Καλλιτεχνική Διεύθυνση – Flamenco Solea, Χορογράφος της παράστασης «CHACHIPE»
Συνέντευξη στην Ηρώ Ρήγα
Η Ελένη Γιαννοπούλου, χορεύτρια και χορογράφος φλαμένκο, πρόσφατα ενθουσίασε το κοινό στο Ηρώδειο (Σάββατο 11/10) με μια sold out παράσταση μαζί με τον Θανάση Βασιλοπούλο, τον Omar Faruk Tekbilek και πλήθος καταξιωμένων καλλιτεχνών. Με το σχήμα Flamenco Solea, ετοιμάζεται τώρα να παρουσιάσει την παράσταση «CHACHIPE» στο Δημοτικό Θέατρο Πύργου, που ταξιδεύει στην αλήθεια, τον ρυθμό και την ελευθερία μέσα από την ψυχή του φλαμένκο, για την οποία μίλησε στην εφημερίδα Πρωινή και στην Ηρώ Ρήγα. Ως διεθνής εξετάστρια χορού με τους φορείς SDS και GQAL του Λονδίνου, και συνεργαζόμενη με κορυφαίους Ισπανούς και Έλληνες καλλιτέχνες, η Ελένη Γιαννοπούλου συνεχίζει να διδάσκει και να εμπνέει, υπηρετώντας μια θεατρική και βιωματική εκδοχή του φλαμένκο.
Το «CHACHIPE» σημαίνει «αλήθεια». Ποια είναι η δική σας αλήθεια μέσα σε αυτή την παράσταση και τι θέλετε να βιώσει ο θεατής στον Πύργο;
Η δική μου αλήθεια στο «CHACHIPE» είναι η ανάγκη να ξαναβρούμε το αυθεντικό μας συναίσθημα — εκείνο που δεν υποδύεται, δεν προσποιείται. Μέσα από τον ρυθμό και το σώμα, θέλω ο θεατής να αισθανθεί ότι το flamenco δεν είναι «είδος», αλλά τρόπος ύπαρξης. Στον Πύργο θα ήθελα ο θεατής να βιώσει μια εμπειρία που δεν βλέπεται μόνο — αλλά συμβαίνει μέσα του. Μια κάθαρση, μια ένωση με κάτι που είναι αρχέγονα ανθρώπινο.
Το Flamenco έχει συχνά συνδεθεί με το πάθος και την εξωστρέφεια. Εσείς το προσεγγίζετε πιο θεατρικά, πιο βιωματικά. Πώς το αντιλαμβάνεστε σήμερα ως μορφή έκφρασης;
Για μένα το flamenco δεν είναι απλώς πάθος — είναι αλήθεια μέσα στο πάθος. Δεν το προσεγγίζω ως παράσταση, αλλά ως εξομολόγηση. Στο θέατρο, το σώμα γίνεται φωνή της ψυχής· στο flamenco, η ψυχή γίνεται σώμα. Είναι μια διαρκής αναμέτρηση με τον εαυτό — μια τελετουργία ελευθερίας, όπου το συναίσθημα παίρνει μορφή και ρυθμό.
Έχετε συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως ο José Maya, Oscar de los Reyes, Alfredo Tejada, Miguel El Rubio, Jesus Flores, Adrian Sanchez, αλλά και με Έλληνες μουσικούς και χορευτές που υπηρετούν τη σύγχρονη εκδοχή του Flamenco. Παράλληλα, έχετε διδάξει σε διεθνή σεμινάρια, όπως στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Guerrera Dance Camp και σε φεστιβάλ στη Σεβίλλη, στη Γερμανία, στη Μάλτα, στην Κύπρο και στην Αθήνα. Πώς όλες αυτές οι εμπειρίες έχουν διαμορφώσει τη δική σας καλλιτεχνική ματιά;
Κάθε συνεργασία ήταν ένα μάθημα ψυχής. Από τον τεράστιο José Maya έμαθα τη δύναμη του duende — εκείνου του σκοτεινού φωτός που γεννιέται μέσα από την αλήθεια. Από τον Oscar de los Reyes έμαθα τη συνέπεια, τον επαγγελματισμό, την αφοσίωση. Από τους Έλληνες μουσικούς τη γέφυρα ανάμεσα στο φλαμένκο και τον κόσμο. Αυτές οι εμπειρίες με έμαθαν ότι η τέχνη δεν έχει σύνορα — έχει μόνο βάθος.
