Δεν είναι μόνο το μπάνιο στη θάλασσα και ο ζωοδότης ήλιος, που όλα τα φωτίζει και όλα τα ανασταίνει. Δεν είναι μόνο τα μελαχρινά κορμιά που βυθίζονται μέσα στην παχιά αλμύρα. Είναι εκείνη η ζωή, η άλλη, που ξεκινά μόλις πέσει ο ήλιος. Έχει αυτό το μαγικό το καλοκαίρι. Μόλις φανερωθεί το σούρουπο, τα χρώματά του προϋπαντήζουν τον ερχομό της υπέροχης νύχτας. Κίτρινο, πορτοκαλί, μοβ, καφέ, λευκό, γαλάζιο, σκούρο μπλε, μενεξεδί… Ένας υπέροχος καμβάς που αλλάζει κάθε λεπτό και είναι βέβαιο πως θέλει μεγάλη τέχνη για να ζωγραφίσεις έτσι. Μέχρι να πέσει η νύχτα. Μέχρι να ρίξει το αστραφτερό της πέπλο πάνω από την οικουμένη και για μια στιγμή θαρρείς πως όλα είναι αγγελικά πλασμένα. Αρκεί ένας περίπατος στην αμμουδιά. Παρέες που γελούν, παιδιά που παίζουν, ζευγαράκια που φιλιούνται. Κι αυτό το δροσερό αεράκι που φυσάει. Κι αυτή η μυρωδιά του γιασεμιού που αναδίδεται. Και η αλμύρα της θάλασσας που βρέχει. Και ο γκιώνης που τραγουδά. Και τα άστρα που φεγγοβολούν. Λες και δεν ξανάδες ποτέ νυχτερινό ουρανό. Λες και δεν γέμισαν ποτέ ξανά τα μάτια σου με το χλωμό φως της Σελήνης. «Αν θα μπορούσα να διάλεγα μια εποχή για να φύγω, θα ‘θελα να ‘ταν  Αύγουστος. Ένα ήσυχο βράδυ, να πετάξω μαζί με τα φύλλα του ευκάλυπτου», μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος ποιητής. Εγώ πάλι, θα ήθελα να ξαναγεννηθώ Αύγουστο, του ανταπάντησα. Και όχι μόνο αυτό. Να ξαναγεννιέμαι κάθε Αύγουστο. Να ακούγεται το κλάμα μου βαθύ, όπως οι οιμωγές των εραστών πάνω στα βρεμένα σεντόνια. Να μην ζω μόνο με τις αναμνήσεις. Με τους μελαγχολικούς αναστεναγμούς του Καβάφη, αναπολώντας μάτια μαβιά. Μαβιά δεν ήταν; Αύγουστος δεν ήταν; Εκείνη του Αυγούστου η βραδιά ή η άλλη… Αμέτρητες που έζησα και πως λαχταρώ να τις ξαναζήσω τώρα που ξανάρθες.

….Δέρμα σαν καμωμένο από γιασεμί…

Εκείνη του Αυγούστου Αύγουστος ήταν; ή βραδιά.

Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια• ήσαν, θαρρώ, μαβιά…

Α ναι, μαβιά• ένα σαπφείρινο μαβί….

Κ. Π. Καβάφης