FOLLOW US: facebook twitter

Λάζαρος Ασμής: Το σχολείο νοσεί… Προσοχή στον νέο ιό..

Ημερομηνία: 11-09-2020 | Συντάκτης:
Κατηγορίες: Εκπαίδευση, Νέα

Η έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς είναι διαφορετική. Δεν ξέρουμε μέχρι τελευταία στιγμή πότε θα ξεκινήσουν να έρχονται οι μαθητές στο σχολείο (ίσως και μέχρι πότε); Πώς θα κινούνται στις τάξεις αλλά και στα διαλείμματα; Τι θα γίνει με κάποιους μαθητές που η προσέλευση στην σχολική τάξη θεωρηθεί επικίνδυνη για την υγεία τους; Ο covit-19 ανέτρεψε πολλά αυτονόητα δεδομένα της εκπαιδευτικής καθημερινότητας και είναι αναμενόμενη κάποια αρχική αμηχανία. Όμως και η διαφαινόμενη άνωθεν διγλωσσία, η παραποίηση στοιχείων και η υστεροβουλία  δυσχεραίνουν περαιτέρω το όλο εγχείρημα.

Διγλωσσία όσον αφορά τη χρήση της μάσκας. Αυτοί που επίσημα μας έλεγαν το προηγούμενο διάστημα να αποφεύγουμε τη χρήση της μάσκας τώρα μας την επιβάλλουν δια ροπάλου. Αυτοί που απαγορεύουν την ύπαρξη παραπάνω των 4 ατόμων σε χώρους με διαστάσεις σχολικών τάξεων, επιβάλλουν το στρίμωγμα 25 μαθητών στις τάξεις. Και όχι μόνο! Η ίδια η υπουργός προσπαθεί να παραπλανήσει χονδροειδώς την κοινωνία μιλώντας για μέσο όρο 17 μαθητών ανά τμήμα. Και παραποίηση στοιχείων λοιπόν!

Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε ότι όλη αυτή η λογική των μέτρων δεν λαμβάνει υπόψη τις παιδαγωγικές συνθήκες. Πώς μπορεί να γίνει μάθημα με «φιμωμένους» και «στοιβαγμένους» τους μαθητές και τους καθηγητές; Σαφέστατα υπάρχει η αναγκαιότητα λήψης μέτρων, αλλά η σχολική πραγματικότητα πρέπει να ληφθεί υπόψη.

Από την άλλη μεριά ζήσαμε και την εμπειρία της τηλεκπαίδευσης στο διάστημα της καραντίνας και την υστερόβουλη επικοινωνιακή χρήση του υπουργείου. Μία διαδικασία που ξεκίνησε ως μια αναγκαιότητα για απλή επικοινωνία στήριξης στους μαθητές και κατέληξε να θεσμοθετηθεί ως τύπος εκπαίδευσης για καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης». Είδαμε το υπουργείο να κομπάζει για τα νούμερα των εγγεγραμμένων μαθητών και εκπαιδευτικών, χωρίς να δώσει τα πραγματικά στοιχεία για την πολύ μικρή συμμετοχή των μαθητών αλλά και κυρίως για την ποιότητα της όλης παρεχόμενης εκπαίδευσης. Η εμπειρία έδειξε ότι σε καμία περίπτωση το εκπαιδευτικό εργαλείο δεν μπορεί να εξισωθεί με την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Άλλωστε το σχολείο δεν είναι απλός «μεταδότης» γνώσεων. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μεταξύ άλλων κοινωνικοποιεί τους μαθητές. Η εκπαίδευση μπροστά σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή υπονομεύει αυτή τη λειτουργία.

Μπροστά στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, ας μην δώσουμε την ευκαιρία στο υπουργείο να προωθήσει περαιτέρω τα υστερόβουλα σχέδιά του για την προώθηση της τηλεκπαίδευσης όπως απαιτούν οι διάφοροι «έμποροι γνώσεων»  που καιροφυλακτούν να μπουν και στα σχολεία. Η τηλεκπαίδευση είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους!

Όμως ακόμη και το πραγματικό σχολείο, το δια ζώσης, δεν είναι το ίδιο. Φρόντισε το υπουργείο εν μία νυκτί να εξοβελίσει από το ωρολόγιο πρόγραμμα τα μαθήματα των κοινωνικών επιστημών και της καλλιτεχνικής παιδείας για χάρη μιας άκρατης γλωσσομάθειας, γιατί έτσι τους βόλευε λογιστικά. Τα παιδιά μας πλέον θα διδάσκονται διαρκώς ξένες γλώσσες (ακόμη και τη νεκρή Λατινική) και δεν θα έχουν χρόνο για μαθήματα κριτικής σκέψης και δημιουργικής φαντασίας. (Υπολογίζουν φαίνεται ότι χωρίς κρίση και φαντασία θα έχουν εξασφαλισμένους τους αυριανούς ψηφοφόρους τους).

Ενώ στον αντίποδα όλου αυτού, οι μαθητές μας θα μπορούν να έρθουν σε επαφή με το cheerleading, να βλέπουν δηλαδή το πώς μπορούν να γίνουν μαζορέτες. (Μαζορέτες ή «μαριονέτες» άραγε;) Όλοι αυτοί οι φιλελεύθεροι που προκειμένου να εκλεγούν επαγγέλλονταν, μεταξύ άλλων, και τον συντηρητισμό  στο όνομα της εθνικής ταυτότητας είναι πιο πρόθυμοι στην υιοθέτηση της όποιας  πολιτισμικής αλλοτρίωσης στο όνομα της «καινοτομίας», της «ανταγωνιστικότητας» κλπ.

Από την άλλη, δεν φαίνονται να υπάρχουν προοπτικές ανατροπής στην παρούσα φάση, καθώς και με συνενοχή σημαντικού κομματιού του συνδικαλιστικού χώρου επιβάλλεται η αντίληψη της μη αποτελεσματικότητας των αγώνων και η υιοθέτηση του κοινωνικού αυτοματισμού. Προσπαθούν να καταντήσουν την αντίσταση γραφικότητα.

Κι αν εμάς μας βόλεψε ως γενιά να αλλοτριωθούμε, ίσως αν κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια να έχουμε μία ελπίδα…

*Ο Λάζαρος Ασμής είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας και πρώην πρόεδρος ΕΛΜΕ


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Καιρός Πύργος