Αν κάποιος έλεγε πριν από καιρό, σε ανύποπτο χρόνο, ότι θα έρθει καιρός που ο Αμερικανός πρόεδρος θα επιδιώκει να τερματίσει έναν πόλεμο που γίνεται στα σύνορα της Ευρώπης και οι Ευρωπαίοι ηγέτες (;) θα αντιδρούσαν, θα του χορηγούσαν ισχυρή δόση ψυχοφαρμάκων για να αποκαταστήσουν την ψυχική του υγεία.
Συνήθως οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που έκαναν ή υποκινούσαν πολέμους και στην Ευρώπη υπήρχε μια αντίδραση, επιχειρώντας να βάλουν φρένο, το οποίο, βέβαια, σπανίως έπιανε, αλλά ήταν μια κάποια αντίδραση.
Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Έχουμε περάσει στο άλλο άκρο με τους Ευρωπαίους να θέλουν λυσσαλέα τη συνέχιση του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας, χωρίς να λένε ξεκάθαρα τι θέλουν να πετύχουν με την τακτική αυτή.
Επιχειρούν δε να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη της γηραιάς ηπείρου για το ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής και της φρικτής προοπτικής να υποδεχόμαστε φέρετρα στρατιωτών. Μια διευκρίνιση εδώ, πως οι αποφάσεις εμπλοκής σε πόλεμο λαμβάνονται ελαφρά τη καρδία, από πρόσωπα που έχουν διασφαλίσει πως δεν θα πάνε οι ίδιοι και τα παιδιά τους στο μέτωπο.
