Ο Μάιος είναι ο μήνας της μετάβασης αλλά τούτο καθόλου δεν τον καθιστά «μεταβατικό», με την τυπική έννοια του όρου. Έχει όσο ιδιαίτερο χαρακτήρα θα μπορούσε να έχει, και μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι αποτελεί τον αγαπημένο μήνα πολλών «ρομαντικών» ψυχών. Μια ανάσα από το καλοκαίρι αλλά ταυτόχρονα ο πιο γιορτινός και πολυτραγουδισμένος για το ανοιξιάτικο χρώμα του.

Είναι τέτοιος ο οργασμός των αισθήσεων και των συναισθημάτων που αφυπνίζει ο Μάιος, που ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν τον ερχομό της Άνοιξης! Μα και πριν τι είχαμε; Άνοιξη είχαμε! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εκεί που το έχουν εμπεδώσει πια οι πάντες, να σου το θέρος – έρος με τα ωραία του… Σαν νεαρή καλλονή, η οποία ετοιμάζεται ήδη να δρέψει τις δάφνες της αδυσώπητης γοητείας της, κατά το Παπαδιαμάντη ευαγγέλιον.

Ο καιρός γλυκαίνει ακόμη περισσότερο και η φρεσκάδα γίνεται τώρα δροσιά που θεραπεύει πλήρως τις πληγές του χειμώνα. Έτσι, ο Μάιος γίνεται το μικρό καλοκαιράκι. Η πρώιμη νιότη που έρχεται να σε ακουμπήσει σκληρά. Το σημείο που δεν γνωρίζεις ακριβώς αν νιώθεις ηδονή ή πόνο. Κι όσο για τις μπόρες και τις καταιγίδες, ουδόλως μας τρομάζουν γιατί συνιστούν απλώς παρενθέσεις της ίδιας «ανοδικής» κατάστασης.

Είναι ο έρως που θα καταρριφθεί ξανά και ξανά από τα βέλη της καρδιάς. Οποίος δεν είναι σε θέση να τα εκτιμήσει όλα αυτά, έστω με τον τρόπο του, χάνει πολλά. Χάνει από το πάθος, χάνει από την ομορφιά, χάνει από την ίδια την ζωή. Χιλιάδες Μάηδες σμιλεύουν την πλάση και τις ψυχές των ανθρώπων, θαρρείς μόνο γι’ αυτά τα παράξενα πλάσματα, που εντελώς απρόσμενα κάποια στιγμή εκτίμησαν το ωραίο.

“… Ήτο ήδη δεκαεπταέτις, κ’ εφαίνετο να είναι είκοσιν ετών, εν υπερακμή ρώμης και καλλονής, ομοία με την Πρωτομαγιάν, το κορύφωμα τούτο της ανοίξεως, την ετοίμην να παραδώση τα σκήπτρα εις το αδυσώπητον και δρεπανοφόρον θέρος-ερος.”(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, “Θέρος – έρος”)