Αν υπάρχει ένα, µόνο ένα πράγμα στο οποίο συμφωνούν Τσίπρας και Μητσοτάκης είναι στη διαπίστωση πως οι κάλπες της 7ης Ιουλίου είναι απολύτως άδειες

Ούτε µισογεµάτες, ούτε µισοάδειες, από όποια οπτική κι αν τις δει κανείς… Η διαφωνία τους βρίσκεται στην εκτίµηση του αποτελέσµατος που θα βγάλουν οι κάλπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το «παιχνίδι γυρίζει» και η Πειραιώς έχει προεξοφλήσει τη νίκη της και ποντάρει στην αυτοδυναµία. Εντάξει, εδώ το ΚΙΝΑΛ από την εποµένη των ευρωεκλογών έχει µιλήσει διά των ηγετικών στελεχών του για νίκη της ∆εξιάς, δεν θα το κάνει το ίδιο το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης;

Η αυτοδυναµία πάντως αποτελεί -κακά τα ψέµατα- ένα στοιχείο πρόκλησης άγχους σε περίπτωση νίκης της Νέας ∆ηµοκρατίας. Ας πάρουµε αυτό το σενάριο. ∆εν είναι µόνο το ποσοστό που θα συγκεντρώσει το κόµµα του κ. Μητσοτάκη -εφόσον αναδειχθεί πρώτο- αλλά και ο αριθµός των κοµµάτων που θα εισέλθουν στη Βουλή, οι συνθήκες που θα διασφαλίσουν την επίτευξη αυτοδυναµίας.

Η «γαλάζια» στρατηγική έχει λοιπόν δύο στόχους: Να αποτρέψει την επτακοµµατική Βουλή και να περιορίσει τα ποσοστά, εποµένως και τις έδρες του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συµµαχία. Αυτό θα µπορούσε να το καταφέρει, για παράδειγµα, εφόσον εξασφαλίσουν είσοδο στη Βουλή έξι κόµµατα, ανάµεσά τους και το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη. Ο Γιάνης, κάτι σε πιο µοντέρνα εκδοχή Λαφαζάνη, κατά την Πειραιώς κόβει από τον ΣΥΡΙΖΑ και περιορίζει τη δύναµή του µε τη ρητορική περί «χαµένης ψήφου» προς την Κουµουνδούρου. Αίφνης ο «καταστροφέας» της χώρας του πρώτου εξαµήνου µετατρέπεται για τη Νέα ∆ηµοκρατία σε µια κατάσταση «µην αγγίζετε».

Από την άλλη, η αξιωµατική αντιπολίτευση πολεµάει λυσσαλέα το κόµµα Βελόπουλου. Θα ακουγόταν ακόµη και πιστευτό εάν δεν συντηρούσε ακροδεξιές φωνές στο ίδιο το κόµµα της. Οµως η Ελληνική Λύση είναι για τους «γαλάζιους» ό,τι ο Γιάνης για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τσιµπάει ψήφους από το δεξιό κοινό της Νέας ∆ηµοκρατίας και εφόσον περάσει το κατώφλι του 3%, µπορεί να αποβεί και µοιραία για την αυτοδυναµία. Από τις ευρωεκλογές µέχρι σήµερα ένα «µαγικό χέρι» συνωµοτεί υπέρ της Νέας ∆ηµοκρατίας. Το Ποτάµι και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες αποχωρούν από την εκλογική µάχη, το ΚΙΝΑΛ σπρώχνει τον Βενιζέλο στην έξοδο,  και ο συνασπισµός της άκρας ∆εξιάς εξαϋλώθηκε πριν καλά καλά συγκολληθεί.

Η οργή των μνημονιακών χρόνων υποχωρεί, οι ψηφοφόροι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιλέγουν συστημικά κόμματα, αν και εμφανίστηκαν δυο νέοι κομματικοί σχηματισμοί, εξαφανίστηκαν όμως τρεις και η χρυσή αυγή έχασε τις μισές της δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση ενδιαφέροντα όσα έρχονται. Η κινητικότητα που έφερε η κρίση δεν φαίνεται να έχει δύσει…