Αφού δοκίμασε διάφορα μοντέλα περιορισμών στην οικονομία και την κοινωνία, αφού δεν κατάφερε ούτε να περιορίσει την πανδημία ούτε να συγκρατήσει την πτώση της πραγματικής οικονομίας, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να χαλαρώσει τους περιορισμούς, παρά το ρίσκο και τις επιφυλάξεις.
- Ο πρώτος παράγοντας που επέδρασε στην κυβερνητική απόφαση ήταν η ευρεία παραβίαση των μέτρων, η οποία είχε προσλάβει πλέον χαρακτήρα μαζικής ανυπακοής, κυρίως από την πλευρά των νεότερων ηλικιών.
- Το δεύτερο κριτήριο ήταν οι αφόρητες πιέσεις από τον εμπορικό κόσμο, ο οποίος βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής ύστερα από οκτώ μήνες απραξίας τον τελευταίο χρόνο – ακόμη και όταν αυτό δεν ήταν απαραίτητο.
- Το τρίτο – αμιγώς πολιτικό – ήταν η κατακόρυφη αύξηση, στις δημοσκοπήσεις, των πολιτών που ζητούσαν άνοιγμα δραστηριοτήτων. Σε εποχή δημοσκοπικής κάμψης η κυβέρνηση προτίμησε να μην προκαλέσει άλλο την τύχη της και να μην ρισκάρει μια ευρεία κοινωνική δυσαρέσκεια.
Όλους τους προηγούμενους μήνες – και ήταν πολλοί, στη δύσκολη μάλιστα χειμερινή περίοδο – η κοινωνία μπαΐλντισε καθώς:
● Για όλους ήταν πολύ δύσκολο να μην υπάρχει καμιά δυνατότητα νόμιμης ψυχαγωγίας, κυκλοφορίας, βόλτας ακόμη και σε περιοχές όπου θα μπορούσαν να εκδράμουν χωρίς να υπάρξει ούτε καν ιδέα συνωστισμού.
- Για πάρα πολλούς – εργαζόμενους και μικρούς επιχειρηματίες – ήταν ακόμη πιο δύσκολο να ζουν με τα ψίχουλα των επιδοτήσεων, και μάλιστα τα τρία τέταρτα του τελευταίου ημερολογιακού έτους. Ήδη εξάλλου για πολλούς μικρούς επιχειρηματίες το άνοιγμα αποτελεί ένα είδος τελευταίας ευκαιρίας, ένα κρας τεστ για το αν μπορούν να επιβιώσουν.
- Για τα παιδιά η συνέπεια των κλειστών σχολείων – αφού κανένα μοντέλο ασφαλούς λειτουργίας δεν εξετάστηκε από την κυβέρνηση – ήταν η ψυχολογική και μαθησιακή αποδιοργάνωση. Πλην εκείνων που είχαν την άνεση είτε να φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία είτε να κάνουν (διαδικτυακά) ιδιαίτερα για να καλύπτουν τα κενά που δημιουργούσε η τηλεκπαίδευση.
Ξεκούρντιστο “ακορντεόν”
Πέρα όμως από την κοινωνική… δυσανεξία, είναι κοινή η διαπίστωση ότι το λοκντάουν με τη μορφή «ακορντεόν» απέτυχε.
● Η ιχνηλάτηση κρουσμάτων ήταν, κατά γενική ομολογία, ανύπαρκτη, παρότι πολλοί επιστήμονες τόνιζαν αυτή την ανάγκη εδώ και πολλούς μήνες. Το ίδιο και οι έλεγχοι σε τόπους ύποπτους για μαζική διασπορά του κορωνοϊού.
- Οι συγκοινωνίες ήταν εξαρχής – και παρέμειναν – χώροι άκρως επικίνδυνοι λόγω του συνωστισμού που παρατηρήθηκε ακόμη και στη διάρκεια του λοκντάουν, αφού και περισσότερες δραστηριότητες ήταν ανοιχτές συγκριτικά με την άνοιξη του 2020 και κανένα σχέδιο αναδιοργάνωσης και ενίσχυσης των δρομολογίων δεν εφαρμόστηκε.
- Τα νοσοκομεία κατάντησαν και αυτά εστίες υπερμετάδοσης λόγω έλλειψης προσωπικού και κακής διαχείρισης του υπάρχοντος.
● Οι αλληλοσυγκρουόμενες κυβερνητικές αποφάσεις έδιναν συνεχώς συγκεχυμένα μηνύματα προς την κοινωνία, η οποία ποτέ δεν κατάλαβε τι γίνεται με τη μεταδοτικότητα του ιού στα σχολεία, στα εμπορικά καταστήματα, στις διαδημοτικές μετακινήσεις. Επιστήμονες και υπουργοί συγκρούονταν σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με αποτέλεσμα την απώλεια αξιοπιστίας των τελικών κυβερνητικών αποφάσεων. - Τα περιστατικά καταστρατήγησης των περιορισμών από κυβερνητικά στελέχη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό επέτειναν τη σύγχυση, όταν δεν προκαλούσαν αφόρητο εκνευρισμό στους πολίτες που καλούνταν την ίδια ώρα να μην πηγαίνουν καν σε ελεύθερους χώρους έξω από τον δήμο τους.
- Μέσα σε όλα η κυβέρνηση, για λόγους που δεν είναι εύκολα κατανοητοί, αποφάσισε να συγκρουστεί με το πλέον «δυναμικό» (και ανθεκτικό στον ιό) τμήμα της κοινωνίας, τη νεολαία, επισπεύδοντας μέτρα, όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να έρθουν αργότερα, όταν θα βγαίναμε από το «λούκι» της πανδημίας, με συνέπεια μια έκρηξη διαδηλώσεων που έπειτα κρίθηκαν – και αυτές – ύποπτες για υπερμετάδοση του ιού.
Φταίει ο κόσμος; Σοβαρευτείτε. Μετά από πέντε μήνες αυστηρής καραντίνας χωρίς αποτέλεσμα λόγω των απίστευτων παλινωδιών της κυβέρνησης και της επιτροπής λοιμωξιωλόγων, είναι προκλητικό και απαράδεκτο να μιλούν κάποιοι για ατομική ευθύνη.
