Αν υπάρχει ένας τουλάχιστον λόγος που απολαμβάνω τις εκλογικές αναμετρήσεις, είναι επειδή μόνο στις εκλογές συμβαίνουν όλα αυτά τα σπαρταριστά, σαν κι αυτό που θα διηγηθώ για εσάς σήμερα. Η ιστορία μας εκτυλίσσεται σε έναν δρόμο σαν όλους τους άλλους, στην καρδιά του Πύργου και φυσικά σε καιρό προεκλογικής περιόδου.

Τα πρόσωπα της ιστορίας μας είναι ο ψηφοφόρος, ονόματι Βασίλης, και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, τον οποίο θα ονομάσουμε «Νίκο».Ο Νίκος  λοιπόν συναντά τον Βασίλη στον δρόμο και αφού ανταλλάξουν μερικές κουβέντες αμοιβαίου ενδιαφέροντος, ο πολιτευτής ρωτά ευθέως τον φίλο αν προτίθεται να στηρίξει τον αγώνα τους. Ο Βασίλης τότε με μελοδραματικό  ύφος προδομένου εραστή του απάντησε   «Νίκο μου, λυπάμαι που θα σε στενοχωρήσω αλλά σου το λέωξερά ότι δεν μπορώ να σας ψηφίσω».

Φυσιολογικά ο πολιτευτής μας ζήτησε να μάθει τουλάχιστον τον λόγο, ιδιαίτερα από την στιγμή που η άρνηση του συμπολίτη του ήταν τόσο απόλυτη. Ιδού λοιπόν το μεγαλειώδες σκηνικό, το οποίο εξασφαλίσαμε αποκλειστικά για τους αναγνώστες της «Πρωινής» και σας παραθέτω κατά γράμμα: «Άκουσε να δεις . Την Πρωτοχρονιά την ημέρα της ονομαστικής μου εορτής, χτύπησεπρωί -πρωίμάλιστα το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο επικεφαλής ενός συνδυασμού, ο οποίος με καλούσε για τα χρόνια πολλά. Μετά από λίγη ώρα ξαναχτύπησε το τηλέφωνο, και ήταν ο επικεφαλής ενός άλλου συνδυασμού που έπαιρνε για τον ίδιο λόγο. Μετά  με πήρε τρίτος, τέταρτος και για να μην σε κουράζωμόνοο δικός σας επικεφαλής  δεν με πήρε ποτέ και γι’ αυτό θα με συγχωρέσεις πολύ αλλά δεν θα τον ψηφίσω, ούτε φυσικά και εσένα.

Οι δύο άντρες χώρισαν σαν φίλοι με τον Νίκο ωστόσο να αισθάνεται ότι ο ψηφοφόρος μας του είχε κάνει την καρδιά περιβόλι. Δεν πέρασε λίγη ώρα και άρχισε να χτυπά  το τηλέφωνο του Βασίλη. Ήταν ο ασυγχώρητος ξεχασιάρης  επικεφαλής, ο οποίος είχε υποπέσει στο βαρύ παράπτωμα της λησμονιάς ευχών για την ονομαστική του γιορτή και ήταν αποφασισμένος να επανορθώσει: «Έλα ρε, τι κάνεις; Πήρα για να σου ευχηθώ πρώτος χρόνια πολλά για του χρόνου!». Φυσικάγέλασαν και οι δυο με την καρδιά τους.

Εγώ πάλι, το μόνο το οποίο έχω να προσθέσω, εφόσον το πράγμα μιλάει από μόνο του, είναι ότι ελπίζω ειλικρινά να μην είναι αυτό το βασικό κριτήριο του μέσου ψηφοφόρου για την ψήφο στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως και ότι η αίσθηση του χιούμορ συνιστά μεγάλο προσόν για τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον όταν αυτός επιθυμεί να διαχειριστεί τις τύχες των πολλών.