Από τη Σεβίλλη και τη Μαδρίτη μέχρι την Αθήνα και τώρα τον Πύργο, έχετε δει το Flamenco να «μιλά» σε διαφορετικά κοινά. Πιστεύετε ότι το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο να συνδεθεί με αυτή την τέχνη πέρα από το εξωτικό της στοιχείο;
Απολύτως. Το ελληνικό κοινό έχει μέσα του τον ίδιο παλμό με το flamenco — το μεσογειακό πάθος, την τραγικότητα, την ποίηση. Όταν σταματήσουμε να βλέπουμε το flamenco ως «ισπανικό θέαμα» και το αγγίξουμε σαν ψυχική εμπειρία, τότε γίνεται δικό μας. Δεν είναι θέμα κουλτούρας — είναι θέμα καρδιάς.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την Πόπη Παναγοπούλου και τη Σχολή Χορού Χοροκίνηση; Τι σας ενέπνευσε σε αυτή τη δημιουργική συνάντηση;
Η Πόπη Παναγοπούλου έχει ψυχή δασκάλας και βλέμμα καλλιτέχνη. Η συνεργασία μας προέκυψε αυθόρμητα, μέσα από κοινό σεβασμό για την τέχνη του χορού. Με ενέπνευσε η αφοσίωση και η ευαισθησία της σχολής Χοροκίνηση — το πώς καλλιεργεί στους μαθητές όχι μόνο την τεχνική, αλλά και την ψυχική δύναμη να εκφράζονται. Το «CHACHIPE» γεννήθηκε από αυτή την κοινή ανάγκη για αλήθεια και αυθεντικότητα.
Το «CHACHIPE» είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς δεκατεσσάρων καλλιτεχνών. Πώς δημιουργείται αυτή η χημεία στη σκηνή; Είναι κάτι που χτίζεται τεχνικά ή γεννιέται από τη στιγμή;
Η χημεία στη σκηνή δεν κατασκευάζεται — αναπνέεται. Βεβαίως υπάρχει τεχνική, ρυθμός, πρόβα. Αλλά η πραγματική ένωση γεννιέται τη στιγμή που όλοι παύουν να «εκτελούν» και αρχίζουν να υπάρχουν μαζί.
Όταν το βλέμμα του ενός συναντά το συναίσθημα του άλλου, τότε η ομάδα γίνεται ένα σώμα, ένας παλμός. Αυτό είναι το «CHACHIPE».
Ως δασκάλα, ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που προσπαθείτε να μεταδώσετε στους μαθητές σας — πέρα από την τεχνική;
Να μην φοβούνται να αισθανθούν.
Η τεχνική είναι το όργανο, αλλά η ψυχή είναι η μουσική. Θέλω οι μαθητές μου να καταλάβουν ότι το flamenco δεν είναι χορός εντυπωσιασμού, αλλά εσωτερικής δύναμης. Να μάθουν να ακούν τον εσωτερικό τους ρυθμό και να τον εμπιστεύονται.
Αν μπορούσατε να στείλετε ένα μήνυμα στο κοινό του Πύργου λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία, ποιο θα ήταν;
Να αισθανθούν. Να αφήσουν το σώμα, τον ήχο, το βλέμμα να τους αγγίξει. Γιατί το «CHACHIPE» δεν ζητά χειροκρότημα· ζητά συνάντηση. Κι όπως είπε ο μοναδικός Camarón: «Flamenco είναι να μοιράζεσαι.»
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «CHACHIPE» ΕΔΩ
