Στο Μαξίμου δηλώνουν «ευτυχείς» διότι στο Παρίσι, όπως λένε, ο Εμμανουέλ Μακρόν αντελήφθη πλήρως την «φιλοσοφία Μητσοτάκη» και κατέστη «προσωπικός του συνομιλητής». Και δεν κρύβουν επίσης τον ενθουσιασμό τους για το γεγονός ότι την Πέμπτη στο Βερολίνο η Άνγκελα Μέρκελ θα υποδεχθεί «με στρατιωτικές τιμές» στην καγκελαρία τον Έλληνα πρωθυπουργό. Υπογείως, δε, φροντίζουν να συνδέουν το κλίμα αυτό με «θετικές προοπτικές» ως προς την ελληνική επιδίωξη για την μείωση των στόχων για τα πλεονάσματα.

Από την… «φιλοσοφία» έως την πράξη όμως, όπως και από την εθιμοτυπία εως την ουσία η απόσταση έχει – ιστορικά – αποδειχθεί μεγάλη. Και, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, δεν καθορίζεται μόνον από τα γνωστά, δημόσια και επανειλημμένα μηνύματα της γερμανικής καγκελαρίας προς την Αθήνα περί απαρέγκλιτης τήρησης των δεσμεύσεων αλλά και από την εξαιρετικά αμφίρροπη ευρωπαϊκή συγκυρία.

Κοινώς, σε μια ευρωζώνη που φλερτάρει ξανά με την ύφεση, που απειλείται να εγκλωβιστεί άμεσα στον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ – Κίνας και που καλείται να διαχειριστεί ένα Brexit «αλά Τζόνστον» στα τυφλά κι έναν πολιτικά απασφαλισμένοΣαλβίνι, ελάχιστα περιθώρια υπάρχουν για συζητήσεις επί «οικονομικών φιλοσοφιών» που υπόσχονται ελληνική αναπτυξιακή έκρηξη με φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4% σε έναν χρόνο. Και, κυρίως, δεν φαίνονται να υπάρχουν περιθώρια περί οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης επί του κλειστού πλέον – και «επιτυχώς διευθετηθέντος», σύμφωνα με την θέση Βρυξελλών και Βερολίνου – ελληνικού ζητήματος.