Μαντούδι, Λίμνη, Χρόνια, Ροβιές, Προκόπι, Αγία Άννα. Αναζητώντας αυτές τις περιοχές στον χάρτη, διαπιστώνεις ότι αποτελούν μια λωρίδα γης στη βόρεια Εύβοια, απ’ άκρη σ’ άκρη, απ’ τα ανατολικά δηλαδή προς τα δυτικά.

Ξεκινήσαμε από μια Αθήνα που για πρώτη φορά εδώ και μέρες ανέπνεε κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, για να φτάσουμε, μόλις 60 χλμ. μετά, στη γέφυρα που ενώνει τη Στερεά με την Εύβοια, μια περιοχή που καίγεται ανεξέλεγκτα εδώ και μια βδομάδα. Ξαφνικά, είχαμε την αίσθηση ότι βρεθήκαμε στη Σκωτία.

Ενα παχύ σεντόνι ομίχλης κάλυπτε το νησί. Η φωτιά στα βόρεια, εκεί που ήλπιζαν όλοι ότι, μετά την αποτυχία του κρατικού μηχανισμού να την ελέγξει, θα σταματήσει στη θάλασσα, είχε αναζωπυρωθεί στα ορεινά. Αλλά και αυτό να μην είχε συμβεί, τα ήδη καμένα μέρη του νησιού καπνίζουν ακόμα. Και, όπως μας είπαν οι άνθρωποι, θα καίνε για μέρες, μιας και τα πεύκα έχουν αυτή την ιδιότητα, ο κορμός τους κρατάει φλόγα μέσα του, καίει και καπνίζει. Και όταν τα καμένα πεύκα είναι σχεδόν αμέτρητα και εκτείνονται σε χιλιάδες στρέμματα, δεν είναι περίεργο που όλο το νησί είναι βυθισμένο σε μια θαμπή ομίχλη.

Στο κομμάτι εκείνο του νησιού, ένα από τα πιο κατάφυτα μέρη της χώρας, με τις πανέμορφες παραλίες, δεν απέμεινε τίποτε όρθιο για να καεί. Ούτε ένα πράσινο κλαδί. Σε πιάνει η ψυχή σου σαν βγεις από το Μαντούδι και οδηγήσεις δυτικά. Παντού, γύρω σου, επικρατεί ένα σεληνιακό, απόκοσμο τοπίο. Πλαγιές που μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν κατάφυτες έχουν καλυφθεί από ένα παχύ στρώμα στάχτης, λες κι έχει χιονίσει Αύγουστο μήνα. Στη θέση των δέντρων καπνίζουν καρβουνιασμένοι σκελετοί και το σκηνικό αυτό της αποκάλυψης συνεχίζεται για χιλιόμετρα.

Μιλήσαμε με κατοίκους, με δασικούς υπαλλήλους, γυρίσαμε τα μέρη, πήραμε φωτογραφίες, αναζητώντας μια εξήγηση που να χωράει ο νους για την ασύλληπτη αυτή τραγωδία. Η διαπίστωσή μας ήταν μία. Στην Εύβοια δεν έμεινε τίποτε όρθιο για να καεί στο μέλλον.

Πηγή: efsyn.gr