Ο εργασιακός εκφοβισμός δεν είναι νέο φαινόμενο. Το mobbing, η ηθική ή η ψυχολογική παρενόχληση στην εργασία- όπως διαφορετικά ονομάζεται ο εργασιακός εκφοβισμός – θρέφεται από τις κρίσεις εκτός ή εντός της επιχείρησης/οργανισμού, εκδηλώνεται με επαναλαμβανόμενες πράξεις που μπορούν να επιδεινώσουν τις συνθήκες εργασίας του ατόμου που γίνεται στόχος, να απειλήσουν την επαγγελματική του ανάπτυξη, να θίξουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά του, να επιδεινώσουν τη σωματική ή ψυχική του υγεία.
Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε για το φαινόμενο, Το 85% των ερωτώμενων\ θεωρεί ότι ο εργασιακός εκφοβισμός είναι τόσο διαδεδομένος στη χώρα μας που αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.
Η έρευνα έγινε για λογαριασμό της MRKConsulting με εξειδίκευση στην Αποφυγή και Διαχείριση του Εργασιακού Εκφοβισμού, Στρες , Burnout και τον Ιωάννη Μαρκέτο, από την Κάπα Research
Σύμμαχος του εργασιακού εκφοβισμού είναι ο φόβος, η εσωστρέφεια, η μη αναγνωσιμότητα όλων των εκφάνσεών του και η πεποίθηση ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Το ζήτημα, κατά συνέπεια, δεν είναι πόσοι είναι οι εργαζόμενοι που υφίστανται εργασιακό εκφοβισμό, αλλά το πότε ένας οποιοσδήποτε εργαζόμενος θα γίνει στόχος. Οι πρόσφατες καταγγελίες διασημοτήτων που υπήρξαν στόχοι εκφοβισμού, έως και οι ακραίες περιπτώσεις των θυμάτων σεξουαλικής βίας, έφεραν στο προσκήνιο το φαινόμενο του εργασιακού εκφοβισμού, της λεκτικής βίας, της σωματικής, της ψυχολογικής και της σεξουαλικής κακοποίησης.
Ο εργασιακός εκφοβισμός δεν περιορίζεται στον χώρο του θεάματος. Πολλοί εργαζόμενοι είδαν τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια των άλλων.
Τουρισμός – Εστίαση με 44%, Εμπόριο 43% και Υγεία με 42% πρωταγωνιστούν με υψηλό ποσοστό και στους άλλους τομείς.
Η υποδοχή του ελληνικού #metoo υπήρξε τόσο θερμή ώστε:
-ελπίδα να νιώθει το 55% των ερωτώμενων
-ικανοποίηση το 24% για τη δημόσια καταγγελία της θυματοποίησης/ στοχοποίησης.
Ταυτόχρονα,η κοινή γνώμη, δεν «πέφτει από τα σύννεφα»: το 85% των ερωτώμενων γνωρίζει έστω και επιφανειακά τι είναι ο εργασιακός εκφοβισμός, το 63%,κάποια στιγμή στην επαγγελματική του πορεία, έμαθε για κάποια περίπτωση εργαζομένου που έγινε στόχος στο εργασιακό του περιβάλλον, το 52% έχει υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας, γνωρίζει περίπτωση που κλονίστηκε η υγεία, σωματική ή ψυχική, κάποιου εργαζομένου –στόχος (47%) ή εξαναγκάστηκε σε παραίτηση για να μην υφίσταται άλλο εκφοβισμό (39%).
Ωστόσο, το στοιχείο που προκαλεί ανησυχία είναι ότι σχεδόν οι τέσσερις στους δέκα εργαζομένους (38%) δηλώνουν ότι έχουν υπάρξει οι ίδιοι στόχοι εργασιακού εκφοβισμού κάποια στιγμή στην επαγγελματική τους διαδρομή, αλλά και στον οργανισμό/ φορέα που εργάζονται σήμερα.
Επιπλέον, ανάμεσα σε αυτό το 38%, ένα στα πέντε θύματα-στόχοι εκφοβισμού (21%) δηλώνει ότι, σήμερα, βρίσκεται σε εξέλιξη η συστηματική εκφοβιστική συμπεριφορά εις βάρος του.
