Γράφει η Αστάθεια
Τέλη της 10ετίας του ’80. Στην Πάτρα ήμουνα. Το πρωί τραπεζικός υπάλληλος και το απόγευμα φοιτήτρια ενώ ταυτόχρονα έκανα πρακτική άσκηση στο Αρχιτεκτονικό Γραφείο του κ. Αλέκου. Μου ανατέθηκε να κάνω μια αυτοψία στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς.
Έβαλα στο «τράστο» μια αλλαξιά ρούχα (η διανυκτέρευση καλυπτόταν) και τις «Εφτά γοτθικές ιστορίες» της Κάρεν Μπλίξεν (εκδόσεις «Μέδουσα») και πήρα το πρώτο πρωινό λεωφορείο από Πάτρα προς Πύργο με προορισμό τα Καβάσιλα.
Θα έμπαινα επιτέλους στο τρενάκι! Προς Κυλλήνη. Που μου ακουγόταν σαν μύθος.
Γελάσαμε στο εκδοτήριο όταν είπα «φοιτητικό εισιτήριο» γιατί το ολόκληρο ήταν περίπου 2-3 δραχμές.
Κείνα τα σκληρά χαρτάκια, σαν μαγική είσοδος στο «υπερπέραν». Και μπήκα στο τρένο!
Η μόνη επιβάτης!
Κάθισα στις κομψές θέσεις (τα όμορφα τρενάκια από τις ιταλικές αποζημιώσεις μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο) και απέναντι μου κάθισαν οι δύο (!!!) ελεγκτές.
Έδωσα το «χαρτάκι» μου-το «κλίπαραν» με κείνο το μηχανηματάκι (που το χα δει και στα ευρωπαϊκά τρένα-λόγω interail).
Την προσοχή μου τράβηξαν τα κατεβασμένα ρολά του μπαρ. Αράχνες είχαν στήσει τα πέπλα τους κι ένιωσα να ‘μαι σε ένα ξεχασμένο σαλούν στον αμερικάνικο Νότο παρέα με τον Λούκι Λουκ!
Σε λίγο το τρενάκι σταμάτησε απότομα… Μια έξτρα στάση να παραγγείλουν ο μηχανοδηγός και οι ελεγκτές αυγά-κοτόπουλα-κρασί…
Δεν μπήκα στο τρενάκι του τρόμου-όπως στα λούνα παρκ-αλλά στο «τρενάκι της φαντασίας», που θα σκαρφαλώναμε στο ουράνιο τόξο, αν οι καιρικές συνθήκες ήταν ευνοϊκές!
Για την ιστορία μ’ «έπιασε» και μια φουρτούνα στο καράβι!
Η αυτοψία έγινε…
Σημαντική–όμως- εμπειρία!
*με αφορμή επικείμενη έκθεση φωτογραφίας-λεπτομέρειες στην «Πρωινή», προσεχώς!
