Μπορεί φέτος οι επίσημες εκδηλώσεις του καρναβαλιού να απαγορεύθηκαν, υπό το φόβο επέκτασης του κορονοϊού, όμως αυτό δεν σταμάτησε τους χιλιάδες «παραβάτες» καρναβαλιστές να μην παρελάσουν.

Στην Κοζάνη, στην Ηλεία, στη Ξάνθη, αλλά και στην πρωτεύουσα του καρναβαλιού, την Πάτρα, πλήθος κόσμου μεταμφιεσμένοι ή μη βγήκαν στους δρόμους και γέμισαν τις πλατείες.

H απαγόρευση των αποκριάτικων εκδηλώσεων, όχι όμως και θεατρικών παραστάσεων ή ποδοσφαιρικών αγώνων, ίσως μας προβληματίζει για την σκοπιμότητάτης,όμως εδώ μας ενδιαφέρουν οι πρώτες, όχι κυρίως ο εμπορικός τους χαρακτήρας, αλλά ο εκφυλισμός του ανατρεπτικού  και του λαϊκού, επαναστατικού ρόλου του γέλιου και της πλατιάς συμμετοχής του λαού.

Κάποτε το γέλιο έχτιζε τον δικό του κόσμο απέναντι στον επίσημο κόσμο, τη δική του εκκλησία απέναντι στην επίσημη εκκλησία, το δικό του κράτος απέναντι στο επίσημο κράτος. «Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα η ζωή έβγαινε έξω από τα συνηθισμένα, νομιμοποιημένα και καθορισμένα όρια και εισερχόταν στη σφαίρα της ουτοπικής ελευθερίας. Το ίδιο το εφήμερο αυτής της ελευθερίας απλώς ενίσχυε τη φανταστικότητα και την ουτοπική ριζοσπαστικότητα, που δημιουργούσαν στη γιορταστική ατμόσφαιρα των εικόνων».

Οι γιορτές βέβαια είναι απαραίτητες και δεν πρέπει να εγκλωβίζονται στα ημερολόγια αλλά να διαχέονται σε περισσότερο χρόνο, να μην αποκόπτονται από την καθημερινή ζωή αλλά να καλούν ακόμη και τον ήλιο να παίζει στον ουρανό αλλά και μαζί μας. Εκδιώκουν την απαισιόδοξη αντίληψη του κόσμου και φέρνουν στο προσκήνιο τις αόρατες δυνάμεις του σώματος και του πνεύματος. Οι γιορτές και όχι ο εκφυλισμός τους, όχι ο ξεπεσμός τους σε χυδαία εμπορική εκμετάλλευση.

Αυτό, θα πει κανείς, είναι το τίμημα του μαζικού αλλά τόσο μοναχικού υλικού πολιτισμού μας. Ο κόσμος περιπίπτει στη λήθη, θέλει δεν θέλει· δεν φταίει ακριβώς ο ίδιος για τη φθίνουσα πορεία αυτού του πολιτισμού, έχει ευθύνες όμως γιατί δεν τον έχει εσωτερικεύσει -εάν ποτέ συναντήθηκε μαζί του βεβαίως-.

Είναι και η Εκκλησία που ξινίζει τα μούτρα -αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς- με αυτές τις ειδωλολατρικές τελετές. Στο απόγειο σχεδόν του υλικού πολιτισμού πολλά συντελούν στο να μη θυμόμαστε τον ασταμάτητο αγώνα των λαϊκών τάξεων, την προσπάθεια να απελευθερωθεί το ανθρώπινο σώμα από ταπεινώσεις και υποδουλώσεις και κάθε λογής φριχτά βασανιστήρια που υφίσταντο από ανθρώπους  της κάθε αιμοβόρας -γιατί αλλιώς δεν μπορεί να κρατηθεί- εξουσίας..

Το καρναβάλι ήταν ο ίδιος ο λαός επί περίπου χίλια χρόνια -έως τον Μεσαίωνα – σήμερα εξακολουθεί να είναι, αλλά ματαιωμένος, αλλοτριωμένος, πειθαρχημένος, πειθήνιος.