Τη συνολική εικόνα συμπληρώνει ένα 8% που δηλώνει ότι κατά το παρελθόν έχει υπάρξει θύτης, έστω και αν σήμερα έχει μετανιώσει για εκείνη τη συμπεριφορά του προς τον/ την συνάδελφο.
Είναι επίσης, πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι οι θύτες, συχνά, δεν δρουν μόνοι, αλλά υποστηρίζονται από ομάδα συναδέλφων (43% των περιπτώσεων). Αυτό δικαιολογεί και το γεγονός γιατί σε πολλές περιπτώσεις αυτός που έχει στοχοποιηθεί εγκλωβίζεται μέσα στο περιβάλλον της εργασίας του.
Οι μορφές που λαμβάνει ο εργασιακός εκφοβισμός ποικίλλουν, Είναι φανερές με κύριο χαρακτηριστικό την λεκτική βία την υποβάθμιση της δουλειάς αλλά και αφανείς όπως η διασπορά αρνητικών φημών και η σκόπιμη απομόνωση.
Όσοι έχουν υπάρξει στόχοι έχουν υποστεί, κυρίως λεκτική επίθεση/βία (79%), σκόπιμη υποβάθμιση της δουλειάς τους (65%) και διαρροή φημών ή/και αρνητικού σχολιασμού πίσω από την πλάτη τους (54%).
Έχουν υποστεί, ακόμη, σκόπιμη απομόνωση (30%), δημόσια ταπείνωση/διαπόμπευση για θέματα της δουλειάς ή τα προσωπικά τους (28%), λεκτική βία μέσω γραπτών μηνυμάτων, εκφράσεων ή μορφασμών(20%), εξωστρεφή αλλά άδηλη/παθητική επιθετικότητα (18%), σεξουαλική παρενόχληση (12%), εξαίρεση από κοινωνικές εκδηλώσεις της εταιρίας (11%), σωματική βία (8%), διαδικτυακό εκφοβισμό ή εκφοβισμό μέσω ηλεκτρικών μέσων(5%).
Ο εργασιακός εκφοβισμός μετακινήθηκε και στο πεδίο της τηλεργασίας όπου το (38%) δηλώνει πως του επιμηκύνεται σκόπιμα το ωράριο εργασίας και για το (25%) θεωρεί ο προϊστάμενος του ότι τεμπελιάζουν επειδή δουλεύουν από το σπίτι.
Για το λόγο αυτό το (58%) δηλώνει πως η εργασία του επιδρά αρνητικά την ψυχική υγεία του.
Τέτοιες συμπεριφορές υπέστησαν όσοι στοχοποιήθηκαν και βίωσαν εργασιακό εκφοβισμό συστηματικά, καθημερινά ή σχεδόν μέρα παρά μέρα, και για μεγάλο χρονικό διάστημα που διήρκησε – κατά μέσο όρο – από 15 μήνες έως 2 χρόνια.
Στόχοι είναι, κατά κύριο λόγο, όσοι βιώνουν επισφάλεια στην εργασία τους, οι γυναίκες, όσοι εργάζονται με μερική απασχόληση, τα χαμηλά εισοδήματα των 12.000 ευρώ ετησίως, οι άνεργοι σήμερα που είχαν στο παρελθόν επαγγελματική δραστηριότητα, όσοι δεν έχουν σύντροφο ή οικογένεια να τους υποστηρίξουν.
Η αμέσως δεύτερη κατηγορία εργαζομένων που στοχοποιούνται είναι με εισόδημα 20.001-30..000€. Η κατηγορία των εργαζομένων των «μεσαίων στελεχών».
Ο δημόσιος τομέας όπως αποκαλύπτεται στην έρευνα: παρουσιάζει και εκείνος υψηλά επίπεδα εργασιακού εκφοβισμού (32%) σε σχέση με το (44%) του ιδιωτικού τομέα.
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις όπου σημειώθηκε ο εκφοβισμός, δεν ελήφθη κανένα μέτρο έκτοτε για αποτροπή ανάλογων περιστατικών (70%) ούτε υπήρξαν συνέπειες για τους θύτες (73%). Απουσιάζει, δηλαδή, η θεσμική και ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Πηγή: naftemporiki.gr
