Θάψε και εσύ έναν Γαβρά μπορείς
«Κάνω ταινίες εδώ και πενήντα χρόνια. Έχω κριθεί τόσο εγώ όσο και οι ταινίες μου με τον χειρότερο αλλά και με τον καλύτερο τρόπο. Ποτέ όμως δεν γράφτηκε ότι χρηματοδοτήθηκα από μια κυβέρνηση για να προωθήσω την πολιτική της ή τα σχέδια της. Συνέβη αυτό στην Ελλάδα όπου ήρθα να γυρίσω ταινία για πρώτη φορά. Ένα μέρος του τύπου της χώρας, από την οποία κατάγομαι, με προσβάλει με τον χειρότερο τρόπο».
Δεν είναι πρώτη φορά- πολύ φοβάμαι ούτε και τελευταία – που γινόμαστε ρεζίλι εξαιτίας των μικροπολιτικών παιχνιδιών ορισμένων οι οποίοι δεν διστάζουν να βάλουν στο κάδρο ακόμα κι έναν διεθνώς αναγνωρισμένο Έλληνα σκηνοθέτη, προκειμένου να παίξουν μπάλα στο προεκλογικό γήπεδο με αφορμή τη νέα ταινία του Κώστα Γαβρά, που είναι βασισμένη στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Ενήλικες στο δωμάτιο».
Η ταινία υπήχθη, όπως πολλές άλλες, στο νέο αυτόματο πρόγραμμα χρηματοδότησης που σκοπό έχει να προσελκύσει στη χώρα ξένες παραγωγές. Ο Κώστας Γαβράς διεκδίκησε μαζί με δεκάδες άλλους συναδέλφους του ένα ποσοστό επιδότησης επί του κόστους της ταινίας του αξιοποιώντας τη δυνατότητα του πλαισίου που έχει δημιουργήσει το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής για την ενίσχυση των οπτικοακουστικών παραγωγών που επιλέγουν την Ελλάδα για τα γυρίσματά τους. Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι να προβληθεί η Ελλάδα στο εξωτερικό και ταυτόχρονα να ενισχυθεί η τοπική οικονομία.
Έχει απόλυτο δίκιο αλλά αδίκως στενοχωριέται και αγανακτεί ο Κώστας Γαβράς. Αυτό που του συνέβη, δεν είναι τίποτε παραπάνω ή διαφορετικό απ’ αυτό που συμβαίνει παντού, όταν ένας καλλιτέχνης ή ένα έργο τέχνης ενοχλεί συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. Η Ελλάς, ειδικώς, και οι εν Ελλάδι τιμητές των πάντων δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Και τούτο αν μην τι άλλο, στα ογδόντα έξι του και με μία αξιοζήλευτη καριέρα πίσω του, όφειλε να το γνωρίζει ο καταξιωμένος σκηνοθέτης.
Διαφορετικά ας άκουγε ξανά το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» του Παπάζογλου, εφόσον ο Ρασούλης έχει περιγράψει με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο την περίπτωσή του, η οποία υπάγεται στον κανόνα του ελληνικού χτικιού. Ένας Έλληνας ο οποίος έζησε και διακρίθηκε αναρίθμητες φορές στο εξωτερικό, την πρώτη φορά που πατάει το πόδι του στην πατρίδα του, αρχίζουν να τον υβρίζουν και να τον συκοφαντούν. Ε, μα αν δεν είναι αυτό ο ορισμός της αλητείας και της αγνωμοσύνης, τότε τι είναι; Εδώ όμως υπάρχει μία σημαντική λεπτομέρεια. Και ο ίδιος ο Γαβράς κάνει λόγο για μερίδα του τύπου. Κατά συνέπεια, όχι μόνο οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία σέβονται και εκτιμούν το έργο του, αλλά και αρκετά Μ.Μ.Ε. έμειναν μακριά από την σκαιά προπαγάνδα του φαύλου μιντιακού και κατ’ επέκταση πολιτικού κατεστημένου. Δεν μειώνουν τον Γαβρά με την συκοφαντία, ούτε αλλάζουν την γνώμη του λαού γι’ αυτόν.
