρόνια και τόσο ευρωπαϊκό χρήμα κατορθώνουν –διότι περί κατορθώματος πρόκειται– να κακοφτιάξουν  τον σημαντικότερο ίσως οδικό άξονα της χώρας, τότε τι άλλο να πει κανείς. Ευτυχώς με τα χρόνια τα πράγματα βελτιώθηκαν πάρα πολύ σε σχέση με τις προυποθέσεις κατασκευής των αυτοκινητοδρόμων αλλά όχι και εκτός αυτών. Τα προβλήματα που εμφάνισε η συνδετήρια οδός ανάμεσα στην Πύργου – Ολυμπίας και την Πύργου – Κυπαρισσίας, η οποία είχε ανακατασκευαστεί μόλις πριν από ένα εξάμηνο, συνιστούν ένα απολύτως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για όλη την επικράτεια.

Για χρόνια φτούνος ο έρμος ο δρόμος ήταν σκέτο χάλι. Με το που φτιάχτηκε και πάνω που πήγαμε να πούμε «αμήν», ξαναχάλασε. Ήθελα λοιπόν να ήξερα γιατί ασχολούμαστε ακόμη με δρόμους και τα τοιαυτά. Αφού δεν πρόκειται να δούμε προκοπή, τι νόημα έχει να παιδευόμαστε; Αντ’ αυτού, ας το αποδεχθούμε κι ας το δούμε λίγο σαν παιχνίδι. Έτσι, στους κατεστραμμένους μας δρόμους θα μπορούμε να παίζουμε το «Game of Roads», ένα παιχνίδι επιβίωσης για όλη την οικογένεια, στο οποίο οι οδηγοί θα δοκιμάζουν τις ικανότητές τους στην οδήγηση, επιχειρώντας να αποφύγουν με ασφάλεια βυθίσματα, ρήγματα, εξογκώματα και φυσικά τις πατροπαράδοτες λακκούβες. Καλή διασκέδαση.