Την δική του αλήθεια για το πώς βιώνουν σήμερα οι νέοι την καραντίνα αντιμετωπίζοντας το συναίσθημα του εγκλεισμού και παρότι ζητούν διεξόδους σε ελεύθερους χώρους στην γειτονιά τους για μικρές ανάσες ελευθερίας, αυτοί δεν υπάρχουν, περιγράφει στην επιστολή του προς τον δήμαρχο Πύργου κ. Τάκη Αντωνακόπουλος ο 17χρονος μαθητής της Γ΄Λυκείου Θοδωρής Κλουκίνας. Ένα ιδιαίτερα σκεπτόμενο παιδί, που πρόσφατα είχε εισαχθεί πρώτος στην Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης ως εξαιρετικό ταλέντο.
Αυτή του η επιστολή, θα μπορούσε να θεωρηθεί και επιστολή διαμαρτυρίας γιατί ο Θοδωρής αν και τον τελευταίο χρόνο ζει στην Πάτρα για να κυνηγήσει το δικό του όνειρο του, κάνει τώρα την καραντίνα του στο σπίτι του στον Πύργο μαζί με την οικογένεια του, στην περιοχή του Κούβελου. Εκεί στην γιετονιά του που έπαιξε ως παιδί, εκεί που άλλοτε υπήρχε το αθλητικό κέντρο για τους νέους και τώρα στεγάζεται το ΚΔΑΠ ΜεΑ. Όπως ο ίδιος αναφέρει, πήγε στο Αθλητικό Κέντρο για να κάνει μια βόλτα όπως συνήθιζε παλιά, να δραπετεύσει για λίγο από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού και οι υπεύθυνοι των έδιωξαν! Κι αναρωτιέται πώς μπορεί αυτό να συμβαίνει, σε ένα κτίριο του δήμου που παραχωρήθηκε σε μια ιδιωτική εταιρία, να νοιώθει ο δημότης ανεπιθύμητος στο κτίριο του δήμου! Κι τι ζήτησε; Όχι να ενοχλήσει, η να έχει επαφή με τα παιδιά αλλά «μια ταράτσα ζήτησα! Την καθιερωμένη»! Ξεριζωμένος νοιώθω από τον τόπο μου!Τώρα στα δεκαεπτά, απ’το σπίτι μου βρίσκομαι διωγμένος!»
Ναι, λοιπόν, αυτή είναι μια επιστολή, μια φωνή διαμαρτυρίας από έναν νεαρό μαθητή που το μόνο που καταθέτει μαζί με την δική του αλήθεια είναι «αίτημα για συνύπαρξη»!
Ολόκληρη η επιστολή του Θοδωρή Κλουκίνα προς τον δήμαρχο Πύργου έχει ως εξής:
“Κύριε δήμαρχε,
Καραντίνα και πού να πάμε δεν έχουμε. Οι νέοι κλεινόμαστε στα σπίτια μας. Τα φιλόξενα κτήρια εκλείπουν. Αποστειρωμένοι γίναμε. Χλιαροί. Τη φύση μας απαρνηθήκαμε στο βωμό της μη εξάπλωσης του ιού. Αγωνιζόμαστε. Τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Άγχος και ανασφάλειες, την εκτόνωση των οποίων παραμερίσαμε για το κοινό καλό. Αστυνομικοί σε συνεχείς περιπολίες. Βροχή τα πρόστιμα. Τον τρέμει ο νέος τον τριψήφιο. Όχι και στην γειτονιά πλέον. Όχι στα δημόσια κτήρια. Δεν είναι πια του δήμου. Τα πήρε μία εταιρεία λένε. Σε τέσσερις τοίχους μας κλείνετε. Ρουφάτε κάθε στάλα οξυγόνου. Μπάλες γινόμαστε, αντικοινωνικές. Τσουλάμε, να βρούμε σε τσιμέντο. Εσείς μας την πήρατε την γειτονιά. Δεν την αποποιηθήκαμε εμείς. Λες να την αγόρασε εταιρεία κι αυτή; Λεπτά με φίλους ζητήσαμε. Έστω και δύο. Λεπτά εκτόνωσης. Εδώ κοντά, γιατί και την πλατεία την τρέμουμε πλέον. Λεπτά ευεργετικά, να καθαρίσει ο νους. Όνειρα. Να γίνουμε κι εμείς κάποιοι, κάποτε. Με τόσο καμάρι θέλετε να μας παινέψετε.
Εγκώμιο να πλέξουμε για την αξιέπαινη νεότητα του Πύργου. Σε εφημερίδες μέσα να μας χώνετε, με μάγουλα ροδοκόκκινα. Καμάρια εμείς οι έγκλειστοι ασφυκτικά. Την επιτυχία από τα χέρια μας παίρνετε, κύριε δήμαρχε. Σαν το τρυφερό χάδι στα ώτα, να μην το αποζητάτε.
Επισκέφτηκα χθες τον Κούβελο. Ο κάτω χώρος στεγάζει πλέον κέντρο απασχόλησης παιδιών με ειδικές ικανότητες. Με έδιωξαν οι υπεύθυνοι. Αταίριαστος εγώ. Ανεπιθύμητος, λέει, ο δημότης στο κτήριο του δήμου. Φιμωμένος νιώθω, κύριε δήμαρχε. Μια ταράτσα ζήτησα. Την καθιερωμένη. Καμία επαφή με τα παιδιά. Μακριά τους. Πρόθεση να τα τρομάξω ουδεμία. Ξεριζωμένος νιώθω. Με τόσες αναμνήσεις τον πότισα τον τόπο. Διάχυτη εκεί η αισθητική, από τότε που ήμουν κι εγώ νήπιο. Τώρα στα δεκαεπτά, απ’το σπίτι μου βρίσκομαι διωγμένος. Η θαλπωρή μου καταρρίπτεται. Πόσες κουβέντες, πόσες φιλίες! Τόσες φορές που δέθηκα, που τσακώθηκα και τα ξαναβρήκα. Γέλια που αντηχούσαν και τάραζαν τα πουλιά. Την ψυχή μου έχω ανοίξει στο τσιμεντένιο αυτό θεριό. Τόσες στιγμές που κλειδώθηκαν με λουκέτο. Νιώθω σαν τα χέρια μου να πιάστηκαν κι αυτά στις αλυσίδες. Ακινησία και ακρωτηριασμός. Λειψός στον δρόμο της επιστροφής. Ποτέ δεν ζήτησα κυριαρχία. Αίτημα κάνω για συνύπαρξη.”
Θοδωρής Γ. Κλουκίνας- μαθητής της Γ. Λυκείου
