Ομόφωνα η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής αποφάσισε να εισηγηθεί στην Ολομέλεια την άρση της ασυλίας του πρώην υπουργού Υγείας και βουλευτή του Κινήματος Αλλαγής, Ανδρέα Λοβέρδου, για την υπόθεση Novartis.
Πάλι συζήτηση για τις ευθύνες πολιτικών και υπουργών. Πάλι η Βουλή καλείται να απαντήσει αν πρέπει πρώην κυβερνητικό στέλεχος να παραπεμφθεί σε δίκη για τον καταλογισμό ποινικών ευθυνών.
Πότε έγινε, όμως, η πρώτη παραπομπή; Το 1847.
Ο υπουργός Οικονομικών Ν. Πονηρόπουλος -ναι, καλά διαβάσατε-, εκ των μελών της Επαναστατικής Πελοποννησιακής Γερουσίας, κατηγορήθηκε για πλαστογραφία πρωτοκόλλων περί της τιμής των σιτηρών. Έδειχνε στάρι και πούλαγε κριθάρι; Άγνωστον, γιατί παρά τον θόρυβο, δεν δικάστηκε.
Ούτε τη δεύτερη φορά, όμως, το 1875, υπήρξε παραπομπή, αν και η κατηγορία ήταν δυνατή. Σύσσωμη η κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη κατηγορήθηκε για εκλογικές παραβάσεις.
Η τρίτη φορά ήταν η φαρμακερή. Το 1876 οι υπουργοί Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεως Γιάννης Βαλασόπουλος και Δικαιοσύνης Βασίλης Νικολόπουλος κατηγορήθηκαν ότι δωροδοκήθηκαν από τέσσερις υποψήφιους μητροπολίτες, ώστε να επηρεάσουν την Ιερά Σύνοδο να τους προωθήσει στις χηρεύουσες Μητροπόλεις Κεφαλληνίας, Πατρών και Μεσσηνίας.
Πρώτη φορά καταδικάστηκαν υπουργοί στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η «λυπητερή» για τον πρώτο από το Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο) ήταν φυλάκιση ενός έτους, τριετής στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του και πρόστιμο 56.000 δραχμών, ενώ ο Νικολόπουλος οδηγήθηκε στη φυλακή για δέκα μήνες. Η καταδίκη του θεωρήθηκε από μερίδα του Τύπου ως πολιτική δίωξη, για να πληγεί ο πεθερός του, πρωθυπουργός Δ. Βούλγαρης. Την ίδια άποψη φαίνεται ότι είχαν και οι συμπατριώτες του, Αρκάδες, που τον εξέλεξαν πανηγυρικά το 1887.
Η Βουλή δεν επέτρεψε την παραπομπή του Τρικούπη το 1892 και του Στέφανου Σκουλούδη το 1916, αλλά ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος δεν γλίτωσε δεκατέσσερα χρόνια μετά. Δικάστηκε ενώπιον 30μελούς επιτροπής της Γερουσίας για απιστία σχετικά με την εκχώρηση άδειας καζίνο στην Ελευσίνα σε επιχειρηματία φίλο του. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε διετή φυλάκιση και πενταετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.
Αυτά τα «φιλικά» έμπλεξαν και τον Πάνο Χατζηπάνο δικαστικά, αν και έπεσε στα μαλακά. Το 1950, ο υπουργός Μεταφορών καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο μηνών με τριετή αναστολή και έκτοτε χάθηκε από την πολιτική σκηνή. Έχει κι άλλα, πολύ πιο γνωστά, η ιστορική αναδρομή, αλλά δεν αλλάζει η γραμμή. Το πολιτικό κλίμα ορίζει τα της παραπομπής ή μη .
