Νέα σχολική χρονιά και πάλι! Αφού προηγήθηκε η εμπειρία δύο ετών πανδημίας και μετά από ένα τέτοιο καλοκαίρι που περάσαμε, έχουμε την αίσθηση ότι πρέπει να διαχειριστούμε τα αποκαΐδια μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Έχουμε να δουλέψουμε με μαθητές που την προηγούμενη χρονιά έκαψαν τους εγκεφάλους τους με την τηλεκπαίδευση και κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τις μαθησιακές ανοιχτές πληγές που αυτή άφησε. Δεν προβλέπεται να κάνουμε κάτι για να αποκαταστήσουμε την ημιμάθεια αυτής της διαδικασίας, ούτε να εξασφαλίσουμε τις συνθήκες αποφυγής αυτού του παιδαγωγικού εφιάλτη στο άμεσο μέλλον.
Έτσι οι μαθητές θα στριμωχθούν και πάλι σε 25άρια (και βάλε) τμήματα χωρίς καμία ουσιαστική προστασία. Πέρυσι το έκαναν γιατί οι «επιστήμονες» γιατροί τους μας είπαν ότι δεν κολλάει ο ιός σε αυτές τις ηλικίες. Φέτος λένε ότι μεταδίδεται ιδιαίτερα σε αυτές τις ηλικίες αλλά και πάλι τίποτα δεν θα αλλάξει. Μάλιστα ετοιμάζονται και πάλι να κλείσουν ολιγομελή τμήματα κατευθύνσεων σε ΓΕΛ και ΕΠΑΛ και να στείλουν μαθητές να στοιβαχθούν σε υπάρχοντα τμήματα άλλων σχολείων. Προβλέπεται δηλαδή για άλλη μια φορά η «αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος» ακόμη και για μαθητές της Γ’ Λυκείου, επειδή δεν συμπληρώνουν τα «απαραίτητα» νούμερά τους για να λειτουργήσει τμήμα σε μια κατεύθυνση.
Από την άλλη μεριά το ίδιο το υπουργείο, και η κυβέρνηση ολόκληρη φυσικά, αντί να προσπαθήσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα αυτών των άθλιων συνθηκών υγιεινής των σχολείων, απλά κουνά το δάχτυλο στους ανεμβολίαστους εκπαιδευτικούς, χωρίς να μεριμνά για την εξασφάλιση του τακτικού ελέγχου όλων των εκπαιδευτικών (εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων).
Ας μην ξεχάσουμε ότι την περσινή χρονιά ανάγκασε εκπαιδευτικούς να διώχνουν από την τάξη μαθητές γιατί οι γονείς τους ήταν αρνητές των self tests. Η ευθύνη, σε αυτή την περίπτωση, ανήκει στους γονείς, τo δικαίωμα όμως στην εκπαίδευση ανήκει στα ίδια τα παιδιά και δεν μπορεί κανείς να τιμωρεί αυτά για την ασυνέπεια των κηδεμόνων τους.
Η κυβέρνηση παντού και πάντα αλλά και στην εκπαιδευτική πολιτική της προκρίνει την επιδεικτική αυταρχικότητα έναντι της πειθούς.
Αυτό συνεχίζει να πράττει και σε διοικητικό επίπεδο με την συγκρότηση των υπηρεσιακών συμβουλίων στην εκπαίδευση. Στα συμβούλια αυτά που είναι υπεύθυνα για τις υπηρεσιακές μεταβολές (μεταθέσεις, τοποθετήσεις σε σχολεία κλπ) πρέπει να συμμετέχουν κάποια αιρετά πρόσωπα, σύμφωνα με την σχετική νομοθεσία. Παρά την μεγαλειώδη αποχή των εκπαιδευτικών του κλάδου (95%) από την παρωδία των ηλεκτρονικών εκλογών, το υπουργείο βρήκε κάποιους «πρόθυμους» για να τους ανακηρύξει αιρετούς. Δηλαδή αυτοί που στάθηκαν απέναντι στον αγώνα των εκπαιδευτικών έρχονται να τους εκπροσωπήσουν.
Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς το υπουργείο στήνει ένα διοικητικό μηχανισμό με ανθρώπους που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την εκπαιδευτική τους αξιοπρέπεια μπροστά στην επαγγελματική καριέρα.
Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε το «καλοκαιρινό» πολυνομοσχέδιο για την παιδεία που εδραιώνει και θεσμικά πλέον την παραπάνω τακτική. Με αυτό απαξιώνονται οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, με την αναβάθμιση των διοικητικών προϊσταμένων και κυρίως των διευθυντών των σχολείων, προς ενίσχυση της κρατικής επιτήρησης. Αυτοί θα καλούνται να αναθέτουν στους συναδέλφους τους καθήκοντα που αφορούν πρωτίστως συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις. Έτσι απλά θα «εντέλλονται» κάποιοι να «εντέλλουν» τους εκπαιδευτικούς όσα το υπουργείο επιθυμεί να περάσει. Και όποιος δεν «κάτσει καλά» θα έρθει η αξιολόγηση να τον χειραγωγήσει.
Όλα αυτά γίνονται με τόσο βίαιο τρόπο γιατί πρέπει να αλλάξει το DNA της εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να μιλάμε πλέον για την πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών μας, αλλά για το πώς θα γίνουν «ανταγωνιστικοί» και «παραγωγικοί». Όχι μορφωμένοι, αλλά καταρτισμένοι.
Δεν θα πρέπει λοιπόν να ασχολούμαστε μόνο με την πανδημία του κορωνοϊού, αλλά να ασχοληθούμε και με την ιδεολογική πανδημία των νόμων της αγοράς, που διαλύουν καθημερινά τις ζωές των παιδιών μας.
