Τον τελευταίο καιρό στην εξωτερική μας πολιτική η μια αποτυχία διαδέχεται την άλλη. Ένας εταίρος όχι απλά πρόθυμος αλλά και δεδομένος, είναι μια τακτική που στη διπλωματία σπανίως αποφέρει κέρδη.
Αν επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε την Τουρκία και τη χώρα μας, δυστυχώς για τα εθνικά μας συμφέροντα, η ζυγαριά γέρνει προς την Άγκυρα. Από την υποχωρητικότητα στις διαρκείς ρητορικές απειλές και διεκδικήσεις του Ερντογάν, μέχρι την είσοδο της Τουρκίας στο πρόγραμμα για την ευρωπαϊκή άμυνα και την αναστάτωση για την τύχη της Μονής του Σινά, η εξωτερική μας πολιτική καταγράφει απανωτές ήττες,.
Απέναντι σε αυτή τη γεωπολιτικά ασταθή και ρευστή κατάσταση, Αθήνα και Μαξίμου επιλέγουν την προσφιλή οδό των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων αντί πολιτικών με διορατικότητα που θα άντεχαν στον χρόνο, θα έπειθαν τους απαιτητικούς συνομιλητές και δεν θα περιορίζονταν στη δημιουργία εντυπώσεων για εγχώρια κατανάλωση.
