Είναι μακρύς ο κατάλογος με τις επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα 4 χρόνια διακυβέρνησης, όπως επίσης είναι ακριβές ότι οι περίοδοι της αποτίμησης είναι δύο: πριν και μετά τα μνημόνια, παρ’ όλα αυτά το πριν και το μετά δεν έχει τόση σημασία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το βίωμα των ανθρώπων.

Σημασία έχει το συναίσθημα, το οποίο καθοδηγεί την πολιτική συμπεριφορά. Για παράδειγμα, ποιος θυμάται, το 2012, την ανεργία στο ταβάνι, τη σύνταξη του παππού που έτρεφε όλη την οικογένεια, τους ανθρώπους που ψάχνανε τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες, τις αυτοκτονίες από απόγνωση;

Είναι πιο εύκολη η μακρινή μνήμη για τους μεγάλους ανθρώπους –οι νέοι δεν αναπολούν–, η έγκληση της μνήμης από την εποχή «της ευημερίας».  Ακόμα και με εκείνη την ευημερία με δανεικά, υπάρχουν πράγματα που βγαίνουν από το κάδρο της μνήμης.

Ποιος θυμάται τα καταναλωτικά δάνεια που συσσωρεύονταν από κάρτα σε κάρτα, τα αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού που εναλλάσσονταν κάθε 3-4 χρόνια, με δόσεις, τα στεγαστικά για ιδανικά εξοχικά τα οποία για να πληρωθούν χρειαζόσουν σταθερή δουλειά και υψηλότερα εισοδήματα για τα επόμενα χρόνια ή κέρδη από το χρηματιστήριο…

Έτσι κάπως κινείται η ιστορία, ο κοινωνικός και πολιτικός ανταγωνισμός και από αυτή την άποψη δεν χρειάζονται πίκρες, μνησικακίες και άδικες κριτικές στην άλλη Αριστερά, «που δεν καταλαβαίνει».

Χρειάζεται όμως να επισημαίνεται η ευθύνη κάθε συνιστώσας της Αριστεράς απέναντι στις εμβληματικές μεταρρυθμίσεις που προώθησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν θα σας κουράσω με τα πολλά, επιλέγω τη στήριξη και τις μεταρρυθμίσεις στον τομέα της δημόσιας υγείας, τα ζητήματα των ελευθεριών, όσον αφορά το κράτος και την ατομική αυτοπραγμάτωση και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, με την αντιμετώπιση της ανεργίας και την εργασιακή αξιοπρέπεια στην κορυφή. Η επιλογή δεν είναι στην τύχη ούτε στον σωρό. Είναι αριστερές μεταρρυθμίσεις κόντρα στο ρεύμα, δηλαδή στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και της μεταδημοκρατίας.

Επιγραμματικά οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις μπορούν να συνοψιστούν, να κωδικοποιηθούν σε λίγες παραπάνω από μια ντουζίνα λέξεις: Ανασφάλιστοι, Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης, Πρέσπες, Ταυτότητα φύλου, Ποινικοί Κώδικες, Βιασμός, Φυλακές, Ανεργία -10%, Αδήλωτη Εργασία, Περιβάλλον και Ελεύθεροι χώροι, νέο Ενεργειακό Αποτύπωμα.

Δεν χρειάζονται μεγάλες αναλύσεις για τα προηγούμενα, όλοι καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται, ιδιαίτερα εκείνες οι ομάδες του πληθυσμού που έχουν ψηλά στην προσωπική τους ατζέντα την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την αλληλεγγύη, την κοινωνική αλληλεγγύη. Οι γυναίκες και οι νέοι πρώτοι απ’ όλους.

Χρειάζεται όμως να ειπωθεί ποιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα της περιόδου, πώς δηλαδή ο νεοφιλελευθερισμός και η συντηρητική παλινόρθωση δηλητηριάζει όχι μόνο τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά μολύνει όλο το σύστημα των ανθρώπινων ιδεών, τις αξίες με τις οποίες διάγουμε τον βίο.

Θα περίμενε κανείς οι αστοί διανοούμενοι να υπηρετούν με τον δικό τους τρόπο τις πανανθρώπινες αξίες. Μάταια, λες και διαγράψανε από τη μνήμη τους την εποχή που ορκίζονταν στις δυτικές αξίες και άναβαν κερί στη νεωτερικότητα. Σήμερα, η σιωπή των αμνών. Αφωνία και λήθη στις παλιές αξίες, λαλίστατοι απέναντι στον κοινό εχθρό, την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους ενδιαφέρει ο ορθός λόγος, δεν είναι αδαείς ούτε απληροφόρητοι, όλοι γνωρίζουν τη συνταγή της Ακροδεξιάς και του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Συνταγή παρόμοια σε όλο τον κόσμο, δεν πρόκειται περί επινόησης ιθαγενών.

Γνωρίζουν τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς, ξέρουν επίσης και τη μέθοδο: την υπονόμευση κάθε προοδευτικής ιδέας, την εξύμνηση κάθε εγωισμού, τη δυσφήμηση της ισότητας, την απαξίωση της ελευθερίας και την αντικατάστασή της από το Νόμο και την Τάξη, τη διαχείριση δηλαδή του φόβου και της ανασφάλειας. Με δυο λόγια, καταλαβαίνουν τη συστηματική κατεδάφιση των αξιών, δεν είναι ανήξεροι, ούτε παραπλανημένοι, απλά διαλέξανε στρατόπεδο.