Αν όλος ο χρόνος χωρούσε σε μία βιντεοκασέτα, όπως αυτές που αραχνιάζουν ξεχασμένες σε κάποια βιβλιοθήκη, αυτή θα ήταν η ώρα να την βάλουμε στο βίντεο να παίξει. Για να θυμηθούμε; Για να ξεχωρίσουμε και να κρατήσουμε εντονότερα στη μνήμη μας τις πιο καλές μας στιγμές; Για να μην λησμονήσουμε τα όσα διαδραματίστηκαν και μας διαμόρφωσαν στη μετέπειτα ζωή μας; Για να μη λησμονήσουμε τι σήμαινε το 2021 για μας; Κανονικά όλα αυτά ισχύουν για κάθε χρόνο που περνά…
Το 2021 όμως εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία των ουκ ολίγων χρόνων, οι οποίοι υπό κοινωνικό, συλλογικό πρίσμα, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Θα μπορούσες να τους πεις και «άχρονους», υπό την έννοια ότι παράγουν ένα αρνητικό συνεχές, το οποίο τους καθιστά σχεδόν αδιαχώριστους από τον αμέσως προηγούμενο και τον αμέσως επόμενο. Κι αυτά τα ίδια τα γεγονότα του 20’, του 21’ και όπου να ναι του 22’, φαντάζουν με άχρονη μελωδία που διαπερνά ένα φάσμα μουσικό, ένα μονότονο μινόρε με διακυμάνσεις και εντάσεις οι οποίες τελικά αποτυγχάνουν να αρθούν στο ύψος των προσδοκιών των συμμετεχόντων.
Θα στο πω αλλιώς, να το καταλάβεις καλύτερα. Κάθισε για λίγο πάνω σε μία γέφυρα, κοιτάζοντας το νερό να περνά κάτω απ’ τα πόδια σου. Η ώρα θα έχει περάσει, το νερό δεν θα είναι το ίδιο, κι όμως τα πάντα θα συνομολογούν ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Κάπως έτσι ήταν αυτή η χρονιά που μας αφήνει. Μία ακόμη κορονοχρονιά, με ένα καθημερινό δράμα να εκτυλίσσεται στα νοσοκομεία και στις οθόνες μας. Το μόνο που αλλάζει στ’ αλήθεια είναι ο αριθμός των νεκρών από covid. Δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω. Μια ολόκληρη πόλη έχει «φύγει» από την αρχή της πανδημίας, πάνω από 20.000 άνθρωποι, και η συνέχεια δυστυχώς δεν προμηνύεται καλύτερη. Η χώρα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις σε σχέση με το ποσοστό θανάτων ανά εκατομμύριο αλλά το αυτί ορισμένων, οι οποίοι απολαμβάνουν στιγμές ξεγνοιασιάς σε κάποιο χειμερινό θέρετρο της επικράτειας, δεν ιδρώνει.
Ακριβώς όπως δεν ίδρωνε το αυτί τους, όταν χρόνο το χρόνο οι άνθρωποι απολύονταν, δούλευαν για ψίχουλα, έκλειναν επιχειρήσεις, έχαναν τα σπίτια τους, ή και αυτοκτονούσαν. Οι πολλοί δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα σε εκείνα τα «άχρονα» έτη, όπου πέρασε κοντά μια δεκαετία, δίχως καλά καλά να το συνειδητοποιήσουμε. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: στις καρδιές των ανθρώπων έχουν φωλιάσει φόβοι. Η ειρωνεία είναι πως ο μεγαλύτερος σχετίζεται κι αυτός με τον χρόνο. Οι άνθρωποι φοβούνται μήπως αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό κρατήσει πολλά χρόνια ακόμη, παρότι διάφοροι επιστήμονες ισχυρίζονται πια, έστω με μία κάποια επιφύλαξη, ότι τα μηνύματα για το μέλλον είναι θετικά.
Και σε αυτό το μέλλον προσβλέπουμε γιατί δυστυχώς το 2021 δεν είχε να μας πει πολλά. Ξεκίνησε στραβά και κλείνει ακόμη πιο στραβά. Ναι, ήταν και θα είναι για πάντα μέρος της ζωής μας. Ναι, στη διάρκειά του μας συνέβησαν κακά αλλά και κάποια καλά. Ναι, έστω και μία στιγμή να κρατήσεις, μπορεί να τη θυμάσαι για μια ζωή. Αλλά στη μεγάλη εικόνα το 2021 ήταν ένας ακόμη «άχρονος» χρόνος, και γι’ αυτό τον αποχαιρετούμε δίχως ιδιαίτερη συγκίνηση.
