Καλοί μου φίλοι καλή σας μέρα
Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζονται τα μπάνια του λαού, παρά τις όποιες φωτιές, τους σεισμούς και καταποντισμούς, καθότι το άλλοτε αξιοζήλευτο εύκρατο μεσογειακό κλίμα, τείνει να μετατραπεί σε τροπικό. Αλλά τούτο ουδόλως θα πρέπει να απασχολεί τις Ελληνίδες και τους Έλληνες εφόσον η Ελλάς έχει πλέον το προνόμιο να διαθέτει τον μοναδικό πρωθυπουργό παγκοσμίως, ο οποίος επισκέπτεται τις πληγείσες περιοχές λίγες μέρες πριν πληγούν! Έτσι, και πάντοτε με τη βοήθεια της Μεγαλόχαρης, προσδοκούμε ανάσταση θερινών προσδοκιών, παρότι οδεύουμε ήδη προς το αδυσώπητο τέλος του θέρους.
Και είναι όντως αδυσώπητο αυτό το τέλος, όσο και αν δεν θέλουμε να τελειώσει. Γιατί όπως και να το κάνουμε η ζωή, όπως και η πολιτική, έχουν τους δικούς χρόνους και κανόνες. Ήδη, οι εθιμοτυπικές ορκωμοσίες των δημάρχων μέσα στο κατακαλόκαιρο σηματοδότησαν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς το φθινόπωρο και της επιστροφής στην πλήρη κανονικότητα. Αργά ή γρήγορα λοιπόν, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…
Το διάλειμμα τελείωσε…
…τα κεφάλια μέσα. Αλλά μην το παίρνετε ως φθόνο και χαιρεκακία, γιατί οι περισσότεροι έχετε πάρει σβάρνα νησιά, παραλίες, λαγκάδια και βουνά, ενώ εμένα με τρώει η κάψα. Δεν σας σαρκάζω για τις διακοπές σας που τελειώνουν, έχουμε άλλωστε λίγο καλοκαίρι μπροστά μας, τα καλύτερα έρχονται, ο Μητσοτός από την άλλη βδομάδα θα λείπει ταξίδι για δουλειές, Βερολίνο, Παρίσι, Χάγη, για σας θα τρέχει, για να σας κόψει τα πλεονάσματα, γιατί αλλιώς θ’ αναγκαστεί να κόψει κώλους κι ό,τι άλλο περισσεύει.
Αλλά το θέμα δεν είναι ο Μητσοτός, ή μάλλον είναι κι αυτός, ως κερασάκι της μεγάλης εικόνας που είναι περίπου όπως το ανέκδοτο από το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, προέρχεται η φράση του τίτλου.
Το θυμίζω εν τάχει: Ρεμάλι πεθαίνει, πάει στην κόλαση, οι διάβολοι τον ξεναγούν στο resort το αιώνιον, «διάλεξε πού θα εκτίσεις την ποινή σου», η πρώτη αίθουσα έχει βράσιμο, η δεύτερη μαστίγωμα, η τρίτη ψήσιμο, σε μια τέταρτη το ρεμάλι βλέπει άλλα ρεμάλια χωμένα μέχρι τον λαιμό σε βούρκο με σκατά, κάποια κάπνιζαν κιόλας -ούτε αντικαπνιστικός στην κόλαση;-, «εδώ θέλω», λέει αποφασιστικά το ρεμάλι, αλλά με το που μπαίνει στον βούρκο περνάνε τα διαβολάκια και φωνάζουν «το διάλειμμα τελείωσε, τα κεφάλια μέσα».
Η επιτυχία του ανέκδοτου διέσωσε τη φράση, κι ας έχουν ξεχάσει αρκετοί την προέλευσή της.
Ραντεβού το φθινόπωρο
Ένα ιδιαίτερα θερμό φθινόπωρο αναμένεται να ζήσει φέτος η εγχώρια πολιτική σκηνή μετά τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή και τις διαθέσεις που έχει επιδείξει η κυβέρνηση κατά τον πρώτο μήνα μετά τις εκλογές. Πρόκειται για ένα φθινόπωρο όπου αναμένεται να δοθούν οι πρώτες μεγάλες μάχες του δικομματισμού που προέκυψε από τις κάλπες. Στο προσκήνιο, τα νέα μέτωπα δεν είναι λίγα.
Πρώτο και καλύτερο, η αναθεώρηση του Συντάγματος και τα επίμαχα άρθρα με κορυφαίο ζήτημα ανάμεσά τους την ψήφο των αποδήμων. Από κοντά και η μάχη για την οικονομία, με την κατάθεση του μεσοπρόθεσμου και με ορίζοντα τον προϋπολογισμό του 2020. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση καλείται να λύσει τον γρίφο των πλεονασμάτων, με τον Κυριάκο να έχει συναντήσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα στο τέλος του μήνα στο Βερολίνο.
Έχοντας την αμέριστη υποστήριξη σχεδόν όλων των ΜΜΕ που προβάλλουν τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες περίπου σαν μάννα εξ ουρανού -με μικρές διαφοροποιήσεις αναφορικά με τη διατήρηση του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη και τις τροπολογίες της τελευταίας στιγμής-, προωθεί την ατζέντα της έχοντας απέναντι μια αντιπολίτευση που αναζητεί ακόμα τα βήματά της.
Τον Αύγουστο που μου χρωστάς
Τον Δεκέμβρη του 1994, καταχείμωνο, κυκλοφόρησε ο δίσκος «Παρέα μ’ έναν ήλιο». Ερμηνευτής ήταν ο ανυπέρβλητος Δημήτρης Μητροπάνος, ο Μήτσος μας. Υπογραφή στους στίχους έβαλε ο πάντα εύστοχος στις ρίμες Φίλιππος Γράψας, ενώ τη μουσική σύνθεση είχε κάνει ο τεράστιος Μάριος Τόκας.
Ένα από τα τραγούδια εκείνου του δίσκου -όπου τόσα χρόνια μετά, στις βαθιές αυλακώσεις του μετράς και τα δικά σου χρόνια ζωής, τα οποία έγιναν ρυτίδες γύρω από τα μάτια- υπήρχε και το αξεπέραστο «Τον Αύγουστο που μου χρωστάς». Μέσα σε πέντε λέξεις ένα αντρικό παράπονο, αυτό της ψυχής που είναι βαθιά αλλά πονάει για τον έρωτα που χάθηκε, όπως οι διακοπές, κουβαλώντας το συναίσθημα που έχεις όταν γυρίζεις στην πόλη σου από καλοκαιρινή άδεια και αυτή είναι άδεια, κενή – όπως και τα μέσα σου.
«Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες
σ’ απόσταση αναπνοής και μ’ έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε
φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε».
